ProZ.com translation contests »
Fourth ProZ.com Translation Contest: "Raising children" » English to Dutch » Entry by Percy Balemans (X)

Source text in English

Translation by Percy Balemans (X) (#1552)

When my wife told me she was pregnant, I got that stomach-churning sensation that hits you on a plunging roller coaster. I was excited, yes, but... oh my God. Parenting was for, well, parents.

So here I stand, bug-eyed and sweating buckets like some poorly-drawn cartoon character, the question marks floating in the air around my head while I try to prepare myself for the complete care and responsibility of another living being besides my cat. I'm responsible for making sure this little human doesn't grow up and turn into a complete monster. If the child turns out a social moron-- my fault. If the babe can't find Luxembourg on the map, blame me for not providing a better education. They'll need therapy, and of course that will be on my head too. So many opportunities for wrong turns!

I remember the day my father sat me down and awkwardly told me about the birds and the bees; it was perhaps the most excruciating and embarrassing half hour of both our lives. I can't do that to another human being.

Maybe I'm getting a little ahead of myself here. I can do this, I say; I'll be a great father. My child will be reared a well-rounded, educated, upstanding citizen of the world, and he or she won't hate me.

And then I imagine the baby, still safe within the confines of my wife's belly, suddenly opening an alarmed eye as the thought enters his or her mind: "What if my dad just can't hack it?
Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik hetzelfde gevoel in mijn maag als wanneer je naar beneden duikt in een achtbaan. Ik vond het geweldig, ja, maar... o jee. Het ouderschap is voor, nou ja, ouders.

En hier sta ik dan, met uitpuilende ogen en peentjes zwetend als een slecht getekende stripfiguur, vraagtekens zweven boven mijn hoofd terwijl ik mezelf probeer voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor nog een levend wezen behalve mijn kat. Het is mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een monster. Als het kind sociaal gestoord blijkt te zijn-- dan is dat mijn fout. Als de onnozele hals Luxemburg niet kan terugvinden op de kaart, mag je mij de schuld geven dat ik niet voor een betere opleiding heb gezorgd. Het kind moet vast ook in therapie, en ook dat heeft het natuurlijk aan mij te danken. Zo veel mogelijkheden om de fout in te gaan!

Ik weet nog dat mijn vader me terzijde nam en me onhandig uitlegde hoe het zat met de bloemetjes en de bijtjes; dat was voor ons allebei misschien wel het verschrikkelijkste en meest gênante half uur van ons leven. Dat kan ik een ander mens niet aandoen.

Misschien loop ik op de zaken vooruit. Ik kan dit, echt; ik zal een geweldige vader zijn. Mijn kind zal worden opgevoed tot een veelzijdige, ontwikkelde en oprechte wereldburger en hij of zij zal geen hekel aan me hebben.

En dan zie ik ineens voor me hoe de baby, nog veilig in de buik van mijn vrouw, plotseling een geschrokken oog opent terwijl de gedachte door zijn of haar hoofd schiet: "Wat als mijn vader er helemaal niks van bakt?"