Δεν ξέρω πως αλλά έφτασε στα αυτιά των μαθητών μου ότι εκείνη την μέρα είχα τα γενέθλια μου. Τους είδα λοπόν να φτάνουν στο σχολείο με γιορτινά ρούχα και με ένα δωράκι στα χέρια.

Κάποιος μου έφερε ένα κλασάτο στυλό, άλλος ένα βιβλιαράκι για τις ιερές ακολουθίες, ένας άλλος μου χάρισε ένα ωραίο μπουκέτο με φρέσκα λουλούδια. Εγώ βλέποντας τα, ένοιωσα παρηγοριά και λύπη μαζί. Παρηγοριά γιατί όποιαδήποτε ένδειξη ευγνωμοσύνης ή τρυφερότητας εκ μέρους εκείνων των νεαρών παιδιών μου άγγιζε την καρδιά και έκανε κάθε θυσία να φαίνεται ανεπαίσθητη. Λύπη γιατί σκεφτόμουνα ότι τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για τα δώρα εκείνα, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα πιο ευγενή σκοπό. Όπως και να έχει, δέκτηκα εκείνες τις εκδηλώσεις αγάπης χωρίς συναισθηματισμούς.

Ένα μόνο παιδάκι, το πιο φτωχό, δεν μου χάρισε τίποτα. Αλλά από την ντροπαλή του στάση και το μελαγχολικό του προσωπάκι συμπέρανα ότι πρέπει να υπέφερε πολύ. Το φώναξα λοιπόν. Αφού με πλησίασε το έσφιξα στην αγκαλιά μου ξανά και ξανά, δίνοντας του φιλιά. Το παιδάκι, παίρνοντας θάρρος από εκείνα τα χάδια, μου έβαλε, το καημένο, μέσα στα χέρια ένα δεματάκι και απέδρασε όλο ντροπή.

Εγώ έκπληκτη και περίεργη, το άνοιξα χωρίς να με πάρει είδηση κανείς. Εκεί μέσα είχε....για μαντέψτε!...τρεις ζαχαρένιες μπαλίτσες!

Το φώναξα να έρθει γρήγορα σε μένα.

--Το ήξερες ότι μου αρέσει η ζάχαρη; Το ρώτησα χαμογελώντας.

--Το είχα φανταστεί! Και μένα μου αρέσει πολύ η ζάχαρη!

--Και εσύ, συνέχισα συγκινημένη, ρώτησες να το μάθεις από την μαμά και...

--Όχι κυρία! Αποκρίθηκε, χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο, δεν ρώτησα κανένα. Εγώ τις έφτιαξα, από δική μου...

--Μάλιστα...

---Η γιαγιά, όταν μου δίνει καφέ και γάλα, μου βάζει στο φλυτζάνι πάντα δύο ή τρεις ζαχαρένιες μπαλίτσες για να τα κάνει πιο γλυκά. Εγώ έβγαλα την ζάχαρη...

--Και ο καφές και το γάλα; Ρώτησα με το κόμπο στον λαιμό.

--Τον ήπια πικρό!


Μάριο, μικρέ Μάριο, που είσαι; Ίσως ο καπνός στα μηχανουργεία να θάμπωσε το αγγελικό σου πρόσωπο, ίσως τώρα αυτήν την στιγμή να δουλεύεις σε χωράφια όπου η σοδειά ξανθαίνει και ωριμάζει κάτω από τον ήλιο, τα αμπέλια, ίσως να σε υποδέχονται περιπλανόμενα καράβια όπου η δουλειά είναι σκληρή και η ελπίδα μία απάτη....

Αλλά όπου και να είσαι, εργάτης, αγρότης ή άνθρωπος της θάλασσας, η θέση σου είναι ανάμεσα στις ευγενείς καρδιές, για τις οποίες η αγάπη είναι θυσία και η αυταπάρνηση χρέος.

Μάριο, μικρέ Μάριο, αν μπορούσες ποτέ να έρθεις μέσα στο δωμάτιο που έχω το γραφείο μου, θα έβλεπες πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, πολλά μπιχλιμπίδια. Θα έβλεπες επίσης τρία κομμάτια ζάχαρη, ένα όνομα, μία ημερομηνία, φυλαγμένα όλα σε μία γυάλινη καμπάνα!