ProZ.com translation contests »
5th ProZ.com Translation Contest: "Travel" » English to Greek » Entry #2861

Source text in English

Translation #2861

All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.

None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.

The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?

No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.

from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Όλα τα ταξίδια δεν είναι σήμερα παρά ένας τρόπος μετακίνησης της φωτογραφικής μηχανής από μέρος σε μέρος· όλοι οι ταξιδιώτες κυριαρχούνται από τον παντοδύναμο φακό. Οι επισκέπτες της παλιάς σχολής που αρκούνται στο να στέκονται και να κοιτάζουν με τα αναχρονιστικά μάτια τους, παραμερίζονται από τους φωτογράφους, που θεωρούν δεδομένο ότι όταν επιδίδονται στην τελετουργία της εστίασης, τίποτα άλλο δεν πρέπει να κινείται ή να περνάει από το οπτικό τους πεδίο. Εκείνες οι παράξενες ψυχές που δεν έχουν φωτογραφική μηχανή πρέπει να παραχωρούν τη θέση τους σ' αυτούς που έχουν μια πιο σοβαρή απασχόληση, να στέκονται στην άκρη καθώς διεξάγεται η τελετουργία και να περιμένουν τη σειρά τους ενώ ορδές πούλμαν σταματούν και εξαπολύουν το Θεό της Instamatic στο τοπίο. Και οι κάτοικοι ολόκληρων χωρών, θεωρώντας τους εαυτούς τους θύματα κανιβαλισμού, βλέποντας να καταπίνονται και να απορροφώνται από ένα μάτι με μαύρο κύκλο που τους κοιτάζει αδιάκοπα, αρπάζουν ότι θέλουν από τους κανιβάλους. Θέλετε να φωτογραφίσετε το σπίτι μου; Πληρώστε.

Ίσως να μην πείραζαν όλα αυτά αν καταφέρναμε να κάνουμε κάτι που ν' άξιζε τον κόπο. Αν όλη αυτή η συνεχής απασχόληση και τα κλικ της μηχανής μας έδιναν στο τέλος κάτι που δεν υπήρχε πιο πριν, όπως εικόνες ομορφιάς που αποθανατίστηκε ή αλήθειες που ειπώθηκαν. Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η φωτογραφία είναι απλά ένα είδος ευυπόληπτου γκράφιτι.

Η φωτογραφική μηχανή είναι το μέσο με το οποίο αποτυπώνουμε τους εαυτούς μας σε ό,τι βλέπουμε, μια μυστική καταχώρηση των Θαυμάτων του κόσμου που έχουν ήδη αποθανατιστεί θαυμάσια από επαγγελματίες και που βρίσκονται σε κάθε βιβλιοπωλείο ή πρακτορείο τύπου. Αλλά τι νόημα θα είχε να δείξουμε στη θεία Μωντ, όταν γυρίσουμε πίσω στον τόπο μας, τις καρτ-ποστάλ με το τοπίο της Τοσκάνης, αν δεν φαινόμαστε στη φωτογραφία για να αποδείξουμε ότι ήμασταν εκεί;

Καμία βραχώδης έκταση δεν είναι αληθοφανής αν δεν είμαι κι εγώ εκεί. Κανένα μνημείο δεν είναι υπαρκτό αν η σύζυγός μου δεν έχει ακουμπήσει επάνω του. Κανένας ναός δεν έχει ενδιαφέρον χωρίς το χαμογελαστό πρόσωπό μου να ποζάρει δίπλα του. Με τη φωτογραφική μου μηχανή κάνω δική μου την κάθε ομορφιά, την κατέχω, τη συρρικνώνω, την εξημερώνω και την αναπαράγω στον άσπρο τοίχο του καθιστικού μου για να αποδείξω σ' ένα επιλεγμένο κοινό φίλων και οικογένειας το μοναδικό και απόλυτα σημαντικό γεγονός που σχετίζεται μ' αυτές τις ομορφιές: Τις είδα, ήμουν εκεί, τις φωτογράφισα, και είναι έργα μου.

Από το έργο "Ερασιτεχνική φωτογραφία: Ο κόσμος όπως δεν είναι και ο Φρεντ μας” από την Jill Tweedie στην εφημερίδα The Guardian

Τίτλος πρωτότυπου: “Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred"