Yerel dilini bilmediğiniz bir Avrupa başkentinde yemek yediğinizi hayal edin. Garson, İngilizce’yi çat pat konuşuyor, akla karayı seçerek de olsa menüden ne olduğunu çıkarabildiğiniz bir şeyler söyleyip yedikten sonra hesabı ödemeyi başarıyorsunuz. Şimdi de, bir doğa yürüyüşünde işler ters gittikten sonra, açlıktan ölmek üzereyken kendinizi bir Amazon köyünde bulduğunuzu düşünün. Oradaki insanların, sizinle ne yapacağı hakkında en ufak bir fikirleri yok. Yemek çiğner gibi sesler çıkardığınızda, anadilinizin bu olduğunu sanıyorlar. Teslim olduğunuzu anlatmak için ellerinizi kaldırdığınızda, bir saldırı girişiminde bulunduğunuzu düşünüyorlar.

Ortak bir bağlam olmadan iletişim kurmak zordur. Örneğin, radyoaktif alanları on binlerce yıl boyunca insan temasından uzak tutmak gerekirken, sadece 1000 yıl önceki İngilizce’nin, bugün bu dili konuşanlar için hiçbir anlam ifade etmeyeceği göz önüne alındığında, ilgili kuruluşlar, nükleer atıklarla birlikte anılacak uyarı işaretleri oluşturmakta zorluk çekmişlerdir. Bu görevi üstlenmiş kurullar, tel örgü ile çevrili beton duvarlardan tutun da, Edvard Munch’ün “Çığlık” tablosuna ve alarm niteliğinde rengi maviye dönen genetiği değiştirilmiş çiçeklere kadar her türlü şeye başvurdular. Ancak bu uyarı işaretlerinden hiçbirinin, geleceğe aynı şekilde aktarılabileceğine dair kesin bir güvence yoktur.

Bu nükleer atık alanlarındaki mesajlar üzerine çalışmış olan aynı insanlardan bazıları, aynı zamanda çok daha büyük bir mesele ile uğraşının da bir parçası olmuştur: Dünya dışı varlıklarla iletişim kurmak. Bu konuya, Wired dergisinde yazan bir gazeteci olan Daniel Oberhaus’un “Dünya Dışı Diller” isimli yeni kitabında yer veriliyor.

Elimizde, dünya dışı varlıkların nasıl bilgi topladığına dair hiçbir veri yok. Üzerlerinde, çıplak insan bedenleri ve Dünya’yı bulabilmek için kabaca çizilmiş bir harita gibi basit şeylerin tasvir edildiği bir çift levha, uzaylıların bile anlayabileceği varsayılarak, 1970’li yılların başında Pioneer 10 ve 11 isimli iki uzay mekiği ile gönderildi. Böylesine bir insan yapısının, bulunma şansının sıfıra yakın bir ihtimalden öteye gitmeyecek olmasından dolayı, Dünya’dan gönderilen ve ışık hızında seyahat eden radyo yayınlarının, uzaylılarla temas kurması çok daha olasıdır. Ancak, tıpkı çekmesi için doğru frekansa ayarlanması gereken karasal bir radyo gibi, yıldızlararası uzayda da bu durum aynen geçerlidir. Peki ya uzaylılar doğru frekansı nasıl bulacak? Pioneer mekiklerinde bulunan levhalar, bir hidrojen atomunun 1420MHz‘lik bir frekansta düzenli aralıklarla yer değiştiren manyetik kutuplarının basit bir çizimi ile ipucu vermektedir. Hidrojenin, evrende en çok bulunan element olmasından dolayı, bu çizimin bir nevi telefon numarası işlevi görebileceği umut ediliyor.