Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Εδώ και πολλά χρόνια, οι αρχές στη Νέα Υόρκη, χωρίς να κάνουν μεγάλο ντόρο, απενεργοποίησαν τα περισσότερα κουμπιά χειρισμού που κάποτε έθεταν σε λειτουργία τους φωτεινούς σηματοδότες στις διαβάσεις πεζών της πόλης Είχαν αποφασίσει ότι τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα λειτουργούσαν σχεδόν πάντα πιο αποτελεσματικά. Μέχρι το 2004, λιγότερα από 750 από το σύνολο 3250 κουμπιών αυτού του είδους παρέμειναν σε λειτουργία. Ωστόσο, η Δημοτική Αρχή δεν απομάκρυνε τα κουμπιά που δεν λειτουργούσαν με αποτέλεσμα να δελεάζουν αμέτρητα δάκτυλα να τα πατούν συνεχώς χωρίς αποτέλεσμα. Αρχικά, τα κουμπιά συνέχισαν να υπάρχουν εξαιτίας του κόστους της αφαίρεσης τους. Αλλά αποδείχθηκε ότι ακόμη και τα κουμπιά που δε λειτουργούν, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Οι πεζοί που πατούν το κουμπί είναι λιγότερο πιθανό να διασχίσουν τη διάβαση πριν εμφανιστεί το «πράσινο ανθρωπάκι», λέει η Tal Oron-Gilad από το Πανεπιστήμιο Ben-Gurion of the Negev, στο Ισραήλ. Αφού μελέτησε τις συμπεριφορές των πεζών σε διαβάσεις, σημειώνει ότι οι άνθρωποι πιο εύκολα θα υπακούσουν σε ένα σύστημα που δήθεν δίνει βάση στις γνώμες τους. Τα κουμπιά που είναι εκτός λειτουργίας παράγουν συναισθήματα τέτοιου είδους αυθυποβολής επειδή αρέσει στους ανθρώπους το αίσθημα ναι έχουν τον έλεγχο των συστημάτων που χρησιμοποιούν, λέει ο Eytan Adar, ένας εμπειρογνώμονας για την αλληλεπίδραση ανθρώπου-υπολογιστή του Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο Ανν Άρμπορ. Ο καθηγητής Adar σημειώνει ότι οι φοιτητές του συνήθως σχεδιάζουν λογισμικά με τεχνολογία πλήκτρου "αποθήκευσης" που δεν παίζει ρόλο εκτός από το να καθησυχάζει εκείνους τους χρήστες που δεν γνωρίζουν ότι ούτως ή άλλως κατά την πληκτρολόγηση αποθηκεύονται αυτόματα αυτά που πληκτρολογούνται. Σκεφτείτε το, λέει, σαν το άγγιγμα μιας καλοπροαίρετης απάτης για να αντιμετωπίσει την εγγενή ψυχρότητα του κόσμου των μηχανών. Αυτή είναι μία άποψη. Αλλά τουλάχιστον σε σημεία οδικής διέλευσης, τα ψεύτικα κουμπιά μπορούν επίσης να έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Ο Ralf Risser, επικεφαλής της ένωσης FACTUM, ενός βιενέζικου ινστιτούτου που μελετά τους ψυχολογικούς παράγοντες σε συστήματα κυκλοφορίας, υπολογίζει ότι η συνείδηση των πεζών για την ύπαρξή τους, και την επακόλουθη δυσαρέσκεια για την απάτη, είναι τώρα πιο σημαντικά στοιχεία από τα οφέλη. |