Многу години наназад, без да кренат голема врева околу тоа, властите на Њујорк онеспособија поголем дел од копчињата што некогаш управуваа со семафорите на пешачките премини во градот. Се одлучија за компјутеризирани тајмери, тие речиси секогаш подобро функционираат. Од 3250 такви копчиња, до 2004 год. останаа функционални помалку од 750. Меѓутоа, градската управа не ги отстрани копчињата за инвалиди – поттикнувајќи безброј прсти залудно да притискаат.

Во почетокот копчињата опстанаа поради големиот трошок за нивно отстранување. Но, се покажа дека дури и нефункционалните копчиња може да послужат за нешто. Кај пешаците кои го притиснуваат копчето помала е веројатноста да преминат улица пред да се запали зеленото човече, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен-Гурион од Негев, Израел. Проучувајќи го однесувањето при преминување на улица, таа забележува дека луѓето се поподготвени да почитуваат систем кој го зема предвид и нивниот придонес.

Нефункционалните копчиња го произведуваат овој вид на плацебо ефект затоа што луѓето сакаат да добијат впечаток дека имаат контрола над системот што го користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракција човек-компјутер на Универзитетот во Мичиген, Ен Арбор. Д-р Адар забележува дека студентите постојано дизајнираат софтвер со копче „зачувај“, а кое нема никаква друга улога освен да ги разувери корисниците кои не знаат дека тоа што го напишале секако автоматски се запамтува. На тоа може да се гледа, вели тој, како на допир на добронамерна измама за справување со вроденото студенило на светот на компјутерите.

Сепак, ова е едно гледиште. Но, на раскрсниците, плацебо-копчињата можат да имаат и мрачна страна. Ралф Рајсер, директор на ФАКТУМ, институт во Виена каде се проучуваат психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователната огорченост од измамата сега ги надминуваат придобивките.

Во последните неколку децении, без да привлекуваат посебно внимание, надлежните органи во Њујорк ги исклучија повеќето тастери со кои се регулираа пешачките семафори во градот. Дотичните органи констатирале дека програмираните тајмери се речиси секогаш поефикасни. Од вкупно 3250 такви тастери, до 2004 година веќе не работеа ниту 750. Меѓутоа, градските власти не ги отстранија исклучените тастери, повикувајќи безброj прсти и понатаму залудно да притискаат.

Во почетокот тастерите биле оставени поради трошоците поврзани со нивното отстранување. Но, се покажа дека и тастерите кои не функционираат сепак служат за некаква цел. Пешаците кои го притискаат тастерот обично не ја преминуваат улицата додека не се појави зеленото човече на семафорот, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот „Бен-Гурион“ во Негев, Израел. Проучувајќи го однесувањето на премините, таа забележала дека луѓето полесно се покоруваат на систем кој навидум го почитува нивниот придонес.

Исклучените тастери произведуваат вакви плацебо ефекти бидејќи луѓето сакаат да мислат дека имаат контрола над системите што ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракцијата човек-компјутер при Универзитетот „Мичиген“ во градот Ен Арбор. Д-р Адар истакнува дека е вообичаено софтверот што го дизајнираат неговите студенти да содржи копче „Зачувај“, чие кликање нема никаква друга улога освен да им влее сигурност на оние корисници кои не знаат дека нивните отчукувања на тастатурата и онака автоматски се зачувуваат. Ова треба да се сфати, вели тој, како добронамерна измама со која се ублажува студенилото својствено за светот на машините.

Тоа е позитивното гледиште. Меѓутоа, барем на патните премини, плацебо тастерите имаат и своја мана. Ралф Рисер, раководител на ФАКТУМ, виенски институт кој ги проучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека пешаците се веќе свесни за постоењето на бескорисните тастери кои служат само за подвала и тоа предизвикува гнев што ги фрла во сенка сите придобивки.

Низ годините, без многу врева, власта во Њу Јорк ги онеспособи повеќето контролни копчиња кои порано ги управуваа светлата за пешаци на раскрсниците во градот.
Компјутеризираните мерачи на времето, заклучиле тие, речиси секогаш работеле подобро.До 2004,помалку од 750 од вкупно 3250 такви копчиња, останаа активни.Како и да е, градската власт не ги отстрани неактивните копчиња-занемарувајќи ги залудните безбројни притискања.
Во почетокот, копчињата останаа поради цената за нивно отстранување.Но се покажа дека дури и таквите неактивни копчиња ја вршат својата намена.Пешаците кои притискаат на копче е помалку веројатно да преминат пред да се појави зелениот човек, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен Гурион во Негев, Израел.Проучувајќи го однесувањето на раскрсниците, таа забележала дека повеќето од луѓето го почитуваат системот, чиј смисол е да се грижи за нивните постапки.
Неактивните копчиња ги смируваат овие луѓе, бидејќи им се допаѓа впечатокот дека го контролираат системот што го користат, вели експертот за интеракција помеѓу луѓето и компјутерите, Ејтан Адар од Универзитетот во Мичиген, Ен Арбор.Др.Адар нагласува дека неговите студенти вообичаено создаваат програма со функција “ зачувај“ која нема никакво значење освен да ги увери корисниците кои не се свесни дека нивното притискање и онака е само по себе зачувано.Сметајте го тоа , вели тој, како потег за добронамерна измама чија цел е спротивставување на очигледната бесчуствителност на светот на машините.
Тоа е едното видување.Но, во најмал случај, при преминувањето на раскрсниците, невлијателните копчиња , можеби , имаат и темна страна.Ралф Рајзер, раководителот на ФАКТУМ , институт од Виена кој ги проучува психолошките фактори во сообраќајот , смета дека свесноста на пешаците за нивно постоење и следствено , лутењето поради измамата, сега преовладуваат над корисноста.

Низ текот на годините властите на Њујорк, без да креваат многу врева, ги деактивираа повеќето контролни копчиња коишто претходно раководеа со пешачките семафори во градот. Тие решија дека компјутерските бројачи скоро секогаш функционираат подобро. До 2004 г., помалку од 750 од 3.250 такви копчиња останаа во функција. Сепак, градските власти не ги отстранија копчињата заведувајќи безброј прсти на бесполезно притискање.

На почетокот, копчињата преживеаа поради трошокот за нивното отстранување. Но, излезе дека дури и неактивните копчиња имаат своја намена. Пешаците коишто ќе притиснат копче поретко ја минуваат улицата пред да се појави зеленото човече, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен-Гурион во Израел. Изучувајќи го однесувањето на пешачките премини, таа забележува дека луѓето се поподготвени да почитуваат систем кој навидум го следи нивниот импулс.

Неактивните копчиња произведуваат своевидни ефекти на плацебо, затоа што луѓето сакаат да имаат впечаток на контрола врз системите коишто ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракцијата човек-компјутер при Универзитетот од Мичиген, Ен Арбор. Д-р Адар забележува дека неговите студенти често дизајнираат софтвер со копче „зачувај“ за притискање коешто нема друга улога освен да ги успокои оние корисници коишто не се свесни дека нивните отчукувања автоматски се зачуваат во секој случај. Сфатете го тоа, вели, како зрно добронамерна измама, противтежа на својственото студенило на светот на машините.

Тоа е едно размислување. Но, на пешачките премини во најмала рака, плацебо-копчињата може да имаат и помрачна страна. Ралф Ризер, раководител на Фактум, виенски институт којшто ги изучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователниот гнев поради измамата, во моментов ги надминуваат придобивките.

Во текот на многу години, без да направат голема вознемиреност во врска со тоа, властите во Њујорк ги оневозможија повеќето од контролните копчиња што некогаш управувале со пешачки премин во градот. Компјутеризирани тајмери, тие одлучија, речиси секогаш работеа подобро. До 2004 година, помалку од 750 од 3.250 копчиња останаа функционални. Меѓутоа, градската влада не ги оддалечи копчињата со посебни потреби - ги поттикна безбројните прсти на залудно притискање.

Првично, копчињата преживеале поради трошоците за отстранување. Но, се покажа дека дури и неоперативни копчиња служат за цел. Пешаците кои притискаат на копче се со помала веројатност да поминат пред да се појави зелениот човек, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен-Гурион во Негев, во Израел. Студирајќи го однесувањето на премини, таа забележува дека луѓето полесно се повикуваат на систем кој настојува да го следи нивниот влез.

Иноперативните копчиња произведуваат вакви плацебо ефекти, бидејќи луѓето како впечаток на контрола над системите што ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракција меѓу човекот и компјутерот на Универзитетот во Мичиген, Ен Арбор. Д-р Адар забележува дека неговите студенти вообичаено дизајнираат софтвер со кликање копче за зачувување кое нема никаква улога освен да ги увери оние корисници кои не се свесни дека нивните тастатурата автоматски се зачувуваат. Размисли за тоа, вели тој, како допир на добронамерна измама за да се спротивстави на вродената студена состојба на машинскиот свет.

Тоа е едно гледиште. Но, барем на патните премини, плацебо копчињата исто така може да имаат потемна страна. Ралф Рисер, раководител на Фактиум, виенски институт кој ги проучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователното незадоволство од измамата сега ги надминуваат придобивките.

Во текот на повеќе години, без да дигнат многу врева околу тоа, властите во Њујорк ги оневозможија повеќето контролни копчиња коишто порано управуваа со семафорите на пешачките премини во градот. Тие тогаш одлучија дека компјутеризираните тајмери речиси секогаш работат подобро. До 2004 година, помалку од 750 од 3.250 такви копчиња продолжија да функционираат. Меѓутоа, градските власти не ги отстранија копчињата за лицата со посебни потреби, коишто заведуваа безброј прсти залудно да ги притискаат.

Првично, копчињата преживеаа поради трошоците за нивно отстранување. Но, се покажа дека дури и нефункционалните копчиња имаат своја цел. „Кај пешаците кои притискаат копче, веројатноста да ја преминат улицата пред да се појави зеленото човече е помала.“ – вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот на Негев „Бен-Гурион“ во Израел. Изучувајќи го однесувањето на пешачките премини, таа забележува дека луѓето се повеќе спремни да се придржуваат на систем чијашто цел е да води сметка за нивниот влез.

„Нефункционалните копчиња произведуваат вакви плацебо-ефекти бидејќи на луѓето им се допаѓа впечатокот на контрола врз системите што ги користат.“ – вели Ејтан Адар, експерт за интеракцијата меѓу луѓето и компјутерите на Универзитетот на Мичиген во Ен Арбор. Д-р Адар забележува дека неговите студенти вообичаено дизајнираат софтвер со копче „Зачувај“ на кое може да се кликне, а кое нема никаква друга улога, освен да ги успокои оние корисници кои не се свесни дека нивните удари на тастатурата и без тоа автоматски се зачувуваат. „Гледајте на тоа како на допир на добронамерна измама што служи како противтежа на вродената студеност на светот на машините.“ – вели тој.

Тоа е едно гледиште. Но, барем кога станува збор за пешачките премини, плацебо-копчињата може да имаат и потемна страна. Ралф Рисер, раководител на FACTUM, виенски институт којшто ги проучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователното незадоволство од измамата сега ги надминуваат придобивките.

Во текот на повеќе години, властите во Њујорк ги исклучиле најголемиот дел од контролните копчиња кои некогаш ги управувале пешачките семафори во градот, без да прават многу врева околу тоа. Решиле дека компјутеризирани тајмери речиси секогаш работат подобро. До 2004, помалку од 750 од 3250 копчиња останале функционални. Градската власт, сепак, не ги отстранила исклучените копчиња – повикувајќи небројни прсти на залудно притискање.

Првично, копчињата опстанале поради трошокот за нивното отстранување. Но, излегло дека дури и неоперативните копчиња послужиле за одредена цел. Постои помала веројатност дека пешаците кои ги притискаат копчњата ќе преминат пред да се појави зелениот човек, вели Тал Орон-Гилад од Бен-Гурион Универзитетот од Негев, Израел. При проучување на однесувањето на пешачките премини, таа забележува дека луѓето поспремно следат систем кој се чини дека го запазува нивниот придонес.

Неоперативните копчиња предизвикуваат пласибо ефекти од овој тип бидејќи луѓето сакаат да се под импресија дека ги контролираат системите кои ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракција помеѓу луѓе и компјутери при Универзитетот во Мичиген, Ан Арбор. Др. Адар забележува дека неговите студенти често дизајнираат софтвери со кликнувачко „зачувај“ копче кое нема никаква друга улога освен да ги осигура корисниците кои се несвесни дека нивните отчукувања секако се зачувуваат автоматски. Сфатете го, вели, како мала добронамерна заблуда за да се спротистави на вродената рамнодушност кон светот на машините.

Тоа еден поглед. Но, барем кај пешачките премини на патиштата, пласибо копчињата може да имаат и потемна страна. Ралф Рисер, водачот на ФАКТУМ, виенски институт што ги проучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователната омраза кон заблудата, сега ги натежнува придобивките.