Εμείς στο SE26 του Λονδίνου είμαστε συνηθισμένοι σε διασημότητες: η Κέλι Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντογιατρό. Όμως όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ ακούγονται πάνω στο σκασμένο μπετόν του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, μου έρχονται στον νου φωτογραφίες στο περιοδικό Picture Post, εστεμμένων που επισκέπτονταν οικογένειες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα σπίτια των οποίων είχαν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς. Δεν ήρθε όμως στο ταπεινό δρομάκι μου στα προάστια μόνο για να μου δείξει τη συμπαράστασή της. Η Χέμπελ –η γυναίκα που χρησιμοποίησε το boutique hotel ως όρο πριν αυτός καθιερωθεί– έχει έρθει να μου δώσει πληροφορίες, τις οποίες οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον δυτικό κόσμο αναζητούν απεγνωσμένα, αν κρίνω από τα ολοσέλιδα άρθρα σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τις αγωνιώδεις αναρτήσεις σε διαδικτυακά φόρουμ τύπου «φτιάξ’ το μόνος σου»: πώς θα δώσετε σε ένα συνηθισμένο σπίτι την όψη και την αίσθηση μιας σουίτας των 900 ευρώ τη βραδιά σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Στη δική μου περίπτωση, να «χεμπελ-ίσει» ένα ταπεινό διαμέρισμα στον μεσαίο όροφο μιας διασκευασμένης τριώροφης βικτωριανής διπλοκατοικίας με μεσοτοιχία.

«Γίνεται», μου λέει, κοιτάζοντας την κουζίνα μου. «Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Δε βλέπω γιατί όχι. Αλλά πρέπει τα δωμάτια να έχουν μια συνοχή. Πρέπει όλα να ακολουθούν μια κεντρική ιδέα». Κοιτάει σκεφτικά πάνω από την έξοδο κινδύνου. «Και, φυσικά, θα πρέπει να αγοράσεις το διπλανό σπίτι». Πλάκα μου κάνει. Νομίζω.

...

Αξίζει όμως να κοντοσταθεί κανείς και να σκεφτεί πόσο περίεργη είναι αυτή η παρόρμηση. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου δεν θυμίζει τίποτα. Θα μας ενοχλούσε αν είχε ίχνη από κάποιο προηγούμενο ένοικο, αφού πολλοί από εμάς πάμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι μας. Θέλουμε το δωμάτιο να έχει καθαριστεί τόσο καλά, σαν να είχε μόλις απομακρυνθεί από το κρεβάτι ένα πτώμα. (Σίγουρα θα έχει συμβεί κι αυτό, σε κάποιες περιπτώσεις). Το εσωτερικό του σπιτικού είναι το αντίθετο: είναι αποθετήριο αναμνήσεων. Η ιστορία των ενοίκων του πρέπει να υπάρχει στις φωτογραφίες πάνω στο τζάκι, στους πίνακες στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια των ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν ή σαν τους χαμογελαστούς άρρωστους μετά από λοβοτομή ή πειστικοί ψυχοπαθείς.

Στο Σύντενχαμ έχουμε συνηθίσει στο γκλάμουρ επώνυμων: η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντογιατρό. Μόλις όμως η Ανούσκα Χέμπελ άγγιξε με το τακούνι της το ραγισμένο τσιμέντο έξω από το σπίτι μου, ήταν αδύνατο να μήν πάει ο νους μου σ’εκείνες τις παλιές φωτογραφίες του Picture Post στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που δείχνουν τους Βασιλείς να επισκέπτονται βομβαρδισμένες οικογένειες. Παρόλα αυτά, η άφιξή της στο συνοικιακό μου φτωχικό δεν είχε να κάνει με συμπόνοια. Η Χέμπελ – η γυναίκα που ανακάλυψε τα «boutique hotels» πριν ακόμα αυτά ονομαστούν έτσι – είχε έρθει να μου δώσει πληροφορίες που, αν κρίνει κανείς από τα δισέλιδα των περιοδικών εσωτερικής διακόσμησης και από τις ανησυχίες που γράφονται στα φόρουμ για μαστορέματα στο Ιντερνετ, θα έκαναν τους μισούς ιδιοκτήτες του Δυτικού κόσμου να σκάσουν: πώς να δώσεις σ’ ένα απλό σπίτι τον αέρα και τον παλμό μιας πεντάστερης σουίτας των 750 λιρών τη βραδιά. Δηλαδή στην περίπτωση αυτή, πώς να Χεμπελάρεις ένα απλό διαμερισματάκι, το μεσαίο σ’ ένα τριόροφο Βικτωριανό σπίτι.
«Γίνεται», μου είπε, ρίχνοντας ένα βλέμμα γύρω στην κουζίνα μου. «Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μη γίνεται. Βέβαια πρέπει να υπάρχει συνέχεια από δωμάτιο σε δωμάτιο. Πρέπει να ακολουθείται η ίδια ιδέα πέρα – πέρα.» Έμεινε σκεπτική, βλέποντας την έξοδο κινδύνου. «Και θα πρέπει βέβαια να αγοράσεις και το διπλανό σπίτι.» Πλάκα κάνει. Νομίζω.
......
Αξίζει να σταθείς, να αναλογιστείς το παράδοξο αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος που έχει πάθει αμνησία. Θα ήταν πρόβλημα αν έφερε κανένα σημάδι από κάποιον παλιότερο ένοικο, κυρίως γιατί πολλοί από μας πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο για να κάνουμε πράγματα που δεν κάνουμε σπίτι μας. Υποτίθεται πως ένα δωμάτιο ξενοδοχείου καθαρίζεται πολύ καλά, σαν να είχε μόλις απομακρυνθεί από το κρεββάτι ένα πτώμα. (Καμμιά φορά θα ‘χει γίνει κι’ αυτό.) Αντίθετα το εσωτερικό των σπιτιών είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι ένας θησαυρός μνήμης. Η ιστορία των κατοίκων τους έπρεπε νάναι εκεί, στις φωτογραφίες πάνω απ’ το τζάκι, στους πίνακες στους τοίχους, στα βιβλία πάνω στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή ολοφάνεροι ψυχοπαθείς.

Είμαστε συνηθισμένοι στα μεγαλεία στην περιοχή του Λονδίνου SE26. Η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέησον Στάδαμ ζούσαν πάνω απ’ του οδοντίατρου. Αλλά καθώς τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ ηχούν στο ραγισμένο τσιμέντο του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, είναι δύσκολο να μη θυμηθώ εκείνες τις φωτογραφίες της Πίξαρ Ποστ, των ευγενών που επισκέπτονταν οικογένειες που είχαν πληγεί από βομβαρδισμούς στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Η αποστολή της στην ταπεινή μου μεριά της συνοικίας είναι, πάντως, κάτι περισσότερο από απλή προσφορά συμπαράστασης. Η Χέμπελ – η γυναίκα που εφηύρε το ξενοδοχείο μπουτίκ, πριν καν αυτό γίνει γνωστό με αυτό τον όρο – έχει έρθει για να μου δώσει πληροφόρηση την οποία, αν κρίνω από τα διπλοσέλιδα των περιοδικών διακόσμησης και τα αγχωμένα δημοσιεύματα σε διαδικτυακές “ ΚΑΝ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ» σελίδες συζητήσεων, οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον Δυτικό κόσμο απελπισμένα ζητούν: Πως να κάνεις ένα συνηθισμένο σπίτι να μοιάζει και να λάμπει σαν μια σουίτα των 750 λιρών πεντάστερου ξενοδοχείου. Για την «Χεμπελίτιδα», σε αυτή την περίπτωση, το μεσαίο κομμάτι μιας τριώροφης Βικτωριανής μεζονέτας μετατράπηκε σε ένα σεμνό διαμέρισμα.
«Μπορείς να τα καταφέρεις», μου λέει καθώς ρίχνει μια ματιά στην κουζίνα μου. «Ο καθένας μπορεί. Κανένας απολύτως λόγος γιατί να μη μπορεί. Αλλά πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια μεταξύ των δωματίων. Μια ολοκληρωμένη, γενική ιδέα». Με λαχτάρα κοιτάζει πέρα από την έξοδο κινδύνου. «Και θα πρέπει ν’ αγοράσεις το διπλανό σπίτι φυσικά». Στ’ αστεία το είπε. Νομίζω.

...

Αξίζει να γίνει μια μικρή παύση όμως, για να σκεφτώ το παράξενο αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος λησμονιάς. Θα μας θορυβούσε αν υπήρχαν σημάδια από τον προηγούμενο ένοικο, ιδιαίτερα καθώς πολλοί από μας πηγαίνουμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι. Αναμένουμε, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να έχει καθαριστεί με τόση επιμέλεια, λες και μόλις είχαν πάρει ένα πτώμα πάνω από το κρεβάτι (σε μερικές περιπτώσεις, θα έχει πραγματικά συμβεί κάτι τέτοιο). Το εσωτερικό ενος σπιτιού αντανακλά την αντίθετη άποψη. Αποτελεί μια αποθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία αυτών που έχουν κατοικήσει σε αυτό θα πρέπει να βρίσκεται στις φωτογραφίες επάνω στο τζάκι, στις εικόνες στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, αυτοί θα ήταν γελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς, ή πιθανοί ψυχοπαθείς.

Είμαστε συνηθισμένοι στο γκλάμουρ εδώ στο Νοτιοανατολικό Λονδίνο SE26. Η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν κάποτε πάνω από το οδοντoιατρείο. Αλλά όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ χτύπησαν πάνω στις ρωγμές του τσιμέντου στο πάρκινγκ έξω από το διαμέρισμα μου, είναι δύσκολο να μην σου έρθουν στο μυαλό εκείνες οι φωτογραφίες του Picture Post με μέλη της βασιλικής οικογένειας που πήγαιναν να επισκεφθούν τις οικογένειες - θύματα βομβαρδισμού κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Η αποστολή της Χέμπελ εδώ στα ταπεινά προάστια που μένω εγώ, παρόλα αυτά, δεν είναι η ένδειξη συμπάθειας. Η Χέμπελ – η γυναίκα που εφηύρε το ξενοδοχείο "μπουτίκ" πριν ο όρος αυτός καθιερωθεί για να δηλώνει μία συγκεκριμένη κατηγορία ξενοδοχείων – έχει έρθει να μου δώσει πληροφορίες για τις οποίες, αν κρίνει κανείς από τα άφθονα αφιερώματα σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τις αγωνιώδεις αναρτήσεις σε DIY φόρουμ στο διαδύκτιο, οι μισοί ιδιοκτήτες στον δυτικό κόσμο θα έκαναν σαν τρελοί να γνωρίζουν: πως να δώσεις σε ένα κοινότοπο σπίτι εκείνο το λουκ και την αύρα που έχει μία σουίτα ξενοδοχείου 5 αστέρων με £750 τη βραδυά. Να μεταμορφώσεις, σε αυτή την περίπτωση, ένα ταπεινά ανακαινισμένο διαμέρισμα - που πήρε σάρκα και οστά κόβοντας στην μέση ένα Βικτωριανό semi-detached κατοικίας τριών πατωμάτων - σε ένα Χεμπελιανό σκηνικό.

“Θα μπορούσες να το κάνεις”, λέει, ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στην κουζίνα μου. “Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Δεν βλέπω κανένα λόγο που το απαγορεύει. Αλλά πρέπει να υπάρχει μία αλληλουχία ανάμεσα στα δωμάτια. Μία συγκεκριμένη ιδέα πρέπει να ακολουθηθεί μέχρι το τέλος”. Κοιτάει έξω στοχαστικά πέρα από την έξοδο κινδύνου. “Και θα πρέπει βέβαια να αγοράσεις το σπίτι δίπλα”. Δεν μιλούσε σοβαρά. Νομίζω.

...

Αξίζει, όμως, να κάνουμε μία διακοπή σε αυτό το σημείο για να συλλογιστούμε την παραξενιά αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος αμνησίας. Θα μας ενοχλούσε αν έφερε σημάδια προηγούμενου ενοίκου, ειδικά όταν οι περισσότεροι από εμάς πάμε στα ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι. Από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου περιμένουμε να είναι άψογα καθαρό σαν να είχαμε τραβήξει πτώμα από το κρεβάτι. (Σε μερικές περιπτώσεις αυτό όντως έχει συμβεί). Το εσωτερικό ενός σπιτιού αντιπροσωπεύει ακριβώς την αντίθετη ιδέα: Είναι μία καταθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία των κατοίκων του πρέπει να είναι αποτυπωμένη στις φωτογραφίες πάνω από το τζάκι, στις εικόνες στον τοίχο, μέσα στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί ασθενείς που υποβλήθηκαν σε λοβοτομή ή πειστικοί ψυχασθενείς.

Η πολυτέλεια είναι κάτι το σύνηθες για μας στην περιοχή SE26 του Λονδίνου: H Κέλι Μπρουκ και ο Τζέισον Στείθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντίατρο. Αλλά όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ προσκρούουν στο ραγισμένο τσιμέντο του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, δυσκολεύεσαι να μην σκεφτείς εκείνες τις φωτογραφίες του Picture Post, όπου γαλαζοαίματοι επισκέπτονται οικογένειες-θύματα των βομβαρδισμών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλα αυτά, η αποστολή της στην ταπεινή έκταση των προαστίων μου, είναι κάτι παραπάνω από την προσφορά συμπόνιας. Η Χέμπελ- η γυναίκα που ανακάλυψε τα Boutique Hotels πριν καν αυτά φέρουν μια τέτοιου είδους εμπορική επωνυμία- κατέληξε να μου παράσχει πληροφορίες, τις οποίες, κρίνοντας από την έκταση σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τα ανυπόμονα δημοσιεύματα σε διαδικτυακά DIY φόρουμ, οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον Δυτικό κόσμο αναζητούν απελπισμένα: πως μπορεί κάποιος να δώσει στην καθημερινή του κατοικία την εμφάνιση και την ατμόσφαιρα μιας πεντάστερης σουίτας 750 λιρών ανά βράδυ. Σε αυτήν την περίπτωση ,το να «χεμπελοποιήσεις» ένα ταπεινό διαμέρισμα που προήλθε από το μεσαίο μέρος μιας τριώροφης Βικτοριανής μονοκατοικίας.

"Μπορείς να το κάνεις", λέει, ρίχνοντας μια ματιά στην κουζίνα. "Οποιοσδήποτε μπορεί". Δεν βλέπω κανέναν λόγο για το αντίθετο. Απλά πρέπει να υπάρχει συνοχή μεταξύ των δωματίων. Οι απλές ιδέες πρέπει να ολοκληρώνονται" Κοιτάζει νοσταλγικά στην έξοδο κινδύνου "Επίσης θα πρέπει να αγοράσεις και το δίπλα σπίτι". Αυτό ήταν αστείο. Νομίζω…

Αξίζει παρόλα αυτά να σταματήσουμε και να σκεφτούμε την παραξενιά αυτής της παρόρμησης. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων είναι χώροι άνευ μνήμης. Θα μας ενοχλούσε εάν έφερναν οποιοδήποτε σημάδι προηγούμενων ενοίκων, ειδικά όταν πολλοί από εμάς πηγαίνουμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε σπίτι μας. Περιμένουμε το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου να έχει καθαριστεί σχολαστικά λες και κάποιο πτώμα έχει μόλις μεταφερθεί από το κρεβάτι (σε ορισμένες περιπτώσεις κάτι τέτοιο έχει συμβεί στ' αλήθεια). Το εσωτερικό μιας οικίας από την άλλη ενσαρκώνει την ακριβώς αντίθετη ιδέα: είναι αποθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία των κατοικούντων πρέπει να υπάρχει στις φωτογραφίες στο πλάισιο του τζακιού, σε αυτές στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια των ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή υποψήφιοι ψυχοπαθείς.

Στα νοτιοανατολικά του Λονδίνου –ταχυδρομικός κώδικας SE26– είμαστε μαθημένοι από γκλαμ και διασημότητες. Η Κέλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν στο διαμέρισμα πάνω από τον οδοντογιατρό! Αλλά με το που πατάει το τακούνι της στο ραγισμένο τσιμέντο του πάρκινγκ έξω από το σπίτι μου η Ανούσκα Χέμπελ, αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε μια από εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του περιοδικού Picture Post που έδειχναν τους βασιλιάδες να επισκέπτονται τις χαροκαμένες οικογένειες στις βομβαρδισμένες γειτονιές κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Ωστόσο η δική της αποστολή στο ταπεινό μεσοαστικό μου ενδιαίτημα δεν είναι μόνο να μου εκφράσει τα συλλυπητήριά της. Η Χέμπελ, εφευρέτρια των μπουτίκ χοτέλ πριν καν τα αποκαλέσουν έτσι, έχει έρθει για να μοιραστεί μαζί μου πληροφορίες που, κρίνοντας από τα 'σαλόνια' των περιοδικών εσωτερικής διακόσμησης και τις αγχωμένες αναρτήσεις στα φόρουμ τύπου "Κάν’ το μόνος σου", θα επιθυμούσαν διακαώς να αποκτήσουν τουλάχιστον οι μισοί –αν όχι όλοι οι– ιδιοκτήτες ακινήτων του δυτικού κόσμου. Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι άλλες από το πώς μπορεί κανείς να προσδώσει σε ένα κοινό, συνηθισμένο σπιτικό την όψη και την αίσθηση μιας πεντάστερης σουίτας ξενοδοχείου 750 λιρών Αγγλίας το βράδυ. Στα ‘Χεμπελικά’, η δική μου περίπτωση διαγιγνώσκεται ως ένα ταπεινό διαμέρισμα που προέκυψε στο μεσαίο όροφο από τη μετατροπή ενός τριώροφου βικτωριανού σπιτιού μεσοτοιχία με το διπλανό του.

«Μπορείς να το κάνεις», μου λέει η Χέμπελ καθώς περιεργάζεται την κουζίνα μου. «Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Δε βλέπω το λόγο γιατί όχι. Όμως θα πρέπει να υπάρχει συνοχή μεταξύ των δωματίων. Πρέπει να υπάρχει μια κεντρική ιδέα και να τηρείται απαρέγκλιτα». Ρίχνει μια νοσταλγική ματιά προς την έξοδο κινδύνου. «Και φυσικά θα πρέπει να αγοράσεις και το διπλανό σπίτι». Αυτό το λέει αστεία – νομίζω.

...

Ωστόσο αξίζει να σταθεί κανείς και να αναλογιστεί το παράδοξο αυτής της τάσης. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου είναι ένας χώρος που διακρίνεται από αμνησία. Αν βλέπαμε ίχνη του προηγούμενου ενοίκου του, αυτό θα μας προκαλούσε τουλάχιστον προβληματισμό, ιδίως σε όσους από εμάς πάμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε σπίτι μας. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου προσδοκούμε να είναι όχι απλά καθαρό, αλλά αποστειρωμένο, σαν να είχαν απομακρύνει πτώμα από το κρεβάτι του – πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί και να ισχύει. Το εσωτερικό μιας κατοικίας αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο: το σπιτικό μας είναι χώρος αποθησαύρισης αναμνήσεων. Οι ιστορίες των ενοίκων του πρέπει να αποτυπώνονται στο χώρο, στις φωτογραφίες πάνω στο γείσο του τζακιού, στους πίνακες στους τοίχους, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείου ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή εν δυνάμει ψυχοπαθείς.