We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Навиканти сме на гламурот во Лондон SE26: Кели Брук и Џејсон Стетам се навикантаи да живеат над заболекарот. Но кога Анушка Хемпел ќе зачука со петите по распуканиот бетон на паркиралиштето пред мојата зграда, не можам а да не помислам на фотографиите од Picture Post списанието нa кои се прикажани погодени фамилии за време на Втората Светска војна. Како и да е, нејзината цел во мојата населба е нешто повеќе од обична грижа. Хемпел, жената која го измисли бутик хотелот уште пред да добие свое соодветно име, дојде да ме информира дека судејќи според новините кои се шират во домашните весници и вознемирувачките коментари на онлајн форумите, половина од поседувачите на имот на Западот очајно бараат начини како на еден просечен дом да му се даде изглед и шарм на хотел со пет ѕвезди, по цена од 750 долари на ноќ. Во Хемпелизе, на пример, една трокатна средовековна куќа од Викторијанскиот период е скромно преуредена во една нова зграда. "Ти можеш да го направиш тоа", ми рече таа, погледнувајќи ја мојата кујна. "Секој би можел да го стори тоа. Не постои апсолутно никаква причина зошто не би можел. Но мора да постои поврзаност меѓу собите. Една идеја треба да биде проследена со друга идеја." Тажно погледна кон скалите во случај на пожар. "Исто така ќе мора да ја купиш куќата во соседството." Тоа беше шега. Барем јас така мислам. ... Сепак, добро е да се размисли однапред и да се земе во обѕир специфичноста на овој потфат. Хотелската соба памети. Сигурно би се вознемириле долколку забележиме било каков знак од претходниот корисник, особено затоа што повеќето од нас одат во хотел со цел да прават работи кои не би ги правеле дома. Очекуваме собата да биде исчистена особено откако некое туѓо тело се влечело по креветот. (Во некои случаеви токму ова може да биде причина за поплака.) Домашниот амбиент на собата, од друга страна, истакнува една сосема спротивна идеја: собата е складиште на спомени. Приказните на посетителите се како урамени слики ставени на полиците, слики на ѕидовите, книги на полиците. Кога хотелските соби би биле луѓе, би биле насмеани лоботомски пациенти или најверојатно психопати. |