Όλα τα ταξίδια δεν είναι πια τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να μετακινείς μια φωτογραφική μηχανή από το ένα μέρος στο άλλο, με τον πανίσχυρο φωτογραφικό φακό να καταδυναστεύει όλους τους ταξιδιώτες. Οι περιηγητές της παλιάς σχολής, που τους αρκεί να στέκονται και να κοιτάζουν με τα αναχρονιστικά τους μάτια, παραμερίζονται από τους φωτογράφους, οι οποίοι θεωρούν αυτονόητο ότι κανένας και τίποτα δεν μπορεί να διασχίζει ή να εμποδίζει το οπτικό τους πεδίο την ώρα που αυτοί φτιάχνουν το τελετουργικό τους κάδρο. Κάθε ταλαίπωρος χωρίς δική του μηχανή πρέπει να κάνει στην άκρη για αυτούς που έχουν σοβαρό έργο να επιτελέσουν, πρέπει να περιμένει να ολοκληρωθεί το τελετουργικό και να κάνει υπομονή κάθε φορά που ολόκληρο το πούλμαν σταματά για να εξαπολύσει στο τοπίο τον Θεό με την Ινσταμάτικ. Και οι πληθυσμοί ολόκληρων χωρών, βλέποντας να πέφτουν θύματα κανιβάλων που τους κάνουν μια χαψιά και τους ρουφούν μέσα από το γουρλωμένο μάτι με τον μαύρο δακτύλιο, αρπάζουν με τη σειρά τους ό,τι καταφέρουν από τους κανίβαλους. Θες φωτογραφία με σπίτι μου, με καμήλα μου; Μπαξίς.

Ίσως τίποτα απ’ αυτά δεν θα πείραζε αν υπήρχε κάποιο σημαντικό όφελος. Αν όλη αυτή η υπερδραστηριότητα και το κλικ-κλικ-κλικ απέδιδε στο τέλος κάτι που δεν υπήρχε πριν, εικόνες που απαθανατίζουν ομορφιές ή λένε αλήθειες. Αλλά, φευ, μηδέν εις το πηλίκον. Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι παρά μια εξευγενισμένη εκδοχή του γκράφιτι.

Είναι ο τρόπος να αφήνουμε το αποτύπωμά μας πάνω σε οτιδήποτε βλέπουμε, με το πρόσχημα ότι καταγράφουμε τα Θαύματα του Κόσμου, κι ας τα έχουν ήδη καταγράψει, με τρόπο θαυμαστό, οι επαγγελματίες φωτογράφοι, κι ας πουλιούνται σε κάθε γωνιακό βιβλιοπωλείο και περίπτερο. Αλλά βέβαια, τι νόημα έχει να γυρίσουμε πίσω και να δείξουμε στη θεία Μοντ φωτογραφίες του τοσκανικού τοπίου αν δεν βρισκόμαστε κι εμείς μέσα στο κάδρο, να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Κανένα κατσάβραχο δεν έχει αληθοφάνεια αν δεν είμαι μέσα του. Κανένα μνημείο δεν υφίσταται αν δεν γέρνει πάνω του η σύζυγός μου. Κανένας ναός δεν έχει ενδιαφέρον χωρίς τη χαμογελαστή μου φάτσα δίπλα του. Με τη φωτογραφική μου μηχανή οικειοποιούμαι καθετί όμορφο, το κάνω κτήμα μου, το συρρικνώνω, το τιθασεύω και το αναπαράγω στον γυμνό τοίχο του σαλονιού μου για να αποδείξω στο επίλεκτο κοινό των φίλων και συγγενών αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα σε σχέση με αυτά τα αξιοθέατα: τα είδα, ήμουν εκεί, τα φωτογράφισα, άρα υπάρχουν.

(από άρθρο της Jill Tweedie στην εφημερίδα The Guardian με τίτλο “Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred”)

Όλα τα ταξίδια έχουν γίνει πλέον απλώς ένας τρόπος μεταφοράς μιας φωτογραφικής μηχανής από το ένα μέρος στο άλλο, καθώς όλοι οι ταξιδιώτες εξουσιάζονται από τον πανίσχυρο φακό. Οι «παλιομοδίτες» επισκέπτες που θέλουν απλώς να στέκονται και να κοιτάζουν το τοπίο με τα αναχρονιστικά μάτια τους παραγκωνίζονται από τους φωτογράφους, οι οποίοι θεωρούν δεδομένο ότι ενώ εκείνοι εστιάζουν το φακό τους τελετουργικά, τίποτα άλλο δεν πρέπει να κινείται ή να περνά μπροστά από τα μάτια τους. Αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι χωρίς φωτογραφικές μηχανές πρέπει να κάνουν στην άκρη για εκείνους που έχουν μια πιο σοβαρή απασχόληση, πρέπει να περιμένουν μέχρι να ολοκληρωθεί το τελετουργικό και να στέκονται σε αναμονή τη στιγμή που ολόκληρα τουριστικά λεωφορεία σταματούν και ξαμολούν στο τοπίο τον Αυτόματο Θεό. Και οι πληθυσμοί χωρών ολόκληρων που βλέπουν ότι γίνονται αντικείμενο κανιβαλισμού, ότι καταβροχθίζονται και αιχμαλωτίζονται από το επίμονο μάτι με το μαύρο δακτύλιο, αρπάζουν ό,τι μπορούν από τους κανίβαλους. «Θέλεις βγάλεις φωτογραφία σπίτι μου, καμήλα μου; Πλήρωσε».

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε σημασία ίσως, αν το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο. Αν όλη αυτή η διαρκής απασχόληση και τα κλικ των μηχανών δημιουργούσαν, από την πλευρά τους, κάτι που δεν υπήρχε μέχρι τότε, εικόνες αιχμαλωτισμένης ομορφιάς ή ειπωμένης αλήθειας. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η φωτογραφική μηχανή έχει γίνει απλώς αποδεκτό γκράφιτι.

Η φωτογραφική μηχανή είναι ο τρόπος με τον οποίο σφραγίζουμε με την παρουσία μας ό,τι βλέπουμε με το πρόσχημα της καταγραφής των θαυμάτων του κόσμου, τα οποία έχουν ήδη καταγραφεί με υπέροχο τρόπο από επαγγελματίες και πωλούνται σε κάθε βιβλιοπωλείο και περίπτερο. Όμως, ποιο το νόημα του να δείξουμε στη θεία Βιργινία καρτ ποστάλ της Τοσκάνης, από τη στιγμή που δεν είμαστε κι εμείς στη φωτογραφία για να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Καμιά σειρά βράχων δεν έχει υπόσταση αν δεν είμαι κι εγώ ανάμεσά της. Κανένα μνημείο δεν υπάρχει αν η γυναίκα μου δεν στέκεται στο πλάι του. Κανένας ναός δεν έχει ενδιαφέρον χωρίς το χαμογελαστό πρόσωπό μου δίπλα του. Με τη φωτογραφική μου μηχανή οικειοποιούμαι κάθε τι όμορφο, το κατέχω, το σμικρύνω, το εξημερώνω και το αναπαράγω στον άδειο τοίχο του σαλονιού μου για να αποδείξω σε μια εκλεκτή ομάδα φίλων και συγγενών το ένα και μοναδικό απόλυτα ζωτικό γεγονός γι’ αυτά τα όμορφα μέρη: τα είδα, ήμουν εκεί, τα φωτογράφισα και άρα υπάρχουν.

Από το άρθρο "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" του Jill Tweedie στην εφημερίδα Guardian

Τα ταξίδια δεν είναι πια παρά ένα μέσο μεταφοράς της φωτογραφικής μηχανής από το ένα μέρος στο άλλο κι οι ταξιδιώτες προσκυνούν τον παντοδύναμο φακό. Επισκέπτες, που όπως τον παλιό καιρό, θέλουν απλά να σταθούν και να κοιτάξουν γύρω τους με τα ίδια τους τα μάτια, τρώνε σπρωξιές από τους φωτογράφους, που θεωρούν απολύτως φυσικό να μην κινείται και να μην περνάει τίποτα μπροστά τους, όσο εκείνοι «νετάρουν» τελετουργικά. Όλοι αυτοί οι αλλόκοτοι άνθρωποι χωρίς μηχανή, πρέπει να κάνουν στην άκρη για όσους έχουν σοβαρή δουλειά, πρέπει να είναι υπομονετικοί μέχρι να τελειώσει η ιεροτελεστία και πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους όσο έρχονται τα λεωφορεία, το ένα μετά το άλλο, εξαπολύοντας στο περιβάλλον το Θεό-Φακό. Κι οι κάτοικοι ολόκληρων χωρών, που γίνονται βορά των «κανιβάλων» και καταπίνονται σα ρουφηγμένοι από σκούπα ηλεκτρική μέσα στο γουρλωμένο μαυρογυρισμένο μάτι, κοιτούν να βγάλουν ότι μπορούν απ’ τους κανίβαλους. Θες φωτογραφία το σπίτι, την καμήλα μου; Πλήρωσε.

Τίποτε από αυτά δεν θα ‘χε, ίσως, σημασία αν έβγαινε και κάποιο αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα, αν η συνεχής απασχόληση και τα κλικ του κλείστρου έδειχναν, τελικά, κάτι που να μην είχε δει κανείς πιο πριν, εικόνες όμορφες ή απλά αληθινές. Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν γίνεται. Η μηχανή, είναι απλά ο τρόπος εξωραϊσμού του γκράφιτι.

Η φωτογραφική μηχανή είναι το μέσο για ν’ αφήσουμε το σημάδι μας σ’ ότι βλέπουμε γύρω μας, με τη δικαιολογία ότι καταγράφουμε τα Θαύματα του Κόσμου, ήδη υπέροχα αποτυπωμένα από επαγγελματίες και διαθέσιμα να τα αγοράσουμε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο ή μαγαζί με χαρτικά. Και αξίζει όταν γυρίσουμε στο σπίτι να δείχνουμε στη Θεία Ελένη τις καρτ ποστάλ απ’ το τοπίο της Τοσκάνης αφού εμείς δεν είμαστε στη φωτογραφία για ν’ αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Κανένα πέτρινο τοπίο δεν είναι αληθινό αν δεν είμαι κι εγώ μέσα. Μνημείο δεν υπάρχει αν δεν ακουμπάει επάνω του η γυναίκα μου. Κανένας ναός δεν έχει ενδιαφέρον αν δίπλα του δε βρίσκεται η χαμογελαστή μου φάτσα. Με τη μηχανή μου οικειοποιούμαι οτιδήποτε όμορφο, το κατακτώ, το συρρικνώνω, το κάνω «του σπιτιού» και το αναπαράγω στον άδειο τοίχο του σαλονιού μου, για ν’ αποδείξω σε λίγους, εκλεκτούς φίλους και την οικογένεια, τη μια και μόνη ζωτική πληροφορία για την ομορφιά που αντικρίζουν: τα είδα, ήμουνα εκεί, τα φωτογράφησα, άρα, υπάρχουν.

Απόσπασμα από το "Ερασιτεχνική Φωτογραφία: ο Κόσμος όπως δεν είναι κι ο δικός μας Φρεντ" από την Τζιλ Τουίντι στη Γκάρντιαν

Τα ταξίδια δεν είναι πια παρά η μετακίνηση μιας κάμερας από μέρος σε μέρος. Οι ταξιδιώτες άγονται και φέρονται από τον παντοδύναμο φακό. Οι επισκέπτες που είναι αρκετά παλαιών αρχών, ώστε να θέλουν να στέκονται και να κοιτάζουν απλώς με τα αναχρονιστικά τους μάτια απωθούνται στο περιθώριο από τους φωτογράφους, που θεωρούν δεδομένο ότι, όσο αυτοί ακολουθούν την τελετουργία της εστίασης, τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να κινηθεί ή να μπει στο οπτικό τους πεδίο. Αυτές οι ιδιόρρυθμες ψυχές χωρίς κάμερα πρέπει να κάνουν χώρο για όσους έχουν πιο ορθές ασχολίες, πρέπει να περιμένουν όσο εκτελούνται οι τελετουργίες, και να περιμένουν υπομονετικά, ενώ ολόκληρα πούλμαν σταματούν και αδειάζουν στο τοπίο τον Θεό της Instamatic. Και οι πληθυσμοί ολόκληρων χωρών που βλέπουν τον εαυτό τους να πέφτει θύμα κανιβαλισμού, να τον καταπίνει, να τον ρουφά το γουρλωμένο μάτι με τον μαύρο δακτύλιο γύρω του, αρπάζουν ό,τι μπορούν από τους κανίβαλους. Εσύ θέλει φωτογραφίσει σπίτι μου, καμήλα μου; Εσύ πληρώσει.

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε ίσως σημασία, αν το επίτευγμα ήταν άξιο λόγου. Αν όλη αυτή η αδιάκοπη δραστηριότητα και το διαρκές πάτημα κουμπιών παρήγαγε στο τέλος κάτι που δεν υπήρχε πριν, συλλάμβανε κάποιες εικόνες ομορφιάς ή αποκάλυπτε μίαν αλήθεια. Όμως, δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Η κάμερα δεν είναι παρά ευπρεπισμένα γκράφιτι.

Η κάμερα είναι το μέσον για να αποτυπώσουμε τον εαυτό μας σε ό,τι βλέπουμε, υπό το πρόσχημα ότι καταγράφουμε τα Θαύματα του Κόσμου που τα έχουν ήδη απαθανατίσει με θαυμάσιο τρόπο οι επαγγελματίες και πωλούνται σε κάθε γωνιακό βιβλιοπωλείο ή περίπτερο. Όμως, τι νόημα έχει να δείξεις στη θεία Μοντ, πίσω στο σπίτι, καρτ-ποστάλ με το τοπίο της Τοσκάνης, αφού δεν θα βρισκόμαστε εμείς στην εικόνα, για να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Καμία βραχώδης έκταση δεν έχει αληθοφάνεια, αν δεν είμαι και εγώ μέσα. Τα μνημεία δεν υπάρχουν, αν η γυναίκα μου δεν ακουμπάει πάνω τους. Οι ναοί στερούνται ενδιαφέροντος αν δεν έχουν το πρόσωπό μου δίπλα, να χαμογελάω πλατιά. Με την κάμερά μου σφετερίζομαι κάθε τι όμορφο, το κάνω δικό μου, το συρρικνώνω, το εξημερώνω και το αναπαράγω στον λευκό τοίχο του σαλονιού μου, για να αποδείξω σε ένα επίλεκτο κοινό από φίλους και συγγενείς το μόνο απολύτως ζωτικό στοιχείο για τις ομορφιές αυτές: τις είδα, ήμουν εκεί, τις φωτογράφισα, και, επομένως, υπάρχουν.

Από το: «Ερασιτεχνική Φωτογραφία: ο Κόσμος έτσι όπως δεν είναι και ο Φρεντ μας»
της Τζιλ Τουίντι από τον Γκάρντιαν.

Τα ταξίδια αποτελούν πλέον ένα τρόπο για να περιφέρουμε τη φωτογραφική μηχανή από τον ένα τόπο στον άλλο, καθώς οι ταξιδιώτες εξουσιάζονται πια από τους παντοδύναμους φακούς. Οι επισκέπτες που είναι τόσο συντηρητικοί ώστε να επιθυμούν απλά να σταθούν και να κοιτάξουν με τα αναχρονιστικά τους μάτια, παραμερίζονται από τους φωτογράφους, οι οποίοι θεωρούν ότι ενόσω κάνουν την τελετουργική τους εστίαση, τίποτε άλλο δεν θα πρέπει να κινείται ή να εμποδίζει την ορατότητά τους. Αυτοί οι περίεργοι τύποι χωρίς φωτογραφική μηχανή θα πρέπει να κάνουν στην άκρη για να διευκολύνουν όσους έχουν σοβαρότερη ασχολία, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι την ολοκλήρωση της τελετουργίας, και μέχρι να παρουσιαστεί η δική τους ευκαιρία, ενόσω από τα γεμάτα τουριστικά λεωφορεία που σταματούν στο αξιοθέατο ξεχύνονται οι πιστοί του Φωτογραφικού Θεού. Οι δε πληθυσμοί ολόκληρων χωρών που βλέπουν τους εαυτούς να κανιβαλίζονται, να καταπίνονται, να χωνεύονται στο μαύρο μάτι του φακού, παίρνουν όσα περισσότερα μπορούν από τους κανίβαλους. Φωτογραφίζεις το σπίτι μου, την καμήλα μου; Θα πληρώσεις.

Ενδεχομένως, τίποτα από αυτά να μην είχε σημασία, εάν επιτυγχάνονταν κάτι άξιο λόγου. Εάν η μόνιμη λειτουργία της μηχανής και το κλικ που ακούγεται στο τέλος, κάτι που δεν υπήρχε παλιότερα, είχε ως αποτέλεσμα το να απαθανατίζονται όμορφες εικόνες ή να αποκαλύπτεται η αλήθεια. Δυστυχώς όμως, δεν είναι έτσι. Η φωτογραφική μηχανή είναι απλώς ένα αξιοπρεπές γκράφιτι.

Η φωτογραφική μηχανή είναι το μέσον με το οποίο σφραγίζουμε τον εαυτό μας πάνω σε ότι βλέπουμε, με το πρόσχημα ότι καταγράφουμε τα Θαύματα του Κόσμου, τα οποία έχουν ήδη αποτυπωθεί με εξαιρετικό τρόπο από επαγγελματίες και πωλούνται σε κάθε συνοικιακό βιβλιοπωλείο και περίπτερο. Όμως, σε τι χρησιμεύει να δείξουμε στη θεία Μοντ, πίσω στην πατρίδα, καρτ ποστάλ με τα τοπία της Τοσκάνης, εάν δεν είμαστε κι εμείς στη φωτογραφία, αποδεικνύοντας ότι ήμασταν όντως εκεί;

Καμία συστοιχία βράχων δεν είναι πραγματική εκτός αν είμαι κι εγώ εκεί. Κανένα μνημείο δεν υπάρχει, εκτός κι αν η γυναίκα μου ποζάρει δίπλα του. Κανένας ναός δεν είναι ενδιαφέρων χωρίς τη φάτσα μου δίπλα να κάνει μορφασμούς. Με την φωτογραφική μηχανή ιδιοποιούμαι κάθε τι όμορφο, το κατέχω, το συρρικνώνω, το εξημερώνω, και το αναπαράγω στον λευκό τοίχο του καθιστικού μου, για να αποδείξω σε ένα επιλεγμένο κοινό φίλων και συγγενών, το απόλυτο, το ζωτικής σημασίας γεγονός για αυτές τις ομορφιές: τις είδα, ήμουν εκεί, τις φωτογράφησα και ιδού.

«Ερασιτεχνική Φωτογραφία: ο κόσμος όπως δεν είναι και ο Φρεντ μας» της Τζιλ Τουϊντυ στο Γκάρντιαν*






* “Amateur Photography: the World as it isn’t and our Fred” by Jill Tweedie in the Guardian

Όλα τα ταξίδια δεν είναι σήμερα παρά ένας τρόπος μετακίνησης της φωτογραφικής μηχανής από μέρος σε μέρος· όλοι οι ταξιδιώτες κυριαρχούνται από τον παντοδύναμο φακό. Οι επισκέπτες της παλιάς σχολής που αρκούνται στο να στέκονται και να κοιτάζουν με τα αναχρονιστικά μάτια τους, παραμερίζονται από τους φωτογράφους, που θεωρούν δεδομένο ότι όταν επιδίδονται στην τελετουργία της εστίασης, τίποτα άλλο δεν πρέπει να κινείται ή να περνάει από το οπτικό τους πεδίο. Εκείνες οι παράξενες ψυχές που δεν έχουν φωτογραφική μηχανή πρέπει να παραχωρούν τη θέση τους σ' αυτούς που έχουν μια πιο σοβαρή απασχόληση, να στέκονται στην άκρη καθώς διεξάγεται η τελετουργία και να περιμένουν τη σειρά τους ενώ ορδές πούλμαν σταματούν και εξαπολύουν το Θεό της Instamatic στο τοπίο. Και οι κάτοικοι ολόκληρων χωρών, θεωρώντας τους εαυτούς τους θύματα κανιβαλισμού, βλέποντας να καταπίνονται και να απορροφώνται από ένα μάτι με μαύρο κύκλο που τους κοιτάζει αδιάκοπα, αρπάζουν ότι θέλουν από τους κανιβάλους. Θέλετε να φωτογραφίσετε το σπίτι μου; Πληρώστε.

Ίσως να μην πείραζαν όλα αυτά αν καταφέρναμε να κάνουμε κάτι που ν' άξιζε τον κόπο. Αν όλη αυτή η συνεχής απασχόληση και τα κλικ της μηχανής μας έδιναν στο τέλος κάτι που δεν υπήρχε πιο πριν, όπως εικόνες ομορφιάς που αποθανατίστηκε ή αλήθειες που ειπώθηκαν. Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η φωτογραφία είναι απλά ένα είδος ευυπόληπτου γκράφιτι.

Η φωτογραφική μηχανή είναι το μέσο με το οποίο αποτυπώνουμε τους εαυτούς μας σε ό,τι βλέπουμε, μια μυστική καταχώρηση των Θαυμάτων του κόσμου που έχουν ήδη αποθανατιστεί θαυμάσια από επαγγελματίες και που βρίσκονται σε κάθε βιβλιοπωλείο ή πρακτορείο τύπου. Αλλά τι νόημα θα είχε να δείξουμε στη θεία Μωντ, όταν γυρίσουμε πίσω στον τόπο μας, τις καρτ-ποστάλ με το τοπίο της Τοσκάνης, αν δεν φαινόμαστε στη φωτογραφία για να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Καμία βραχώδης έκταση δεν είναι αληθοφανής αν δεν είμαι κι εγώ εκεί. Κανένα μνημείο δεν είναι υπαρκτό αν η σύζυγός μου δεν έχει ακουμπήσει επάνω του. Κανένας ναός δεν έχει ενδιαφέρον χωρίς το χαμογελαστό πρόσωπό μου να ποζάρει δίπλα του. Με τη φωτογραφική μου μηχανή κάνω δική μου την κάθε ομορφιά, την κατέχω, τη συρρικνώνω, την εξημερώνω και την αναπαράγω στον άσπρο τοίχο του καθιστικού μου για να αποδείξω σ' ένα επιλεγμένο κοινό φίλων και οικογένειας το μοναδικό και απόλυτα σημαντικό γεγονός που σχετίζεται μ' αυτές τις ομορφιές: Τις είδα, ήμουν εκεί, τις φωτογράφισα, και είναι έργα μου.

Από το έργο "Ερασιτεχνική φωτογραφία: Ο κόσμος όπως δεν είναι και ο Φρεντ μας” από την Jill Tweedie στην εφημερίδα The Guardian

Τίτλος πρωτότυπου: “Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred"

Το να ταξιδεύεις σήμερα είναι απλώς ένας τρόπος του να μετακινείς μία φωτογραφική μηχανή από ένα τόπο σε ένα άλλο, όλοι οι ταξιδιώτες εξουσιάζονται από τον παντοδύναμο φακό. Επισκέπτες αρκετά παλαιών αρχών ώστε να επιθυμούν να στέκονται και να κοιτάζουν με τα αναχρονιστικά τους μάτια , σπρώχνονται στο πλάϊ από τους φωτογράφους , οι οποίοι θεωρούν δεδομένο ότι κατά την διάρκεια της τελετουργίας της εστίασης του φακού τίποτα άλλο δεν πρέπει να κινείται η να εμποδίζει την όρασή τους.

Αυτές οι ιδιόρρυθμες ψυχές χωρίς φωτογραφική μηχανή, πρέπει να παραμερίσουν για αυτούς που είναι καλύτερα εφοδιασμένοι, πρέπει να περιμένουν όσο διαρκούν οι τελετουργίες και πρέπει να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή ενώ ουρές από λεωφορεία σταματούν και εξαπολύουν στο τοπίο τον Θεό ,την φωτογραφική μηχανή και ολόκληροι πληθυσμοί χωρών βλέποντας τους εαυτούς τους να διαλύονται, να εξαφανίζονται, να τους ρουφάει το μαύρο δακτυλιωτό μάτι που σε κοιτά κατάματα, αρπάζουν ότι μπορούν από τους κανίβαλους. Θέλεις να φωτογραφήσεις το σπίτι μου, την καμήλα μου ; πρέπει να πληρώσεις .

Τίποτα από αυτά ίσως θα είχαν σημασία αν κάτι αξιόλογο είχε επιτευχθεί. Αν όλη η συνεχής ασχολία και τα κλικ των μηχανών παρήγαγαν αυτό που δεν υπήρχε πριν, δηλαδή τη σύλληψη εικόνων ομορφιάς η την πραγματικότητα. Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η φωτογραφική μηχανή είναι απλώς γκράφιτι που γίνεται αξιοσέβαστο .

Η φωτογραφική μηχανή είναι το μέσο με το οποίο αποτυπώνουμε το κάθε τι που βλέπουμε., υποκρινόμενοι ότι δήθεν καταγράφουμε τα θαύματα του κόσμου τα οποία ήδη είναι υπέροχα αποτυπωμένα από επαγγελματίες και πωλούνται σε κάθε βιβλιοπωλείο και πρακτορείο εφημερίδων.

Αλλά σε τι ωφελεί να δείξουμε στην θεία Ευτέρπη πίσω στην πατρίδα , τις καρτ-ποστάλ του τοπίου της Τοσκάνης, αφού δεν είμαστε μέσα στην φωτογραφία ώστε να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Καμία έκταση απο βράχια δεν γίνεται αποδεκτή αν δεν είμαι μέσα στην φωτογραφία. Κανένα μνημείο δεν είναι υπαρκτό παρά μόνο αν η σύζυγος μου ακουμπάει πάνω του. Κανένας ναός δεν προξενεί ενδιαφέρον χωρίς το γελαστό μου πρόσωπο δίπλα του. Με την φωτογραφική μου μηχανή ταιριάζω όμορφα τα πάντα, τα εξουσιάζω, τα μικραίνω, τα τακτοποιώ και τα αναπαράγω στον άδειο τοίχο του καθιστικού μου για να αποδείξω σε ένα εκλεκτό κοινό φίλων και την οικογένεια το απολύτως ζωτικό γεγονός για αυτές τις ομορφιές:, τις είδα , ήμουν εκεί, τα φωτογράφησα και αμ’ έπος αμ’ έργο.