Muhamed Deabes - English to Czech translator. Translation services in Accounting

Working languages:

English to Czech
Arabic to Czech
Czech to Arabic

Muhamed Deabes
Translator for English, Arabic and Czech

Behiera, Egypt

Local time: 21:18 EET (GMT+2)

Native in: Arabic

, Czech

Send email

Feedback from
clients and colleagues
on Willingness to Work Again

No feedback collected

Freelance translator and/or interpreter

This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.

This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.

Translation, Interpreting, Editing/proofreading, Software localization, Voiceover (dubbing), Training

Specializes in:
Accounting	Business/Commerce (general)

Questions answered: 1

Sample translations submitted: 1

Arabic to Czech: المدينة النائمة General field: Art/Literary
Source text - Arabic 1 SPÍCÍ MĚSTO Martin Vopěnka Část první – Probuzení do spánku 1. První se probudil malý Samuel. Otevřel oči a zjistil, že oknem z ulice se už do pokoje dere spousta denního světla. Odkopal ze sebe peřinku a posadil se na posteli – dychtivě, nedočkavě. Byl tady další den. Velký (patnáctiletý) brácha nahoře na palandě ještě spal. Velký Kryštof, který vyspává, jen když není škola. A protože škola bývá skoro pořád, a protože Kryštof vyspává, musí dnes být jeden z těch vzácných dnů, kdy škola není – neděle nebo sobota. Jestlipak jsou už vzhůru alespoň holky, pomyslel si Samuel. Tiše vyklouzl z pokoje a bosky šlapal po parketové podlaze. V obýváku bylo bohužel ticho a rodiče spali nahoře v ložnici. Přes balkon sem dopadaly paprsky slunce a všechno nadějně vonělo – teď, když noc – ta hloupá noc, kdy se nedá dělat nic jiného než spát – je konečně pryč. Samuel se pustil nahoru po točitých schodech. Šel neslyšně jako myška, přestože ve skutečnosti si přál, aby omylem způsobil veliký rámus, takový, který by probudil rodiče nebo holky. Samuel nechtěl být sám. Žádný předmět, o který by se dalo zakopnout, nebo který by se dokonce mohl zřítit po schodech, se mu však do cesty nepřipletl. Tak se alespoň hlasitě nadechl. Rodiče však leželi nehybně na té jejich velké posteli, kam Samuel občas v noci přicházel. Byli schouleni každý do sebe a leželi zády k sobě. Samuel slyšel rychlejší maminčin i pomalejší tatínkův dech. V tom něco zalomozilo za dveřmi Kristýnina pokoje, ty dveře se otevřely a byla tu celá Kristýna v noční košilce, ještě rozespalá, ale dychtivá něčeho nového – tak, jako on. Popadla překvapeného šťastného Sama a vtáhla ho k sobě. „Ahoj Samí,“ muchlala ho a objímala a smála se – to byla ona – 2 jedenáctiletá Kristýnka se zlatými rovnátky, která nosila už od zimy, aby se jí narovnaly zoubky. „Pojď, budeme si hrát na ponorku,“ spustila. „Tohle je ponorka a pojedeme s ní pod mořem.“ Načež se i se Samuelem vrhla na svou postel a přehodila přes oba peřinu. „Vidíš toho žraloka? Pozor! Žralok!“ Samuel hned nevěděl, kde má toho žraloka vidět, ale jedno mu bylo úplně jasné: začal další báječný den. 2. Ema se probudila v půl deváté. Ema byla Kristýnino dvojče. Pokaždé spala déle než ona – také proto, že její pokoj byl až vzadu za Kristýniným a Samuel se tudíž na své ranní cestě zastavoval nejprve u Kristýny. Ema byla naštvaná, že musí spát takhle odstrčená – vzadu a sama. Občas se večer tajně stěhovala ke Kristýnce – tak, aby to maminka nevěděla. Sestry pak spaly spolu nebo spíš na sobě; nikdo jiný než ony by se takto nemohl vyspat, a dokonce ani maminka nevěřila, že se takto vyspí dost dobře a nechtěla jim to dovolovat. A přitom to měly natrénované z jejího bříška. Ema se teď ve své postýlce protáhla a načechrala si pod zády druhý polštář. Pohledem zkontrolovala květiny, které vždy pečlivě zalévala, a ony, živené světlem ze střešních oken podkrovního pokoje, utěšeně rostly. Nejraději by ještě chvíli ležela a snila. Ale z Kristýnina pokoje se ozývaly tlumené zvuky jakési tajemné hry. Nejen že Kristýna má blíž k mamince a tatínkovi, ale ještě si se Samíkem hraje první. A ji – Emu – zase nebude chtít přibrat. Vyskočila z postele tak rychle, až se jí zamotala hlava. Hned se však vzpamatovala a rázně otevřela dveře. Při všech výčtech výhod Kristýnina pokoje obvykle zapomínala na jednu podstatnou nevýhodu: Kristýnin pokoj byl mnohem menší než ten její. Tím pádem se teď Ema ocitla přímo nad vyboulenou peřinou, pod kterou se to zmítalo a chichotalo. Zaslechla tlumený Samuelův výkřik: „Velryba. Tamhle je velryba. Spolkne nás.“ „No dovol, já nejsem žádná velryba,“ zlobila se naoko Kristýnka. Takový rámus Ema nemohla strpět. Strhla z těch dvou peřinu a nakvašeně je napomenula: „Tak hele, vám nevadí, že rodiče možná ještě spí? Musíte dělat takový rámus?“ „Ježiš pozor, to je ta velryba,“ vycenila Kristýna rovnátka a objala Sama, jako by ho chránila. 3 To bylo na Emu příliš. Navzdory kázání o klidu se hlasitě rozkřikla: „Co si to jako dovolujete, tohleto!! V sobotu ráno!“ 3. Kryštof o víkendu dospával, co nenaspal v týdnu. Pryč byla doba, kdy vstával ze všech nejdřív. V posledních měsících se cítil pořád unavený. Tak unavený, že mu bylo zatěžko slézat po žebříku z palandy, když už byl probuzený. Někdy mu bylo zatěžko dokonce i jen promluvit. A to už bylo co říct, protože jeho zvykem bývalo mluvit bez ustání – až do chvíle, kdy jeho rozervaný prohlubující se hlas naštval rodiče a ti ho okřikli, ať mlčí. Také dnes ráno ležel na posteli skoro bezvládný. Nic se mu nechtělo dělat. Ale všiml si, že Samuel zase nezavřel dveře, když odsud odcházel. Kryštof pocítil zlost. Vždyť Samovi bude už šest. Jak to, že neumí zavřít. Jenomže rodiče se Samuela vždycky zastali. Samuel byl nespravedlivě zvýhodněný. Konečně se Kryštof přece jen sesul po žebříku dolů. Chuť vynadat bráchovi v tom hrála významnou roli. Jinak vůči dnešnímu dni neměl žádná očekávání. V obýváku ho přivítaly rozdováděné sestry. „Půjdeš s námi hrát na ponorku? Hele, tohle všechno je moře, tady je mořský příkop a my jsme se sem potopily seshora z útesu.“ „Pojeď s námi! Pojeď,“ žadonil i Sam. „Zase jsi nezavřel dveře,“ opáčil Kryštof. „Říkal jsem ti, že máš zavírat. Potřebuju se vyspat.“ Ale Sam už neposlouchal. Pokračoval ve hře s holkami. „Pojedeš tedy s námi?“ zeptala se ještě jednou Ema. „No tak jo,“ zamumlal neradostně Kryštof a přisedl si k ostatním na gauč. Tahle hra ho nelákala. Na druhou stranu: lepší než nic. „Já budu kapitán,“ navrhl skromně. „Tak to ne, tady jsem kapitán já,“ vztyčila se teatrálně Kristýna. „Proč nemůžu být kapitán, když jsem nejstarší,“ ohradil se Kryštof ublíženě. „Protože tohle je moje ponorka,“ trvala Kristýna na svém. „Ty budeš třeba, třeba dělostřelec,“ napadlo ji. 4 To byla do nebe volající pitomost. Kryštof nesnášel nepřesnosti. „Dělostřelec na ponorce? Prosimtě, na ponorce jsou děla? Jak bys chtěla střílet pod vodou z děla? Ponorka má torpéda.“ Taková nepodstatná maličkost Kristýnu nevzrušovala. „No tak budeš torpédostřelec, no.“ „Já chci být kapitán,“ žadonil umíněně a poněkud nemužně Kryštof. „Prosím.“ Vložila se do toho Ema: „Budeš trédostřelec a basta.“ „Torpédostřelec a ne trédostřelec,“ bránil Kryštof to málo, co na něj zbylo. „A já jsem plavčík,“ vykřikl Sam. „Plavčíci na ponorce taky nejsou. Z ponorky nemůžeš jít plavat.“ „Ježiš marja,“rozzlobily se sestry. „To je jedno!“ „Není to jedno. Pojďte se zeptat táty, že to není jedno.“ „Tatínek ještě spí,“ poklepala si Ema na čelo. „Snad bys ho kvůli tomu nechtěl budit.“ „No tak mámy, když táta ještě spí,“ trval Kryštof na svém. „Maminka taky spí.“ Kryštof se zarazil: „Počkej, chceš říct, že v tomhle rámusu rodiče ještě spí? To si děláš srandu.“ Něco na tom bylo. Vždyť z obýváku vedl nahoru do ložnice velký průhled a všechno tam bylo slyšet. Kristýna však měla Kryštofových námitek plné zuby: „Je sobota a rodiče se potřebujou vyspat!“ rozkřikla se. „Víš, co měli přes týden práce? Pořád se o nás museli starat. Tak teď prostě spí. Jestli nám nevěříš, běž se podívat.“ 4. První, komu se zastesklo po mamince, byla Kristýnka. Hra na ponorku ji přestala bavit – zdálo se jí, že Kryštof s Emou se zmocnili jejího nápadu a pro ni už tady nebylo místo. Pokusila se odlákat malého brášku: „Chtěl by sis se mnou hrát ve svém pokojíčku?“ Ale hloupý Sam že ne, že se mu líbí hrát na ponorku. Takový nevděk, pomyslela si Kristýnka. A to byla právě ta chvíle, kdy si vzpomněla na maminku. Jedině maminčina blízkost, její porozumění a podpora, 5 mohla zahojit tuhle křivdu. Být sama v blízkosti maminky, být alespoň chvíli její jedinou a vyvolenou. V nestřeženém okamžiku Kristýna opustila hru a tiše vyšla nahoru. Jakmile se ocitla v ložnici, u postele rodičů, kteří zjevně stále ještě spali, pocítila samotu. Nepatřila k sourozencům dolů ani k rodičům sem nahoru. Udělala dva nesmělé kroky, svěsila ramena a hlavu nachýlila dopředu. „Mami,“ řekla tlumeně. „Mami.“ Nic se nepohnulo. Rodiče zhluboka vyrovnaně dýchali. Maminka měla pravou ruku položenou na peřinu; její hladká jemná kůže se na světle leskla a krásná laskavá tvář s výrazným nosem spočívala na polštáři. „Maminko,“ zopakovala Kristýna hlasitěji. „Mami. Mami.“ A potom znovu a znovu, stále však jen polohlasně – nemohla sama sobě přiznat, že by snad maminku chtěla vzbudit – ne, to ne, jenom zkouší, jestli maminka opravdu spí. Maminka jistě už nespí a za chvíli ji uslyší. „Mami…“ Nic. Obvykle se v této chvíli maminka již dávno protáhla a otevřela oči. Anebo jen pokynula rukou, nadzvedla peřinu, aby Kristýnce umožnila vklouznout do své blízkosti. Anebo se probudil alespoň tatínek a přísně sykl: „Nevidíš, že maminka spí? Pššš!“ Nic z toho se tentokrát nestalo. A tak se Kristýna hrbila čím dál víc – jak na ni doléhal smutek a sebelítost. Připadala si opuštěná a zrazená. Pootevřeným střešním oknem sem doléhal zpěv ptáků povzbuzených včerejším deštěm, vanul sem voňavý jarní vzduch a na bělostné peřiny dopadaly teplé paprsky. Avšak Kristýnky jako by se nic z toho netýkalo. Svět se jí zúžil do jediného zoufalého pocitu opuštěnosti, vyjádřeného tlumeným slovíčkem: „Mami.“ 5. Před polednem děti dostaly hlad. Sam si vzal z ledničky jogurt a Kryštof si udělal chleba s máslem a s medem. Ema s Kristýnou (která mezitím už zapomněla na svůj smutek) si udělaly tousty. Všichni teď byli veselí a šťastní. Nekonečný spánek rodičů začal vzbuzovat jejich úsměv. „To se jim ani nechce čůrat?“ napadlo Sama. „No jo, viď,“ přitakala mu v žertu Ema. „Aby se nepočůrali.“ 6 „Já myslím,“ zasmála se Kristýna, „že rodiče se nepočůrají. Počůráš se spíš ty.“ Na podobné vtípky byl Samuel velice háklivý. „Já se nepočůrávám! Ty se počůráváš!“ vykřikl vztekle a začal Kristýnu bouchat pěstičkami. Ta odstrčila židli, na které seděla, a začala s ním naoko zápasit. Nakonec ho chytla tak, že na ni nemohl dosáhnout, a plácala ho celkem jemně přes tvářičky. Samuel sebou mrskal v záchvatu zuřivosti. Tohle nenáviděl. Nechtěl být pořád nejmenší. Chtěl vyhrávat; být silný jako oni. Najednou mu to přišlo hrozně líto. Jeho pusinka se zkřivila do pláče: „Ty jsi zlá.“ „Kristýno!“ vložila se do toho Ema. „Musíš mu všechno oplácet?“ „Jsi zlá,“ opakoval Samuel. „A já to na tebe řeknu.“ Sebral se a běžel ke schodům. „Tak řekni, klidně.“ Kristýna zůstala v klidu. „Rodiče stejně spí.“ „Nespí! Oni nespí,“ rozkřičel se Sam ze všech sil – jako by právě na síle hlasu záviselo, jestli bude mít pravdu. A pokračoval v cestě nahoru. Rodiče však opravdu spali – to mu došlo, jakmile je uviděl schoulené na posteli. A tak zamířil do Kristýnina pokoje a zavřel za sebou. Nechtěl přiznat, že se mýlil. Sedl si na Kristýninu postel a trochu se uklidnil – už jen popotahoval. Jít zpátky teď nemohl – to by se mu smáli. A tak seděl a bylo mu smutno. Smutno z toho, že se ho nemá kdo zastat, a smutno z toho, že tady musí být sám. Mimoděk ručičkou hladil Kristýnina plyšového pejska. Po chvíli mu to nedalo a pootevřel dveře. Poslouchal. Kryštof dole u stolu něco vykládal svým monotónním hlasem a holky ho občas přerušovaly. Několik metrů odsud spali rodiče. Samuel vyklouzl ven a přikradl se do jejich blízkosti. Mezi tatínkem a maminkou bylo místo akorát pro něj. Cítil na to místo právo – věděl, že tam patří. Hop, hop, a ležel mezi nimi. Často sem takhle přicházel v noci. Jenomže v noci ho obvykle maminka i ze spánku k sobě přivinula a přikryla peřinkou. Zatímco tentokrát spala dál, jako by tu nebyl. Navíc svým tělem ležela na části peřiny a Samuel se pod ni nemohl dostat. Chvíli se o to marně pokoušel a potom se naklonil k maminčině hlavě a zašeptal jí do ouška: „Zahraješ si se mnou něco?“ A po chvíli, když maminka mlčela, upřesnil: „Zahraješ si se mnou pexeso? Maminko. Maminečko.“ Nic. Maminka se ani nepohnula. Obrátil se tedy k tatínkovi. Ten spal skoro na břiše, hlavou dolů, a když se k němu Samuel nakláněl, skulil se tatínkovi na záda. „Tatínku, zahraješ si se mnou něco? Půjdeme spolu na hřiště, když je tam tak hezky?“ 7 Zase nic. Samuel začínal tušit, že bude odmítnut. Ale i tak se mu tu leželo hezky – mezi oběma rodiči. Pohodlně se rozvalil a koukal do šikmého stropu, na který slunce vykreslilo žebra rolet a Samuel počítal, kolik je to proužků a asi by usnul, kdyby sem nepřišel Kryštof. „Samí,“ zašeptal, „dohodli jsme se, že uklidíme celý byt, když rodiče spí. Bude to pro ně překvapení.“ „Tak jo,“ zaradoval se Sam a vyskočil z postele – na smutek zapomněl. „Překvapíme je. Jóó.“… Něco ho napadlo a významně ke Kryštofovi zvedl prst: „Ale nejdřív se převlíkneme – v pyžámku nemůžeme uklízet. Pyžámko je na spaní. A vyčistíme si zoubky.“ 6. Děti uklidily úplně všechno. Knížky a hračky, které se celé dny válely na zemi, peřiny a polštáře, ze kterých při hře na ponorku vytvořily velikou hromadu, složily své oblečení, Samuel s Kryštofem vyluxovali, Ema s Kristýnou umyly a utřely nádobí. Všichni pracovali tím usilovněji, čím vroucněji si přáli, aby se rodiče už probudili. Malý Sam se hrozně těšil, jak tatínkovi a mamince předvede své srovnané hračky. Hlavně maminka se umí tak krásně divit – přitiskne ho k sobě a zahrne ho pusinkami. Ema se těšila, jak bude pochválená za nádobí. Maminka určitě řekne: „Vy jste takové dvě moje velké pomocnice – co bych si bez vás počala.“ Vezme je kolem ramen a přitiskne je k sobě – Emu nejdřív. Kristýna byla nejvíc pyšná na své uklizené šuplíky a na to, že se odhodlala vyhodit polovinu věcí v nich uskladněných. Kristýně se nikdy nedařilo udržet pořádek ve svých věcech. Sbírala kamínky a barevná sklíčka, sbírala hadříky i nefungující mobily a lahvičky od máminých parfémů a krabičky od všeho možného. A teď si představovala, jak maminka už ve dveřích vyvalí oči a řekne vážným hlasem: „Neuvěřitelné. Tak to už jsi asi velká, moje úžasná Kristýnko.“ A dokonce tatínek uznale pokývá hlavou a trochu zaraženě prohodí: „Tak teď jenom aby ti to vydrželo.“ A Kryštof, který byl velký a už se s rodiči nemazlil, teď celý úklid řídil, chodil kontrolovat holky, jak jsou daleko s nádobím a pak zase Samuela, jak uklidil jejich společný pokoj. Myslel na to, že by ho tatínek mohl pochválit, jak 8 ho vzorně zastal – nehrál na mobile ani na počítači, místo toho zorganizoval uklízení – byl to jeho nápad. Jak se rodiče stále ještě neprobouzeli a všechno bylo dávno uklizené, děti vymýšlely čím dál nedůležitější úkoly: potřetí vyleštily skleněný stůl, podruhé skleněné tabule na dveřích a Ema začala kartáčovat spáry v dlaždicích. Venku se mezitím rozpukl krásný jarní den. Ovocné stromy v nedalekém sadu právě kvetly a zelené městské trávníky se zažlutily tisíci pampelišek. Otevřenými dveřmi na balkon sem pronikal vůněmi prosycený vzduch a spolu s ním vzdálené zvuky města – teď právě houkání sanitek nebo policejních vozů. „Oni by se snad neprobudili, ani kdyby hořelo,“ napadlo Emu. „To přece není normální, aby takhle dlouho spali,“ ulevila si Kristýna. „Co když nějak onemocněli?“ „Myslíš jako, že taková nemoc existuje?“ nesouhlasil Kryštof. „Takové nemoci přece nejsou. Já myslím, že to jenom dělají. … To je ono,“ zaradoval se ze svého nápadu. „Už jsem na to přišel,“ zvýšil krákoravý hlas. „Domluvili se a jenom to předstírají.“ „Myslíš?“ nebyla si jistá Ema. „Určitě! To pro ně musí být sranda takhle nás pozorovat.“ „Já si teda myslim,“ vstoupil do toho rozvážně i Samuel, „já bych si myslel, že když to jenom dělají, tak že bychom mohli jít ven na hřiště.“ „Jó,“ souhlasila radostně Kristýna. „Půjdeme na hřiště.“ Ema váhala. Nechat rodiče – možná nemocné rodiče – samotné doma a odejít? Jenomže všichni sourozenci byli nadšení. „Tak jim to ale musíme napsat,“ zdůraznila Ema. „Napíšeme jim, kam jsme šli.“ „Tak jo, tak jo, souhlasil Sam. „Napiš jim třeba, že se do večera vrátíme.“ „No, to určitě… Do večera… To by měli radost…“ Ema vzala veliký papír a napsala na něj krasopisným písmem: „Šli jsme na hřiště. Vrátíme se do tří.“ Dolů se všichni podepsali a Kristýna tam přimalovala červené srdce. Ostatním pak ale bylo líto, že by tam měla mít srdíčko jenom ona, a přimalovali každý ještě jedno. „No jo, všichni se musíte opičit,“ zlobila se Kristýna. „No a co!“ utrhla se na ni Ema. „Mě napadlo, že jim napíšeme. Ty by sis na ně ani nevzpomněla.“ Kryštof už vyběhl s míčem na chodbu a hned za ním Sam. „Tak dělejte! Pojďte,“ volali. 9 Tak šly. Ema si vzala na starost klíče a Kristýna hodinky. „Počkejte na nás,“ volala Kristýna. „Není to jenom váš míč.“ 7. Seběhli dolů po schodech a v prvním patře zaslechli za dveřmi usedavý pláč dítěte. Byl to dvouletý Pavlík, kterého občas vídali na chodníku před domem. „A ježiš,“ vyslovila Ema, co si mysleli všichni. „Pavlík už zase bulí.“ Byla sobota po poledni a na jindy rušné ulici, která vedla kolem jejich domu, nejelo ani jedno auto. Vyběhli menší ulicí do kopce a přišli k tramvajovým kolejím. Na stanici nikdo nestál – ulice byla jako vymetená, všechny obchody zavřené. Po chodníku se ploužila jediná stará babička o holi. Přešli na druhou stranu a pokračovali dál do kopce, až k nově opravenému oplocenému hřišti na košíkovou, kam je brával tatínek. Na hřišti nikdo nebyl, jen v přilehlém parčíku postávala parta velkých kluků a holek. Kouřili a o něčem vzrušeně debatovali. Všichni čtyři sourozenci vletěli na hřiště a Kryštof rozhodl: „Já budu hrát se Samuelem proti vám.“ „To teda ne,“ ohradila se Ema. „Se Samuelem chci hrát já.“ „Já s ním chci taky hrát, ne jenom ty,“ rozzlobila se Kristýna. „To nejde,“ trval na svém Kryštof. „Nemůžete s ním hrát – to byste prohráli.“ „No tak bysme prohráli, co je na tom?“ Samuel, ač ze všech zdaleka nejmenší, navrhl řešení: „Tak já budu hrát chvíli s Kryštofem a potom se vystřídáme a budu hrát s Emou a nakonec budu hrát s Kristýnou.“ Ještě chvíli se dohadovali, ale potom to tak udělali. Kristýna si šla stoupnout do brány, za zády měla tu ošklivou partu; nelíbilo se jí, jak i ty holky mluví sprostě a kouří. Začalo se hrát. Kristýna sledovala, jak Ema vepředu přišla o míč a Kryštof se nezadržitelně blíží a… V tom ale zaslechla úryvek hovoru za sebou: „Ty vole, moji rodiče taky. Tak, jak si lehli… Všichni v celý zemi.“ 10 Kristýna přestala sledovat hru. Do hlavy se jí nahrnula krev. Poslouchala: „Moje třídní je taky matka. Všichni učitelé kromě toho týpka na počítače. Ty vole, to škola nebude.“ „Prej nebude vůbec nic,“ odpovídal kdosi. „O všechno se postará armáda.“ Kryštof právě vstřelil gól. „No Kristýno…“ pohoršila se Ema. „To jsi mohla chytit.“ „Gól,“ radoval se Sam. „Dali jsme gól.“ Kristýna si sedla a začala brečet. Nevěděla, proč brečí. Vlastně vůbec nechápala, co ta slova, která slyší, znamenají. Věděla jen, že je to něco hrozného – hrozně vážného. A že se to týká maminky a tatínka. Věděla (tušila), že rodiče se jen tak neprobudí. Nic už nebude jako dřív.“ Sourozenci se k ní seběhli a divili se: „Co je? Co se ti stalo? No tak jsi dostala gól. To nevadí.“ Ale Kristýna dál vzlykala, hlavu v dlaních. Neměla co říct. „Tak Kristýno. Promiň. Kristýno,“ snažila se ji Ema utěšit. Kristýna se kolem sebe nešťastně rozhlédla. Ne, neměla žádná slova, kterými by dokázala vyjádřit, co tuší; co skoro jistě ví. „Rodiče!“ vyrazila ze sebe. „Naši rodiče! Je to špatný!“ „Co je s nimi?“ ptali se všichni. „Co je špatný?“ Ale čím víc se ptali, tím hůř se Kristýna cítila. „Zeptejte se tamtěch!“ ukázala za sebe k partě mladých, vyskočila a rozběhla se k domovu. Ema, Kryštof a Samuel ji překvapeně sledovali. Samuel se podivil: „Co je jí?“ To už se od party oddělila jedna dívka. Asi sedmnáctiletá, v černé sukni, s černými havraními vlasy: „Hele, vy to ještě nevíte?“ spustila ne moc jemně. Ale byl v tom i trochu soucit: „Všichni – matky i fotři usnuli. Je to ňáká nemoc nebo co. Nejsou mrtví, ale každej, kdo měl někdy dítě, spí. Jestli máte někoho bezdětnýho, kdo se o vás může postarat, měli byste ho najít.“ „Postarej se o ně ty,“ houkl na ni hrubě někdo z party. „Třeba je nakoj,“ přidal se další. „Ten malej by mohl bejt tvůj.“ „Anebo ten velkej,“ přisadil si ještě někdo. „Hele, dej si vodjezd,“ opáčila hrubě. Ema tuhle její hrubost nemohla pochopit, když přece zároveň byla tak hodná. „A kdy se probuděj?“ zeptal se hloupě Kryštof. Z parku se místo odpovědi ozval hurónský smích. I holka se zasmála a pokrčila rameny: „Co já vim? Může to trvat chvíli nebo taky pořád.“ Měla se k odchodu. „Někoho si najděte – hlavně pro toho malýho. Rozumíš?“ 11 Ještě pořád jim to nedocházelo. Nemohli pochopit ani uvěřit. Ale mimoděk se chytli za ruce – všichni tři navzájem. V téhle podivné chvíli, na červeném basketbalovém hřišti, uprostřed parku obklopeného městskými domy, hledali jeden u druhého oporu a zároveň každý každého chránili – vždyť nikoho jiného neměli. První napadlo Emu: „Musíme dohonit Kristýnu.“ Seběhli po hliněném náspu dolů na silnici a po ní k hlavní s tramvajemi. Žádný otevřený obchod a žádní lidé na dohled. Nedávali si to do souvislostí. Neměli jiný cíl, než zachránit rodiče a dohonit Kristýnu. 8. Kristýnu našli u vchodu do domu. Zvonila na zvonek a bušila do dveří. Volala: „Mami! Mami!“ Také Ema propukla v hlasitý nářek. Samuel ničemu nerozuměl a ze všeho nejvíc ho zneklidňovalo, jak vyvádějí sestry: „Co se stalo mamince?“ nabíral už také k pláči. „Co je s maminkou a tatínkem? Řekněte mi to. Proč mi to nechcete říct?“ Jediný, kdo nebrečel, byl Kryštof. Namísto zoufalství, které prožívaly sestry, v sobě cítil tupou prázdnotu. Vlastně by si hrozně přál být jako ony: křičet, brečet, vyjadřovat obavy a lítost. Jenomže ona lítost, kterou v sobě také měl, nešla ven. Konečně Ema odemkla a jeli výtahem nahoru. Když byli uvnitř, napadlo Kristýnu: „Teď se to s námi zastaví a nikdo nás nevysvobodí, když rodiče spí.“ V panice zmáčkla všechny knoflíky a výtah se otevřel. Vyhrnuli se ven a potom po schodech nahoru. Samuel zůstal poslední a volal: „Proč na mě nepočkáte? Proč mi to nechcete říct?“ Sedl si na schody a brečel čím dál víc. „Samí, nebreč, dělej,“ pobídl ho seshora Kryštof. „Musíme probudit rodiče. Rozumíš?“ Samuel nerozuměl. Proč by mělo být tolik povyku kolem toho, že mají probudit rodiče? A neříkala ta holka na hřišti, že se rodiče neprobudí? Nikdo si nechtěl udělat čas, aby mu to vysvětlil. Ani Kryštof ne – právě zmizel za dveřmi do chodby. Samuel vstal a spěchal za ním. 12 9. O hodinu později ležely holky úplně vyčerpané na podlaze vedle postele rodičů a vzlykaly. Peřina, pod kterou ležela maminka, byla napůl spadlá – to jak se děti snažily rodiče vzkřísit, jak se k nim tiskly a jak jimi třásly. Samuel také vzlykal, ale už ho ten smutek přestával bavit. Napadlo ho, že když rodiče spí, mohl by si přehrát nějaký film – třeba Dobu ledovou. Obyčejně by mu rodiče takhle odpoledne film nedovolili. Kristýnka se teď znovu rozvzlykala víc a dolezla k mamince na postel. Hlasitě bědovala: „Mami. Mami.“ Tolik se vžila do svého neštěstí, které navíc tentokrát, poprvé v jejím životě, bylo opravdové, že se zdála být úplně mimo sebe. „To nemá cenu,“ snažil se ji uklidnit Kryštof. „Oni se neprobudí.“ „Ty jsi dobrej,“ obořila se na něj. „Takže rodiče se neprobuděj a tobě je to jedno.“ „Není mi to jedno,“ bránil se. „Ale vidím prostě, že se neprobudí.“ „Ale to přece nejde, aby se neprobudili. To by nám přece nemohli udělat.“ „Oni za to nemůžou, Kristýno,“ ohradila se plačtivě Ema. „Je to nějaká nemoc. Slyšela jsi to přece: všichni rodiče spí.“ „Když je to nemoc, tak k nim musíme zavolat doktora. Proč nezavoláme doktora?“ napadlo Kristýnu. „Jó, zavoláme doktora,“ zaradoval se Sam. Zdálo se mu, že problém je vyřešený.“ „Tak jo,“ souhlasil i Kryštof a vytáhl mobil, který nosil pořád v kapse. Vytočil číslo první pomoci. Avšak linka byla obsazená. Zkusil to ještě několikrát. Dávno by toho nechal, kdyby holky netrvaly na tom, že to má zkoušet. Když volal asi po padesáté, konečně se ozvalo zazvonění a spustil se záznamník. Výrazný, avšak nijak zvlášť laskavý hlas promlouval: „Milé děti. Ničeho se nebojte, protože vaši rodiče žijí. Jenom usnuli a nikdo neví, kdy se probudí. Může to trvat i mnoho dní, ne-li týdnů. Od dnešního odpoledne proto bude probíhat akce na vaši záchranu. Oblečte se a vyjděte před dům. Záchranný tým červeného kříže vás odveze do bezpečí. Nezůstávejte samy doma.“ (Hlas zněl nyní naléhavěji.) „Odvezeme vás do bezpečí.“ „Co je? Co tam slyšíš?“ ptali se všichni. Kryštof podal mobil holkám – navzdory vztekajícímu se Samuelovi. „Počkej, Same!“ 13 Holky si poslechly celý vzkaz. „To tedy ne. Já nikam nejdu,“ odmítla Kristýna. „Co tam slyšíte? Dejte mi to! Já to chci taky slyšet,“ dožadoval se Sam. „Já taky nikam nejdu,“ přidala se Ema. „Chtěl bys tady rodiče nechat?“ obořila se na Kryštofa. „Já neříkám, že tam máme jít?“ bránil se podrážděně. Zatímco to říkal, vzpomněl si na jednu hru, kterou s nimi hrál tatínek o posledních prázdninách. Jmenovala se Na ztracené děti. Vždy jednomu z nich ovázal šátkem oči a odvedl ho do lesa. Tam mu šátek sundal a děti měly hledat cestu domů. Tehdy jim tatínek říkal, jak je dobré, aby se o sebe uměli postarat, kdyby se třeba rodičům něco stalo. „Postaráme se o sebe sami. To je jasný.“ „Hurá, postaráme se o sebe,“ jásal Sam. „Můžu si pustit Dobu ledovou?“ „Rodiče jsou nemocní a ty si chceš pouštět Dobu ledovou?“ nechápala Ema. „Prosím!“ žadonil Samuel. „Pro mě za mě si pusť třeba Dobu pekelnou, když ti na rodičích nezáleží,“ prohodila nepřítomně a s opovržením Kristýna. „Ne, teď si nic pouštět nebudeš,“ rozhodl však přísně Kryštof. „Musíme se podívat na zprávy – co se děje.“ Samuel se rozplakal. „Proč nemůžu, když mi to Kristýnka dovolila?“ Kryštofovi se zdálo, že je ta pravá chvíle, aby uplatnil svou autoritu – autoritu nejstaršího: „Prostě se teď nebudeš dívat a basta!“ 10. Přesunuli se dolů k televizi – sice ještě rozechvělí, ale zároveň už semknutí společným rozhodnutím za nic na světě neopustit spící rodiče. To kvůli rodičům teď budou muset všechno zvládnout. První ani druhý kanál televize nevysílal. Objevil se až třetí. V nehezkém studiu, snad to ani studio nebylo, stál nějaký kněz a nějaká žena. Kněz mluvil naléhavým hlasem: „Vy všichni, kteří jste z jakéhokoliv důvodu bezdětní, a jste schopní se o sebe postarat, teď musíte pomoci. Pro nevinné kojence a nejmenší děti jsou tohle rozhodující hodiny. Začněte tím, že prohledáte nejbližší domy. Jestli víte o rodině s malým dítětem nebo dětmi, neprodleně tam jděte, protože 14 ty děti vás potřebují. Vyjděte do ulic a pátrejte po zapomenutých dětech spících rodičů.“ Potom si vzala slovo žena. Byla mladá a zdála se být docela klidná. Ve tváři měla odhodlání, kterému Kryštof, Kristýna i Ema věřili. Mluvila však překotně a přerývaně: „Víte co, my jsme s přítelem dlouho plánovali dítě, ale zatím nám to nevyšlo. Tak jsem teď moc ráda, že můžu pomoct. Jsou nás přece tisíce a je nutné postarat se o statisíce dětí. Hlaste se dobrovolně do škol – tam se o děti postaráme a tam je svážejte. Každému dítěti, které najdete, dejte na krk cedulku s adresou, kde jste je našli, a pokud možno i se jménem. Později se to bude hodit. Dneska hledejte hlavně děti ve věku do šesti let. Hlavně nejmenší: kojence a batolata. Nahlaste je v nejbližší škole, i když se o ně třeba postaráte samy. Můžete se o ně postarat sami – vzít je k sobě. Nemusíte je nikam vodit.“ „Myslíte, že je miminko, miminko nebo batole,“ vložil se do toho koktavě Sam a nejprve nikdo ze sourozenců nevěděl, co jim chce říct, „myslíte, že by mohl bez rodičů umřít malý Pavlík?“ Až když zaznělo Pavlíkovo jméno, všem to došlo. Přece v prvním patře. Brečící Pavlík. Předtím si mysleli, že brečí pro nějakou hloupost. Teď bylo jasné, proč brečel. Protože jeho rodiče spí. „Musíme Pavlíkovi pomoct,“ vykřikla Ema. „No, já jsem myslel,“ chtěl Samuel pokračovat, avšak ostatní ho už neposlouchali a tlačili se do dveří. „Slyšeli jste, co říkali,“ pokračovala Ema. „Musíme ho dovést do nejbližší školy.“ 11. V prvním patře bylo ticho. Nejprve dlouze zvonili a potom bušili na dveře. „Pavlíku, otevři. Pavlíku. My jsme děti z domu a chceme ti pomoct!“ Za dveřmi se však nic ani nepohnulo. „Co když už umřel?“ vylekala se Kristýna. „Prosimtě!“ chytil se za hlavu Kryštof. „Člověk vydrží bez vody tři dny. Od rána nemohl umřít.“ „Ale mohl třeba umřít strachem,“ napadlo Emu. „Představ si to: takový malý dítě a najednou se mu rodiče neprobudí. To přece nemůže pochopit.“ 15 Zatímco to Ema říkala, najednou už nebyla tak zoufalá, jak si připadala před chvílí. Uvědomila si, že na rozdíl od Pavlíka to chápe: rodiče usnuli, ale žijí. Velké děti, jako Kryštof, ona nebo Kristýna se o sebe dokážou postarat. Zatímco malé by mohly umřít. Co by si počali rodiče takových malých dětí, až by se probudili a našli vedle sebe své milované děti mrtvé? Za dveřmi jako by se teď přece jen něco pohnulo. Opravdu. „Pavlíku!“ vykřikli všichni. „Otevři! To jsme my, děti z pátého patra.“ Místo odpovědi se ozval kňouravý pláč. „No tak Pavlíku, nebreč. My ti pomůžeme.“ „Dáme ti bonbónek, Pavlíku, když nám otevřeš,“ napadlo Sama. A potom se to stalo: bylo slyšet, že Pavlík bere za kliku, chce otevřít. Jenomže se mu to nepodařilo, bylo asi zamčeno. Kryštof do dveří vší silou vrazil. „Pověs se za kliku celou vahou,“ křičel. „Bobek,“ promluvil za dveřmi Pavlík. „To je jedno, že máš bobek,“ přispěchala i Kristýna. „Musíš hlavně otevřít dveře a my ti pomůžeme.“ Kryštof znovu do dveří vrazil. „Ježiš marja,“ ztrácela Kristýna už zase nervy. „Udělejte přece něco! Proč ty dveře nevylomíš?“ „A jak je mám vylomit? Vždyť se o to snažím.“ „Tak vylezeme na balkon,“ napadlo Emu. „Je to první patro.“ „Tak jo,“ souhlasili všichni a běželi před dům. Balkon však nebyl tak nízko. „Štafle,“ napadlo opět Emu. „Máme doma štafle.“ Kryštof běžel pro štafle a Kristýna se vrátila ke dveřím – kdyby se Pavlíkovi přece jen podařilo otevřít. 12. Pavlíkovi se otevřít nepodařilo, místo toho znovu propukl v pláč. Všichni sourozenci se sešli venku, Kryštof roztáhl štafle, které však byly krátké. Zrovna šel kolem nějaký muž – šel rychle a obličej měl nějak divně křečovitě sevřený. „Prosím vás,“ vrhla se k němu Kristýna. „Potřebujeme zachránit dítě.“ „Vlezte mi na záda, parchanti,“ odsekl muž neobyčejně zle. „Je vás teď plný město. Když pochcípáte, bude to lepší.“ 16 Děti se otřásly hrůzou. Nikdy se s ničím tak zlým nesetkaly. Až dosud vyrůstaly obklopené láskou a hojností. I za kamarády měly jen samé slušné děti ze slušných rodin. Všichni teď zmlkli a zaraženě na sebe hleděli. První se oklepal Kryštof. „Tak já vylezu na štafle a někoho z vás vyzvednu. Chytíte se zábradlí.“ „Mě, vyzvedni mě,“ hlásil se Samuel. „Ty bys tam, Samí, nedosáhl,“ vysvětlil mu Kryštof. Jenomže se ukázalo, že tam nedosáhne nikdo. „Vymyslete něco, rychle!“ pobízela Kristýna. „Přece ho nenecháme umřít.“ Naštěstí ulice nebyla tak liduprázdná, jako v poledne, když šli na hřiště. Několik mladých lidí chodilo od domu k domu – slyšeli asi výzvu v televizi. Ema si vyhlédla dvojici studentů – chlapce a dívku, a že za nimi půjde a řekne jim o Pavlíkovi. Ale po zkušenosti s tím zlým člověkem za nimi nechtěla jít sama. Rozběhly se tam s Kristýnou. Ti dva je laskavě a se zájem vyslechli. Hned s nimi spěchali pod balkón. Ona byla vysoká a štíhlá a on také vysoký a velmi hubený. Měli se asi hodně rádi, protože ona se o něj co chvíli opírala anebo se ho držela za ruku. Usoudili však, že na balkon nedokážou vylézt. „Musíme pro hasiče,“ rozhodl on. „Viděl jsem je vjíždět do vedlejší ulice. Ty tady počkej, Vlaďko, a já pro ně doběhnu.“ Odběhl (žádný atlet to nebyl) a Vlaďka zůstala. Chvíli si všechny čtyři ustaraně prohlížela. „Nemáte, děti, hlad?“ „Ne, my jsme snídali,“ odpovídali všichni. „A doma si něco uvaříme.“ Ema s Kristýnou se k Vlaďce přitočily každá z jedné strany a chytly se jí za ruce. „Kde bydlíte? Máte někoho, kdo se o vás postará?“ ptala se Vlaďka dál. „My se o sebe postaráme samy.“ „Odvedla bych vás do nejbližší školy. Bude tam spousta dětí, jako jste vy. Hodní lidé jim tam budou vařit a starat se o ně.“ „Ne, ne, my musíme zůstat s rodiči,“ vysvětlovala Kristýna. „Co kdyby se najednou probudili?“ „Tak si ale dejte pozor,“ varovala Vlaďka. „Slyšela jsem, že se organizují různé bandy, co vykrádají byty a obchody. Všichni nejsou hodní.“ „My… my jsme jednoho takovýho zlýho viděli,“ napadlo Sama. „Říkal, že máme…“ zarazil se. „Co že to říkal, holky?“ „Říkal, že máme vychcípat,“ vyvalily holky oči. 17 Ještě dlouhé minuty si povídali. Vlaďka jim prozradila, že žije s přítelem u jeho rodičů v jedné z těch vil nahoře na kopci a že jeho rodiče a dokonce i stará babička také spí. Ona i přítel studují na lékaře, a když slyšeli, že je třeba zachraňovat děti, hned se přihlásili. Konečně se nahoře objevilo hasičské auto. A za ním autobus s namalovaným červeným křížem. Byl plný malých dětí. Mladí hasiči vytáhli žebřík. „Můžu na ten balkon vylézt já?“ žadonil Kryštof. Akce však proběhla nečekaně rychle. Kdosi vyběhl nahoru, vylomil okenní tabulku a vnikl do bytu. Za chvíli se objevil s malým Pavlíkem v náručí. Z autobusu vyběhla energická žena a volala: „Potřebujeme hygienické potřeby – pleny, ručníky, dětské oblečení.“ Hasič předal Pavlíka kolegovi a vrátil se do bytu. Pavlíkovi dali mezitím na krk šňůrku s lístečkem. Po chvíli se objevil hasič s ručníky a oblečením. Akce byla u konce. Dolů ulicí právě přibíhala starší žena se psem. „Tam nahoře,“ volala. „Pojeďte rychle. Bydlí tam rodina se dvěma dětmi. Ona ještě kojila. Rychle.“ Všechno bylo připravené k odjezdu. Vlaďka se podívala na Emu a Kristýnu, na Kryštofa a Samuela. „Jste moc moc šikovné děti. Zachránili jste lidský život. Nechcete jet přece jen s nimi? Alespoň ten malý.“ Sourozenci Samuela bezděčně obklopili. Tolik se o něj najednou báli. „Ne, ne, my se o něj postaráme. A máme tetu,“ lhala Kristýna. „Teta nemá děti. Ta nespí.“ „Jak myslíte. Kdybyste něco potřebovali, ptejte se na mě v nejbližší škole,“ loučila se Vlaďka. Holky Vlaďku na rozloučenou objaly a chvíli to vypadalo, že ji snad ani nepustí. Vlaďka pak objala ještě Sama: „Máš skvělého bráchu a ségry. Tak na ně dávej pozor.“ Znovu se obrátila ke všem dohromady: „Děkujeme vám za Pavlíka. Díky.“ 13. Šli po schodech nahoru a byli na sebe pyšní. Na chvíli se jim zdálo, že jsou schopní všechno zvládnout; že se ničeho nebojí. Ale jen do okamžiku, než se ocitly u dveří svého bytu. Srdíčka se jim rozbušila a jejich myšlenky zamířily zpátky k rodičům. Pořád ještě spí? 18 Beze slov vyběhli nahoru. „Ach jo,“ zanaříkala Kristýna. Tak, jako všichni, i ona doufala, že se rodiče mezitím už probudí. „Jak to, že ještě spí?“ Jenom Samuel nedoufal. Slyšel přece, že rodiče budou spát dlouho. A počítal s tím. Slunce se opíralo do střechy a v podkroví začínalo být horko. „Musíme tady otevřít,“ napadlo Emu. A otevřela okno. „Ale aby nenastydli,“ obávala se Kristýna. Přikryla rodiče peřinou až po ramena. Pak ji něco napadlo: Musím jít na chvíli ven. „Ven?“ podivil se Kryštof. „Vždyť jsme tam teď byli.“ „To je jedno. Já prostě musím.“ A šla. „Kristýno!“ vylekala se Ema. „Sama tam přece nemůžeš. Může se ti něco stát.“ „Hned se vrátím, neboj.“ Ema chytla Kristýnu za ruku a také Samuel ji objal kolem beder. „Nechoď. Co když se ztratíš?“ Také Kryštof Kristýnu varoval: „Slyšela jsi, že si máme dát pozor.“ „Nepůjdu daleko,“ trvala Kristýna na svém. „Nechte mě být.“ Vytrhla se jim a šla. Ema si skryla tvář v dlaních. „Krista jedna pitomá.“ Jako na potvrzení jejich obav se zvenčí ozvala houkačka. Hlavní silnicí projel konvoj vojenských aut a několika autobusů. Po klidném dopoledni, kdy jako by usnula celá země, se teď rozjížděly záchranné práce. Ulice pročesávaly skupiny dobrovolníků. Ozývaly se rány a dokonce řinčení skla, jak se dostávali do domů. „Já mám hlad,“ vzpomněl si Samuel. „Já taky. Strašnej,“ přidal se Kryštof. „Tak si něco uvaříme. Třeba palačinky,“ navrhla Ema. Palačinky uměli – dělávali si je sami i v době, kdy rodiče nespali. Otevřeli ledničku a ta byla plná jídla – maminka včera nakupovala. Bylo tu hodně mléka, jogurtů, sýrů, také vajíčka, která potřebovali. Marmelád od babičky měli také dost. „No jo, babička,“ napadlo všechny tři skoro ve stejný okamžik. „Co je s ní?“ „To je jasný, co s ní je,“ odpověděl Kryštof. „Taky spí.“ „Babička?“ podivil se Samuel. „Babička přece není maminka.“ „Ale babička je maminka naší maminky,“ vysvětloval Kryštof. „Babička je vlastně také maminka. Každý, komu se někdy někdo narodil, spí.“ „A co když ji někdo vykrade,“ obávala se Ema, „když je tam teď sama?“ 19 V tom se vrátila Kristýna. Všem se ulevilo a běželi ke dveřím. Kristýna nesla plnou náruč pampelišek. Její červená blůzička od nich byla žlutá. „Co budeš dělat s tolika pampeliškami?“ divil se Kryštof. „Uvařim ti z nich polívku,“ odsekla Kristýna. Vydala se i s pampeliškami nahoru a sourozencům vše došlo. Kristýna přistoupila k posteli rodičů se zbožnou opatrností. A začala ji zdobit. Podkrovím zavanula omamná vůně pylu. Za chvíli byly bílé peřiny slunečně žluté: slunce na obloze ozařovalo stovky sluníček tady na posteli a celé to vypadalo jako nějaká sluneční slavnost. I samotnou Kristýnu, která to vymyslela, to přemohlo. Klekla si a začala se modlit. Modlila se, jak ji to naučila babička: „Zdrávas Maria, milosti plná…“ Ema se k ní přidala a pak i Kryštof, který rád přejímal zvyky druhých, čímž vyjadřoval svou touhu k někomu patřit. Klekl si i Sam, sepjal ruce podle holek, a protože slovíčka modlitby neznal, jenom hýbal pusinkou jako ony. 14. Palačinky se dětem povedly. Všichni se dosyta najedli a po jídle si chtěli pustit film. Jenomže přestala jít elektřina. „Ach jo,“ litovali. Sesedli se tedy kolem stolu, a že budou hrát nějaké hry. Začali hrát karty. Ale nikoho to nebavilo. První, kdo hru přerušil, byla Kristýna. „Přece musí existovat nějaký lék! Nemůžeš, Kryštofe, zjistit, jak to léčit?“ „Proč já? Jak bych to mohl vědět?“ ohradil se Kryštof. „Protože jsi z nás nejstarší.“ Kristýna začínala být nespravedlivá. „No tak dobře, jsem nejstarší. Ale já neumím léčit. A tohle neumí vyléčit nikdo.“ „Tak bys to snad mohl někde zjistit.“ Ema si všimla, že je Kryštof smutný, a zastala se ho: „Kryštof to přece nemůže vědět, Kristýno. Kdyby to věděl, byl by asi nejslavnější na světě, nemyslíš?“ Kristýna nemyslela. V hlavě neměla myšlenky, jenom pocity. Pocit, že to, co se dnes stalo, nechce přijmout. Neuměla a nechtěla se smířit s vlastní bezmocí. Na to, aby uměla číst ve své duši, byla ještě malá. To přece často 20 neumějí ani dospělí. A tak hledala chybu u druhých. Naštvaně se zvedla od stolu a odešla nahoru. K rodičům. Samuel se přitočil ke Kryštofovi, klekl si na jeho nohy a něco mu chtěl říct. „Můžu ti něco pošeptat?“ lísal se spiklenecky. „Proč to neřekneš nahlas?“ „Jo, řekni to nahlas,“ naléhala Ema. „Teď před sebou nesmíme mít žádné tajnosti.“ Ale Samuel trval na svém. Mile se usmíval a hladil Kryštofa po tváři: „Můžu ti to teda pošeptat? Prosím.“ „No tak mi to pošeptej. Ale neměl bys, Samí.“ A Samuel šeptl, ale tak, že to bylo slyšet až přes stůl k Emičce: „A nepodíváš se na internetu, jestli se tam o té nemoci něco nepíše?“ „A jak se mám podívat, když nejde elektřina?“ odbyl ho Kryštof. „Aha,“ uznal Samuel, který si svým nápadem nebyl jistý. Zdálo se mu sice logické podívat se tam, když tam přece hledají všechno – maminka tam hledá programy divadel, Kryštof tam hledá výsledky fotbalu a píše si tam s kamarády, tatínek tam hledá zprávy a holky si tam hledají odpovědi na otázky, které dostaly za úkol ve škole. To si myslel. Bylo mu však zároveň divné, že na to nepřišli ostatní. Ema s Kryštofem si po chvíli uvědomili, že na tom, co Samuel říká, něco je. Jakmile půjde elektřina, hned se tam podívají. 15. Elektřina nešla ještě asi hodinu. Uražená Kristýna zůstala nahoře a Kryštof s Emou a Samuelem hráli člověče nezlob se. Konečně pojistky cvakly a myčka na nádobí, kterou prve naplnili talíři a příbory, se rozběhla. Kryštof běžel k počítači a Samuel si pustil Dobu ledovou dvě. Ema se dívala s ním. Internet byl informací plný. Bylo jich tolik, že se v nich Kryštof nejprve nemohl vyznat. Největší pohroma v dějinách. Konec lidské civilizace, hlásaly titulky. Kontakty na Katolickou charitu a Červený kříž najdete zde: nadace Člověk v tísni…Buddhističtí mniši a katoličtí kněží zachraňují děti. Zásah mimozemských civilizací? Vládu v České republice převzal dosavadní ministr školství. 21 Po chvíli se Kryštof prokousal konečně k souvislejším informacím: Podivný úkaz, kdy všichni lidé, kteří kdy předali svůj genetický potenciál, se dnes ráno neprobudili ze spánku. Týká se to dokonce i těch, kteří mají potomstvo zprostředkovaně, když své spermie věnovali do spermabanky. Tento nevysvětlitelný úkaz postihl celé lidstvo. Smrtelně ohrožené jsou tím pádem hlavně malé děti. Zbývá jen několik hodin, nanejvýš dní k jejich záchraně. Odhaduje se, že se podaří zachránit nanejvýš třetinu dětí. V rozvojových zemích to bude číslo ještě nižší. Mezinárodní doprava byla zcela ochromena. Nelétají letadla, nejezdí autobusy ani vlaky. Cestující nočními spoji, kteří usnuli v dopravních prostředcích, jsou postupně přemisťováni do ubytovacích zařízení. V zemích Evropské unie se většinou podařilo udržet v chodu životně důležité zdroje energie: elektrárny a vodovodní sítě. Hlavním úkolem nejbližších dní je ale záchrana dětí a ochrana spících rodičů. Vyskytly se první případy rabování. Bezdětní vědci zahájili výzkum nového jevu. Zjistili, že spící rodiče mají nižší tělesnou teplotu a zpomalené životní funkce – podobně jako někteří savci při zimním spánku. Pokud životní funkce zůstanou takto utlumené, životy spících nebudou v příštích měsících ohroženy. Vědci vyloučili virový nebo bakteriální původ této záhadné nemoci. Shodují se dokonce v tom, že to nemoc ani není. Podle doktora Edvina Chamberse z university v australském Sidney by mohlo jít o jakousi naplánovanou vzpouru genů. Tento spánek byl zřejmě v genetické výbavě lidstva předem zakódován, aniž jsme si toho všimli. Záhadou zůstává, jak mohlo dojít k jeho spuštění zejména u otců. Zatímco organismus ženy je mateřstvím jednoznačně poznamenaný, až dosud nebylo známo, že by se v tělech mužů dalo rozpoznat, zda jsou otci. Zřejmě jsme až dosud něco důležitého přehlíželi, neboť usnuli dokonce i ti muži, jejichž ženy jsou teprve těhotné, Zatímco těhotné ženy neusnuly. Někteří vědci se kloní k závěru, že se jedná o zásah mimozemské civilizace. A málo ani není těch, kteří v tom vidí zásah boží. Kryštof dočetl a byl z toho úplně zmatený. Až dosud ho nenapadlo, že by skutečnost, že se rodiče neprobudili, mohla mít tak vážné důsledky. A ani teď, po přečtení několika článků, si to nedovedl představit. Vždyť počítač, do jehož obrazovky hleděl, normálně fungoval. Elektřina už zase šla, voda tekla. A ledničku mají plnou jídla. V hlavě mu naskočila spousta otázek. Obvykle by se zeptal táty, ale to právě teď nemohl. Co tedy bude dál? Co zítra a co za týden? 22 Co v létě a co v zimě? V zimě měl od tatínka slíbené lyžování v Alpách. A v létě měli jet k moři. Asi by se měl vrátit k sourozencům a něco jim říct. Jenom kdyby věděl, co. Měl na tatínkově počítači nainstalovanou počítačovou hru formule 1. Obyčejně mu ji tatínek dovoloval jen jednou týdně. A naposledy hrál předevčírem. Všechno se ale změnilo a Kryštof si připadal dospělejší. Bude muset rozhodovat o důležitějších věcech, než je počítačová hra. Tak proč by si nemohl zahrát? 16. Přesně po hodině Kryštof počítač vypnul. Ačkoliv rodiče spali, měl hluboko v sobě uložená jejich přikázání. Šel do obýváku, kde Ema, Samuel a také už Kristýna sledovali film. „Zjistil jsi něco?“ vzpomněla si Ema. „Akorát že to postihlo celý svět.“ „Já se neptám, jestli to postihlo celý svět, ale jestli jsi zjistil, co je to za nemoc a jak ji léčit.“ „Vždyť ti říkám, že to nikdo neví!“ zvýšil Kryštof hlas. „Můžeš se jít podívat. Možná za to může Bůh.“ „Bůh přece nechtěl, aby naši rodiče umřeli,“ rozčílila se Kristýna. „Ale oni nejsou mrtví,“ vzpomněl si Kryštof, co se dočetl. „Spí něco jako zimním spánkem. „Nic jim nehrozí.V příštích měsících.“ „Měsících?“ Kristýna se zatvářila znechuceně. „Budou spát několik měsíců?“ „Já nevím.“ „Buďte ticho, já neslyším film,“ ozval se Samuel. „No jo, ten tvůj film. Tady jde o rodiče a tebe zajímá film,“ okřikla ho Ema. Načež se obrátila na Kryštofa. „A co tam teda píšou?“ „No tak se jděte podívat,“ neměl Kryštof sílu vysvětlovat, čemu sám příliš nerozuměl. Nevěděl, co sestrám říct. Sesedli se tedy u počítače, jenom Sam zůstal u filmu. A četli další a další výzvy k pomoci při hledání malých dětí. 23 „Ještě jsme náš dům neprohledali,“ napadlo Emu. „Kolik dětí tu vlastně bydlí?“ „Já o žádných nevím,“ přemýšlel Kryštof. „Počkej, přece ve vedlejším vchodu ta malá holčička,“ vzpomněla si Ema. „Holčička? Ve vedlejším vchodu?“ nemohla si vzpomenout Kristýna. „Jednou jsme si s ní venku hráli. Dělali jsme jí divadlo s panenkou a ona nám potom zatleskala. „Aha,“ přikývla Kristýna, přestože si ještě nevzpomněla. „Lucinka,“ vykřikla Ema. „Jmenuje se Lucinka. A bydlí ve třetím patře. Tak tam půjdeme?“ „Já bych radši už nikam nechodila,“ zdráhala se Kristýna. „Pro pampelišky jsi ale šla,“ připomněla jí Ema. „Jenomže se na mě díval nějakej chlap. A víš, co nám říkala Vlaďka.“ „Ale ta holčička zemře,“ mluvila důrazně Ema. „Když ji nezachráníme, tak zemře.“ „To je pravda, Kristýno,“ přidal se Kryštof. „Musíme tam jít.“ „Ne, já nepůjdu,“ odmítla však Kristýna. „Zůstanu tady se Samíčkem a vy můžete jít.“ „Tak jo. Půjdeme, Emo,“ obrátil se Kryštof na sestru. „Musíme jít,“ vyhrkla Ema zase tak důrazně. „Představ si, že by ta holčička zemřela a my jsme věděli, že tam je.“ Prošli průchodem ve čtvrtém patře a sešli o patro níž. Tady měla holčička bydlet. Za dveřmi však bylo ticho. „Určitě bydlí tady,“ vzpomínala Ema. „Zapomněla si tenkrát na dvorku hračku a já jsem jí ji nesla.“ Zazvonili a zabouchali na dveře. „Lucinko!“ volali. V bytě se nic nehýbalo. „To je divný,“ uvažovala Ema. „Lucinka je přece větší než Pavlík. Kdyby tu byla, přišla by nám otevřít.“ „Možná někam jeli, když je sobota,“ napadlo Kryštofa a znovu zabušil na dveře. V tom se zezdola ozvala rána a zvuky vysypaného skla. Někdo se dobýval do domu a používal k tomu sílu. Po chvíli se ozval dusot a mužské hlasy. Sourozenci se šíleně lekli. „Co to je?“ „Zloději!“ Ze všech sil se rozběhli nahoru po schodech a pak chodbou. Srdce jim bušilo leknutím i námahou. Netoužili po ničem jiném, než už být zpátky – u Samuela a Kristýny. Ani si s sebou nevzali klíč. 24 „Kristýno, otevři!“ volali a bušili. „Dělej, rychle, Kristýno!“ „Něco se děje?“ divila se Kristýna, když vtrhli do předsíně. „Zloději. Do domu se vloupali zloději.“ Samuel to uslyšel a dal se do breku. „A nedostanou se sem?“ Kryštofa napadlo zevnitř zamknout. Vzpomněl si, že tatínek o tomhle zámku říkal, že je bezpečnostní. „To je bezpečnostní zámek, Samí.“ Ema se třásla po celém těle. „Já se šíleně bojím.“ 17. Do večera už zůstali doma. Hráli si nebo se dívali na filmy, ale něco tomu scházelo. Zatímco dřív vždycky toužili po dni, kdy by jim rodiče dali absolutní svobodu, kdy by jim nevymýšleli program, nenapomínali je, ani je neusměrňovali, teď se jim tam svoboda stala obtížnou. Ema si vzpomněla, že měla přehrávat na klavír. Kristýna myslela na to, že zítra měli jít s maminkou do divadla. A Samuel chtěl jít s tatínkem na kolo. Kryštof, ten se domlouval s kamarádem, že se sejdou a někam půjdou (neměli jasný cíl). Slunce zapadlo a začalo se stmívat. Venku pokračovaly záchranné práce a tady uvnitř na všechny padla tíseň. Začínali chápat, že to není hra ani sen. Ale kdo by dokázal pochopit, že se jeho život ze dne na den takhle od základu změní? Vždyť kromě toho, že rodiče spí, bylo tady uvnitř všechno stejné jako dřív. Lednička plná jídla, skříně plné oblečení, knížky, hračky, televize. Maminčin pracovní stůl, na kterém zanechala otevřenou knížku, kterou právě studovala. Tatínkovy rozházené papíry kolem počítače. Jeho oblečení přehozené přes židli – oblečení, které si ráno chtěl vzít. Každý za sebe vzpomínali, jak se ráno probouzeli. Jak vstávali do nového dne, který měl být krásný a bezpečný. Zdálo se to být tak dávno – tak nekonečně dávno. Skoro jako celý jeden dětský život. Náhle se Kryštof zeptal: „Kde vlastně budeme spát?“ „Já spím s rodiči v ložnici,“ neváhala ani na vteřinu Kristýna. „Já taky.“ „Já taky.“ „Já taky,“ přitakávali všichni. „Dáme si tam matrace z našich postelí,“ napadlo Emu. Byli náhle šťastní, že mají nějaký cíl. Důkladněji než kdy jindy odestýlali své postele, společnými silami přemisťovali matrace do ložnice a tam je zase 25 důkladněji než jindy stlali. Zavřeli okno, ze kterého sem mezitím už vanul chladný večerní vzduch. Ložnici rychle zaplnila vůně pampeliškového mlíčí. Seřadili matrace čelem k nohám rodičovské postele – tak, aby nikdo nebyl od rodičů dál nebo blíž. Postupně se ztišili a hleděli na milované rodiče, jak v podvečerním šeru stále ještě spí. Po chvíli se jim ten pohled rozmazal a po tvářích jim začaly stékat slzy. Kristýnka myslela na maminčinu vlídnou tvář, kterou milovala nejvíc ze všech tváří na celém světě. Samuel – mazlíček tatínka i maminky – myslel na to, že mu dnes večer nikdo nepřečte pohádku na dobrou noc, ani mu nezazpívá, ani se s ním nepomazlí. A dokonce Kryštof si vzpomněl, jak byl malý – v době, kdy ještě ostatní sourozenci nebyli na světě – tenkrát byl on jediným miláčkem rodičů. Ema myslela na to, jak hrozná je to nespravedlnost, že něco takového potkalo právě ji. Ale zároveň si na malý okamžik uvědomila, že jsou na tom některé děti ještě mnohem hůř – že v tomhle městě, které je od narození jejím bezpečným domovem – právě teď na mnoha místech děti dokonce umírají. 18. V půl deváté již byla úplná tma. Obvykle děti tou dobou ještě nechtěly jít spát a vzdorovaly naléhání rodičů. Dnes do postýlek naopak spěchaly. Rychle si vyčistily zuby a převlékly se. Pustý vyprázdněný byt jim už neměl co nabídnout. V posteli – v blízkosti rodičů, přitisknutí jeden na druhého, jim bude líp. Zdálo se dokonce, že teď v noci, když by rodiče tak jako tak spali, bude vše jako dřív. „Zdrávas Maria, milosti plná,“ předříkávala Kristýna modlitbičku a ostatní po ní opakovali. Ale když skončili, Samuel řekl: „Pánbůh stejně spíš není.“ Všichni se na něj obořili: „Co ty můžeš vědět? Jedině pánbůh nás může zachránit. Vyléčí rodiče a oni se probudí.“ Samuel nabral k pláči. „To mi říkal tatínek, že pánbůh nejspíš není. Neříkal, že je to jistý. Říkal asi.“ „Jestli budeš říkat, že pánbůh není,“ obrátila se na něj Kristýna, „nebudeme tě tady chtít a budeš muset spát ve svém pokojíčku.“ Teď teprve propukl v opravdový pláč. Nechtěl odporovat Kristýnce, ale nechtěl se ani zpronevěřit tatínkovým názorům: „No tak asi je, když myslíš.“ 26 „Pojď se ke mně přitulit,“ nabídla mu Ema, která ráda vytvářela protiváhu ke Kristýně. „Já tě mám radši než ona. Já bych tě nikam neposlala.“ „Emo, co mu to říkáš!“ rozkřikla se Kristýna. „Ty nemůžeš vědět, co k němu cítím.“ „Nechte toho,“ vložil se do toho Kryštof. „Takhle se nedá spát.“ „A ty chceš spát?“ podivila se rozčílená Kristýna. „Rodiče usnuli a ty budeš spát?“ „A co mám dělat? Když rodiče usnuli, tak nemám spát?“ „Měl bys přemýšlet, jak jim pomoct.“ „A co pro ně děláš ty?“ „Já se za to alespoň modlím.“ „Přestaňte se hádat!“ vložila se mezi ně Ema. Ozval se i Samuel: „Přečtete mi pohádku na dobrou noc?“ A oni na to, že přečtou. Šli pro knížku pohádek a dohodli se, že budou předčítat každý kousek. To je uklidnilo. Lehli si blízko sebe – ze čtyř matrací zabrali jen dvě. Nahoře na obloze, kterou mohli pozorovat střešními okny, mezitím proskočily první hvězdičky. Samuel si vzpomněl, jak mu tatínek vyprávěl o vesmíru, a v duchu přemýšlel, jak že je to s tím otáčením Země a proč se hvězdičky na obloze nepohybují, když se Země otáčí. Kristýnka přemýšlela, která hvězdička je její, která patří mamince a která tatínkovi. Představovala si, že mamince patří ta ze všech nejjasnější. Kryštofovi se v hlavě honilo všechno možné – v duchu se ještě dohadoval s Kristýnou, aby ho pořád neobviňovala z toho, co se stalo. Ema myslela na malého Sama, který ji pevně svíral za paži, aniž o tom věděl. Představovala si, že jednou bude ona sama maminkou a že svým budoucím dětem nesmí nikdy, nikdy usnout. Každý sám usínal, a přitom pochyboval a bál se, co bude zítra, každý zvlášť vzpomínal, co bylo včera, před týdnem, před rokem. Každý z nich se pohroužil do spánku oddán svým vlastním myšlenkám. Část druhá – Opravdu bez rodičů 1. 27 Nic než oddechování pěti spáčů. Tak vypadala místnost, do které se probudila jako první Ema – chtělo se jí čůrat. Rozhlédla se kolem sebe a sevřela ji úzkost. Co jestli usnuli i sourozenci? Co jestli zůstala na celém světě jediná? Prudce zacloumala spící Kristýnou. Ta se protáhla a ze spánku odpověděla něco jako: „To je můj…“ „Probuď se! Kristýno!“ cloumala s ní nepříčetná Ema. „Kristýno!“ Místo Kristýny se vzbudil Samuel: „Půjdeš si se mnou hrát?“ Teď už by Ema mohla Kristýnu nechat – probuzený Samuel byl důkazem, že ostatní neusnuli tak jako rodiče. Na takovou rozumnou úvahu však byla příliš vystrašená. Konečně se i Kristýna probudila a posadila se na své matraci. „Co je?“ Náhle jí v očích zasvitl záblesk radosti: „Probudili se?“ „Ne, neprobudili. Ty ses probudila.“ „Ach jo! Emo!“ zanaříkala zklamaná Kristýna a sesula se zpátky do peřin. „Zrovna se mi o nich zdálo.“ „Jenom jsem se bála, že jsi usnula jako oni,“ ohradila se Ema ublíženě a nabrala k pláči. „Co je?“ ozval se teď už i Kryštof. „Nemůžete mě nechat vyspat?“ „Tak sis měl zalézt k sobě do pokoje – nikdo tě sem nezval,“ rozkřikla se na něj Ema. „Přesně. Měl jsi zůstat u sebe,“ přidala se Kristýna. „Proč já?“ ohradil se Kryštof. „A proč ne vy? Já vás sem taky nezval.“ Zjistili, že je teprve šest. Světlo ze střešních oken je docela zmátlo – doufali, že je alespoň osm. Šest hodin ráno a před nimi předlouhá neděle bez rodičů, bez cíle a bez náplně. Stýskalo se jim po spánku, který byl milosrdný skrze zapomnění, jež přinášel, do kterého se však už neuměli vrátit. A protože včera jedli jen nepravidelně a málo, měli všichni hlad. Ale nikomu se nechtělo sejít dolů na snídani a tím vstoupit do kruté skutečnosti nového dne. A zříct se blízkosti rodičů. „Hele, oni se překulili,“ vykřikla náhle Kristýna. „Překulili se na druhý bok.“ „Ne, Kristýno, leželi přesně takhle,“ odporoval Kryštof. Výjimečně se k němu proti Kristýně přidala i Ema: „Leželi přesně takhle, Kristýno. To se ti něco zdá.“ „Ne, nezdá,“ trvala Kristýna na svém. „Táta byl přece otočený k mamince čelem. A teď je k ní zády.“ 28 „Byl k ní od začátku otočený takhle zády,“ zvýšil Kryštof hlas. „Uděláte mi někdo snídani?“ přerušil je Samuel. 2. Když později sešli dolů, pod okny projížděla kolona vojenských aut a z dálky se přibližoval bzukot vrtulníku. Po chvíli se ten bzukot změnil v rachot, který rozechvěl okna a prostoupil úplně vším. V tom se vrtulník objevil kousek nad jejich střechou a pokračoval naproti – nahoru na kopec, kde sídlila vojenská nemocnice. „Vrtulník! A bude přistávat!“ provázel jeho let hlasitými výkřiky Samuel. „Jdu se podívat, co je nového,“ špitl náhle Kryštof a ztratil se za dveřmi tatínkovy pracovny. Myslel, že si půjde na počítači zahrát, ale sotva za sebou zavřel, vyklíčil v jeho hlavě neodbytný pocit zodpovědnosti. Copak holky, ty už jsou docela velké, ale Samuel, jeho malý bráška, potřebuje chránit. Jaké to pro něj asi je, přijít takhle brzy o rodiče. Kryštof si snažil vzpomenout, co k rodičům cítil, když bylo šest jemu. Nedovedl si to představit, ztratil však chuť na hru. Pustil počítač ne už proto, aby si zahrál, ale opravdu proto, aby se dobral nových zpráv. Na prvním místě četl: Prozatímní vláda je nejmladší v české historii a poprvé v ní zasedá také kněz – biskup Ondřej Hlava. Jako svůj první výnos vydala vláda v noci na dnešek dekret proti rabování a loupení. Za rabování obchodů nebo loupení majetku spících občanů může být udělený až nejvyšší trest. Dalším dekretem vláda vyhlásila stav nouze a převzala kontrolu nad strategickými podniky, zejména nad elektrárnami, vodárnami a velkoobchody potravin. O kus níž četl zajímavost: Pozoruhodný úkaz dodatečného usnutí popsali mladí vědci z univerzity v Kolíně nad Rýnem. Rodiče, kteří osudnou noc z pátku na sobotu z nějakých důvodů nespali (například se to týká pilotů letadel a mnoha dalších pracovníků nočních směn), upadli do trvalého spánku při nejbližším dalším usnutí. V této chvíli už na celém světě zůstává bdělých jen několik rodičů. Pilot Air France Denis Michel se spánku vytrvale brání: „Člověku se nechce spát,“ říká Denis, „když ví, že se už nemusí probudit.“ Denis věří, že jeho vůle bude silnější než touha a potřeba spát. 29 A ještě perlička na závěr: Už několik bezdětných vdaných žen požádalo o rozvod poté, co zjistily, že jejich bezúhonní manželé usnuli rodičovským spánkem. Právě když Kryštof dočetl i tuhle poslední zprávu, strhla se v kuchyni hádka. Šlo o to, že si Samuel nandal všechny zbývající cereální kakaové kuličky. Jenomže tyhle kuličky měli rádi všichni. I Kryštof je měl rád. Proto se tam rychle vydal. V kuchyni uviděl Samuela, jak ze všech sil svírá misku naplněnou až po okraj, a Ema se mu ji snaží vzít. „Nejsou to jenom tvoje kuličky!“ křičela Ema a dupala. „Samí, musíš se přece rozdělit,“ vložil se do toho Kryštof. Samuel se usedavě rozbrečel: „Ale když se všichni rozdělíme, tak mně nic nezbude.“ Měl svým způsobem pravdu. Rozdělit porci na čtyři díly znamenalo, že nikdo nebude mít dost. „Víte co?“ vyhrožoval vzlykavě, „tak já ty kuličky hodím do záchodu.“ „Tak mu ty kuličky nechte,“ navrhla Kristýna, sklonila se k bráškovi a pohladila ho. „Já ti svůj díl nechám, chceš?“ „Jo,“ kývl Samuel a trochu se uklidnil. Hlasitý vzlykot se změnil v přerývaný dech, který jím občas, jako by proti jeho vůli, zalomcoval. Ema s Kryštofem si odsypali svůj díl. „Musíme rozpočítat všechny zásoby,“ napadlo Kryštofa. „A rozdělit je na čtyři díly.“ Kristýně se to nelíbilo. „Proč se máme o všechno dělit, když každý má rád něco jiného? Já s tím teda nesouhlasím.“ „Protože, Kristýno, nevíme, jak dlouho to může trvat,“ poučila ji Ema. „A protože je to spravedlivý. Když něco nebudeš chtít, tak si to s někým můžeš vyměnit,“ přidal se Kryštof. „No jo, ale třeba Sam je menší než my,“ napadlo Kristýnu. (Nemyslela to proti Samovi, jen proti návrhu sourozenců.) „Nepotřebuje tolik jíst.“ „To	Translation - Czech المـدينـة النـائمــة (مـارتـن فـوبينكـا) الجزء الأول من اليقظة إلى النوم... 1. استيقظ (صامويل) الصغير قبل الجميع، فتح عينيه، ورأى كيف يندفع ضوء النهار إلى الغرفة عبر النافذة المطلة على الشارع، أزاح اللحاف بعيداً وجلس على السرير بتوقٍ وتلهفٍ، فها هو قد بدأ يوم جديد. مازال أخوه الأكبر -ذو الخمسة عشر عاماً-نائماً في الأعلى في السرير الطبقي، أخاه (كريشتوف) الكبير الذي يستيقظ متأخراً فقط عندما لا توجد لديه دراسة، وبما أنه مازال نائماً إذن فاليوم هو أحد تلك الأيام النادرة حيث لا توجد دراسة؛ إما السبت أو الأحد. اعتقد (صامويل) أن الفتاتين مستيقظتان، غادر غرفته خلسة، وخطى حافياً على الأرضية الخشبية، كان الهدوء يسود غرفة المعيشة، بينما كان الوالدان نائمين في الأعلى في غرفة نومهما. سقطت أشعة الشمس إلى هنا عبر الشرفة، وانتشرت رائحة واعدة في أرجاء المكان، الآن بعد أن مرت تلك الليلة الحمقاء، حيث لم يستطع فعل شيء آخر عدا النوم. اتجه (صامويل) إلى الأعلى عبر السلم الحلزوني، تحرك في صمت مثل الفأر، إلا أنه في الواقع تمنى لو يسبب ضوضاء عالية من شأنها أن توقظ والديه أو الفتاتين، فهو لا يريد أن يكون وحيداً. لا يوجد شيء في طريقه ليتظاهر بأنه قد تعثر به أو ليلقيه على السلم فيسبب ضوضاء، لذلك أخذ يتنهد بصوتٍ عالٍ. ظل الوالدان راقدين دون حركة في سريرهما الكبير، حيث يأتي (صامويل) في الليل أحياناً. كانا منكمشين كلٌ على نفسه، ومديرا ظهريهما البعض. سمع (صامويل) صوت تنفس أمه السريع وتنفس أبيه البطيء. في هذه الأثناء ظهر شيء ما خلف باب غرفة (كريستينا). فُتح الباب وظهرت (كريستينا) مرتدية قميص نومها. كانت لا تزال نائمة إلا أنها تبدو متلهفة لفعل شيء جديد مثل أخيها. أمسكت بـ (صامويل) السعيد والمندهش، ثم جذبته اتجاهها، احتضنته، قبلته، وابتسمت، قائلةً: -مرحباً يا (صامويل)! (كريستينا) فتاة في الحادية عشر من عمرها، ترتدي مقوم أسنان ذهبي منذ الشتاء الماضي لتقويم أسنانها. قامت (كريستينا) بتشغيل لعبة الغواصة، وقالت: -تعال يا (صامويل)! سنلعب معاً على الغواصة، وسنذهب بها معاً إلى أعماق البحار. قفزت (كريستينا) مع (صامويل) إلى سريرها وألقت عليهما اللحاف، وقالت: -أترى سمكة القرش هذه؟ انتبه! إنه قرش! لم يكن (صامويل) يعرف أين يمكنه رؤية هذا القرش، لكنه كان من الواضح أنه قد بدأ يوم آخر رائع. 2. استيقظت (إيما) -توأم (كريستينا)-في الثامنة والنصف صباحاً. كانت (إيما) دائماً ما تنام أكثر، لذلك كانت غرفتها خلف غرفة (كريستينا)، ولهذا فإن (صامويل) كان يذهب أولاً لغرفة (كريستينا) أثناء جولته الصباحية. كانت (إيما) منزعجة لكونها تنام وحيدة في الخلف، أحياناً ما كانت تترك غرفتها وتذهب إلى (كريستينا) سراً حتى لا تعرف أمها، ثم تنام الفتاتان معاً أو بمعنى أدق فوق بعضهما البعض، حيث لا يمكن لأحد غيرهما أن ينام على هذا النحو، حتى أن أمهما لم تصدق أنهما بهذه الطريقة تناما جيداً، إلا أنها لم ترد أن تتدخل في هذا الأمر، فهما قد تدربتا على ذلك في بطنها. تمددت (إيما) في سريرها، ووضعت خلف ظهرها وسادة أخرى. نظرت إلى الزهور التي تسقيها بعناية، والتي نمت بشكل رائع بفعل الضوء المنعش المنبعث من النوافذ السطحية للغرفة العلوية. تمنت (إيما) أن تنام وتحلم ولو للحظة واحدة، إلا أنه صدرت أصوات غريبة مكتومة من غرفة (كريستينا). كانت لـ(كريستينا) مكانة أفضل من أختها لدي الوالدين، علاوةً على أن (صامويل) يذهب للعب معها أولاً، وبالتالي فلن تكن له رغبة في اللعب مع (إيما). نهضت (إيما) من فراشها سريعاً جداً لدرجة أنها أصيبت بدوار في رأسها، لكنها سريعاً ما استعادت توازنها وفتحت الباب. بالرغم من المزايا العديدة التي تتميز بها غرفة (كريستينا) إلا أن (إيما) نسيت عيب جوهري، فغرفة (كريستينا) أصغر من غرفتها بكثير. اتجهت (إيما) مباشرة إلى اللحاف المنتفخ الذي يُتلوى ويُقهقه تحته. سمعت صراخ (صامويل) المكتوم: -حوت! هناك حوت، سيبلعنا! ردت (كريستينا) بغضب: -لا، ليس حوتاً! لم ترغب (إيما) في ترك هذا الضجيج وشأنه. سحبت اللحاف من فوقهما، ثم وبّختهما بغضبٍ: -حسناً، هل يمكن أن تهدأ قليلاً حتى يتثنى لأبوينا النوم؟ أينبغي أن تفعلا مثل كل هذا الضجيج؟ فتحت (كريستينا) فمها، وظهر مقوم أسنانها ثم احتضنت (صامويل) كما لو كانت تحميه منها، وقالت: -يا إلهي! انتبه! إنه ذلك الحوت! لم تستطع (إيما) أن تتحمل أكثر، فبالرغم من طلبها لهما بالتزام الهدوء، إلا أنها صرخت بصوتٍ عالٍ: -كيف تتجرآن!! إنه صباح السبت! 3. نام (كريشتوف) في العطلة وعوض ما فاته طوال الأسبوع، إلا أنه استيقظ مبكراً بعض الشيء. في الأشهر الأخيرة دائماً ما كان يشعر بالإرهاق والتعب، كان مرهقاً لدرجة أنه لا يستطيع أن ينزل عبر السلم من سريره العلوي عندما يستيقظ. كان مرهقاً لدرجة أنه لا يستطيع أن يتكلم وهذا على غير عادته، فدائماً ما يتكلم دون توقف، وصوته الممزق كثيراً ما يضايق والديه حين يتكلم لدرجة أنهما يصرخان في وجهه لكي يصمت. نام صباح اليوم في سريره دون حركة، حيث لم تطاوعه نفسه فعل أي شيء، لكنه لاحظ أن (صامويل) كعادته لم يغلق الباب عندما خرج. غضب (كريشتوف) كيف لا يستطيع (صامويل) أن يغلق الباب وقد أوشك على بلوغ سن السادسة. كان الوالدان دائماً ما يقفان في صف (صامويل) لذلك كانت له أفضلية بشكل غير طبيعي. نزل (كريشتوف) عبر السلم، بالرغم من أنه لم ينو فعل أي شيء هذا اليوم، إلا أن رغبته في توبيخ أخيه لعبت في ذلك دوراً أساسياً. وفي غرفة المعيشة رحبت به أختاه المشاكستان: -ستلعب معنا على الغواصة؟ انظر هذا هو البحر، هنا الخندق المائي، ونحن قد غصنا إلى هنا من الأعلى عبر الجرف. أخذ (صامويل) يترجاه، قائلاً: -تعال معنا! تعال! قال (كريشتوف): -لم تغلق الباب خلفك مرةً أخري. لقد سبق وقلت لك؛ يجب أن تغلقه، أريد أن أنال قسطاً وافراً من النوم. لكن (صامويل) لم ينصت لأخيه، واستمر في اللعب مع الفتاتين. سألته (إيما) مرةً أخرى: -إذاً...ستلعب معنا؟ تمتم (كريشتوف) بقنوط، قائلاً: -حسناً. ثم جلس بجانبهم على الأريكة. لم تعجبه هذه اللعبة، لكنها من ناحية أخرى هي أفضل من لا شيء، اقترح، قائلاً: -حسناً، سأكون أنا القبطان. نهضت (كريستينا) بشكل درامي، وقالت: -لا، أنا هنا القبطان. اعترض (كريشتوف) بحدة: لماذا لا أكون القبطان وأنا أكبركم سناً؟! أجابت (كريستينا) بإصرار، -لأنها غواصتي. ثم اقترحت عليها أمراً: -بإمكانك أن تكون... قائد المدفعية. كانت تلك حماقة كبيرة، لم يتحمل (كريشتوف) هذا الخطأ. -قائد مدفعية على غواصة؟! أيوجد مدافع على الغواصة؟! كيف ستستخدمين المدفع تحت الماء؟! الغواصة لديها طوربيدات. لم تهتم (كريستينا) بهذا الأمر البسيط، وقالت: -حسناً، ستكون قائد الطوربيدات. توسل (كريشتوف) لها، قائلاً: -أريد أن أكون القبطان، رجاءاً! هنا تدخلت (إيما): -ستكون قائد الطوربيدات فقط. صاح (صامويل): -وأنا البحار! -لا يوجد بحارة على الغواصة، ولا يمكنك أن تخرج من الغواصة لتسبح في المياه. غضبت الفتاتان، وقالتا: -يا إلهي! لا يوجد هناك فرق! -لا، هناك فرق كبير، هيا اذهبا واسألا الأب عن هذا. لطمت (إيما) وجهها باستغراب عندما رأت الأب، قائلةً: -مازال أبونا نائماً، وربما لا يرغب في الاستيقاظ على مثل هذا الأمر. علق (كريشتوف) بإصرار: -إذاً، اذهبا واسألا أمنا طالما أن أبينا مازال نائماً. -مازالت نائمة هي الأخرى. اندهش (كريشتوف)، وقال: -مهلاً، أتقصدين أنهما مازالا نائمين بعد كل هذه الضوضاء؟ حتماً تمزحين! كان هذا غريباً؛ حيث يوجد ممر كبير يؤدى من غرفة المعيشة إلى غرفة نومهما، حيث يمكنهما سماع كل شيء. كعادة (كريستينا) لا تدع اعتراضات (كريشتوف) تمر أدراج الرياح: -إنه يوم السبت ووالدينا بحاجة إلى الراحة، تعلم أنهما طوال الأسبوع يعملان، ودائماً ما يعتنيان بنا، إذاً فهما الآن نائمان، وإن كنت لا تصدقنا، اذهب وانظر بنفسك. 4. كانت (كريستينا) أول من شعر بالاشتياق لأمها. لم يعد اللعب على الغواصة مسلٍ لها؛ حيث بدا لها أن كل من (إيما) و (كريشتوف) قد استولي على أفكارها، ولم يعد لها هنا مكان. أرادت أن تغرى أخيها الصغير فسألته: -أتريد أن تلعب معي في غرفتي؟ لكن (سام) الأحمق رفض، مبرراً بأن اللعب على الغواصة يروق له أكثر. اعتقدت (كريستينا) أن هذا نكران للجميل. في هذه اللحظة تذكرت قرب أمها، وتفاهمها، ودعمها، وهذا فقط ما يستطيع أن يداوى هذا الظلم. غادرت (كريستينا) اللعبة بتلقائية وذهبت إلى الأعلى في صمت. بمجرد أن وجدت نفسها في غرفة نوم أبويها وعند سريرهما، شعرت بالوحدة لأنهما مازالا نائمين. وجدت نفسها وحيدة؛ فهي لا تلعب مع أشقائها بالأسفل، وليست في العالم الذي ينام فيه أبويها. خطت خطوتين خجولتين باتجاه الأم، حنيت كتفيها ورأسها إلى الأمام، وقالت بصوتٍ خافت: -أمي، يا أمي! لكنها لم تحرك ساكناً. كان الأب والأم يتنفسان بصوتٍ عال. كانت الأم تضع يدها اليمنى على اللحاف، ويلمع جلدها الناعم الرقيق في الضوء، وكان وجهها اللطيف ذو الأنف البارز مستلقٍ على الوسادة. نادت (كريستينا) بصوت أعلى: -أمي! يا أمي! ثم أخذت تنادي بصوت منخفض لعدة مرات متتالية عسى ألا تكون نائمة وتسمعها: -أمي، أمي، يا أمي! لكن لا جدوى. كان عادة في مثل تلك المواقف تتمدد الأم وتفتح عينيها أو تشير بيدها وترفع اللحاف لكي تتسلل (كريستينا) إلى جوارها أو على الأقل يستيقظ والدها ويأمرها بالتزام الصمت، قائلاً: -ألا ترين أن أمك نائمة؟! ششششش. ولكن لم يحدث أي شيء من قبيل هذا. كلما انحنت أكثر كلما شعرت بالأسى والحزن أكثر فأكثر، شعرت (كريستينا) بالوحدة والعزلة، سمعت صوت الطيور المنبعث من الشباك السطحي المفتوح، صوت الطيور المتحمسة بتأثير مطر الأمس. انبعثت رائحة هواء الربيع الذكية في الأفق، وسقطت أشعة الشمس الدافئة على الأَلْحِفَة الشفافة. إلا أن شيئاً من هذا لم يعن (كريستينا)، فقد ضاقت عليها الدنيا بذلك الشعور اليائس بالوحدة والذي تعبر عنه بكلمة "ماما". 5. وقبل الظهيرة شعر الأطفال بالجوع، فتح (صامويل) الثلاجة، وأخذ منها علبة زبادي، بينما أعد (كريشتوف) لنفسه خبز بالزبد والعسل، وأعدت كلاً من (إيما) و(كريستينا) التي نسيت حزنها، خبزاً محمصاً ليتناولاه، وأصبح الجميع سعداء. بدأ يثير نوم الوالدين المتواصل ضحكهم. قال (سام) متسائلاً: -ألا يرغبا في قضاء حاجتهما؟ أومأت (إيما) برأسها مازحة: -هذا حقيقي، حتى لا يبللا سريرهما. ضحكت (كريستينا): -لا أعتقد أنهما يبللان سريرهما بل أنتِ من يفعل هذا. كان (صامويل) حساساً جداً من مثل هذه الدعابات، صاح غاضباً: -أنا لا أتبول في سريري، بل أنتِ من تفعلين هذا! وراح يضربها بيديه الصغيرتين، دفعت (كريستينا) الكرسي الذي تجلس عليه وبدأت تتقاتل معه. مسكته بين يديها فلم يستطع الوصول إلى وجهها ولم يتمكن من ضربها. أخذت هي تضربه على خده برفق. فشل في التنفيس عن غضبه ومقاتلتها، لم يتحمل ذلك فلا يريد أن يكون دائماً هو الأصغر والأضعف، أراد أن ينتصر، أن يكون قوياً مثلهم. شعر بالأسى، اعوجّ فمه كبداية للبكاء، وقال: -أنتِ شريرة! هنا تدخلت (إيما)، قائلةً: -أينبغي أن تعاقبينه على كل شيء هكذا يا (كريستينا)؟! كررها (صامويل) ثانية: -أنتِ شريرة! سأناديك بها دائماً، أنتِ شريرة. ثم لملم نفسه وجرى ناحية السلم، بينما حافظت (كريستينا) على هدوءها، وقالت: -حسناً، قل ما تشاء ولكن بهدوء، مازال أبويك نائمين. صرخ (صامويل) بكل قوته ظناً منه أن سيكون على حق أكثر كلما على صوته: -إنهما ليسا نائمين! استمر في طريقه إلى الأعلى، بالفعل كان أبويه نائمين، تأكد من ذلك بمجرد أن رآهما راقدين في سريرهما، اتجه بعدها إلى غرفة (كريستينا) وأغلق الباب خلفه، لا يريد أن يعترف بأنه قد أخطأ. جلس على سريرها، وهدأ قليلاً إلا أنه مازال يتنفس بصوت مسموع، لم يستطع أن يرجع إلى أخوته مرة أخرى فربما سيضحكون منه. ظل جالساً حزيناً، لأنه لا يوجد أحد يقف بجانبه أو يدافع عنه، ولأنه ينبغي أن يبقى هنا وحيداً، بينما هو كذلك أخذ يتحسس كلب (كريستينا) الرقيق الناعم. لم يقدر أن يتحمل البقاء وحيداً أكثر من ذلك، فتح الباب وخرج، سمع (كريشتوف) يحكى للفتاتين عن شيء ما في الأسفل عند المنضدة بصوته الممل، وهما تقاطعانه من حين لآخر. كانت غرفة الأبوين قريبة من هنا، حيث ينامان. تسلل ودخل بينهما خلسة، كان بينهما مكان فارغ يسعه هو فقط، قفز ورقد بينهما، شعر بالأمان، علم أن هذا هو المكان حيث ينتمي. كان يأتي إلى هنا في الليل أحياناً، كانت تحتضنه أمه وتغطيه باللحاف، إلا أن هذه المرة شيئاً من هذا لم يحدث. ظلت الأم نائمة كما لو أنه ليس هنا، كانت راقدة على جزء من اللحاف فلم يستطع أن يدخل تحته. حاول عدة مرات أن يتسلل تحته لكن باءت كل محاولاته بالفشل، ولهذا مال على رأسها وهمس في أذنها: -أتلعبين معي؟ أمي، يا أمي! ولكن لا شيء، لم تحرك الأم ساكناً، اتجه إلى والده الذي ينام على بطنه، ركب على ظهره، وقال: -بابا، أتلعب معي؟ ألا تريد أن نذهب معاً إلى الملعب؟ الجو جميل اليوم! أيضاً... لا شيء، بدأ (صامويل) يشك بأنه لن يذهب معه، إلا أنه كان سعيداً بوجوده بينهما. تمدد بارتياح ونظر إلى السقف الذي رسمت عليه أشعة الشمس عدة خطوط من الظل، والتي أخذ (صامويل) في عدها. كاد أن يخر في النوم إلا أن (كريشتوف) أتي، وهمس: -(صامويل)! لقد اتفقنا على أن ننظف الشقة عندما يكون أبوينا نائمين، ستكون هذه مفاجأة لهما. نسى (صامويل) حزنه، وقفز من سريره، وقال بسعادة: -حسناً، فلنفاجئهم... وفجأة خطر بباله شيئا، رفع يده باتجاه (كريشتوف)، وقال: -لكن يجب أن نغير ملابسنا أولاً، لا يمكن أن ننظف بملابس النوم، فملابس النوم هي فقط للنوم، كذلك يجب أن نغسل أسناننا. 6. نظف الأطفال كل شيء تقريباً، الكتب والألعاب التي كانوا يدحرجونها على الأرض طوال اليوم، والأَلْحِفَة والمخدات التي صنعوا منها كومة كبيرة أثناء اللعب على الغواصة، وطووا ملابسهم. بينما كان كل من (صامويل) و(كريشتوف) يكنسان بالمكنسة الكهربائية، كانت (إيما) و(كريستينا) تغسلان الأطباق وتنشفها. كانوا كلما عملوا بجهد أكبر، كلما ازداد لديهم الحماس في أن يستيقظ أبويهما. اشتاق (صامويل) الصغير لأن يرى والديه ألعابه المنظمة، خاصةً أمه التي ستنظر إليه بإعجاب وتضمه إلى صدرها، وتقبله. اشتاقت (إيما) لأن تُمدح على غسيل وتنشيف الأطباق، فحتماً ستقول أمها: -أنتما أكبر معاونتان لي، ماذا عساي أن أفعل بدونكما. ثم تمسكهما الأم من كتفيهما وتحتضنهما، إلا أنها كانت تحتضن (إيما) أولاً. كانت (كريستينا) فخورة بأدراجها النظيفة المنظمة، وبأنها أخيراً قامت بالتخلص من نصف الأشياء المخزنة فيها، حيث لم تنجح من قبل في تنظيم أشياءها. جمعت الموقدات، وقطع الزجاج الملونة، وقطع الملابس الرثة، وأجهزة المحمول التي لا تعمل، وزجاجات عطر أمها، وبعض الصناديق الصغيرة. تخيلت أن أمها تقف محدقة عند الباب، وتنظر بإعجاب، وتقول بصوت قوى: -غير معقول! لقد كبرتِ عزيزتي، أنتِ حقاً رائعة يا (كريستينا)! ثم يأتي الدور على أبيها الذي يومأ برأسه مذهولاً، قائلاً: -أخيراً نجحتِ في هذا! أما (كريشتوف) فهو كبير ولا يتودد إلى أبويه. كان بمثابة قائد فريق النظافة. كان يشرف على الفتاتين لمعرفة كيف يسير العمل، وإلى أين وصلتا في تنظيف الأطباق. كان يشرف على (صامويل) وهو ينظف غرفتهما المشتركة. اعتقد أن والده سيمدحه على طريقته المثلى في التعامل معهم حيث لم يلعب على هاتفه المحمول أو على الحاسوب، فضلاً عن أنه أشرف على عملية النظافة. مازال الأبوان نائمين وقد مر الكثير من الوقت منذ انتهاء عملية النظافة إلا أن الأبناء ابتكروا واجبات أخرى أقل أهمية؛ قاموا للمرة الثالثة بتلميع المنضدة الزجاجية، وللثانية بتلميع الألواح الزجاجية على الأبواب وبدأت (إيما) بمسح الصدوع الموجودة بين البلاط باستخدام الفرشاة. في الخارج بدأ يوم ربيعي جديد. أزهرت أشجار الفاكهة في البستان القريب، وتحول لون العشب الأخضر إلى اللون الأصفر. دخلت نسمات الهواء المشبع بالروائح الطيبة والممزوجة بأصوات مجهولة إلى المنزل عبر باب الشرفة المفتوحة. باتت هذه الأصوات التي تأتي من بعيد أكثر وضوحاً، تبدو كصفارات عربة الإسعاف أو الشرطة. قالت (إيما): -إنهما لن يستيقظا ولو اشتعلت الدنيا من حولهم! حاولت (كريستينا) أن تلطف هذا الجو المشحون بالقلق، وقالت: -إنه من غير الطبيعي بالمرة أن يناما كل هذا، ماذا لو كانا مريضين؟ اعترض (كريشتوف)، قائلاً: -تعتقدين أنه يوجد مثل هذا المرض؟ إن مثل هذه الأمراض قد اختفت، أعتقد أنهما ... نعم! إنها هي! طار فرحاً من فكرته، ثم أردف قائلاً: -لقد توصلت إليها، لقد اتفقا على هذا وهما الآن يتظاهران بأنهما نائمان. علقت (إيما) بشك: -هل أنت واثق من هذا؟ -بالتأكيد، حتماً يمرحان وهما يراقبانا بهذه الطريقة. تدخل (صامويل) بتأنٍ، قائلاً: -وأنا أعتقد ذلك أيضاً، أعتقد لو أنهما حقاً يتظاهران أنهما نائمان، فلنذهب إذاً إلى الملعب. وافقت (كريستينا) بكل سرور، قائلةً: -حسناً، فلنذهب إلى الملعب. ترددت (إيما)، أيتركوا أبويهما بمفردهما في المنزل ويغادروا؟ ماذا لو كانا مريضين؟ إلا أنها وجدت أشقائها متحمسين، فقالت: -لكن ربما ينبغي أن نكتب لهما رسالة نخبرهما فيها أين ذهبنا. وافق (صامويل)، وقال: -حسناً، اكتبي لهما مثلاً أننا سنعود في المساء. -حسناً... في المساء... من المؤكد أنهما سيسعدان بهذا... أحضرت (إيما) ورقة كبيرة وكتبت عليها بخطٍ جميلٍ: -لقد ذهبنا إلى الملعب، سنعود في الثالثة بعد الظهيرة. ثم وقّع الجميع أسفل الورقة، ورسمت (كريستينا) قلباً أحمراً. شعر الآخرون بالغيرة لكونها هي وحدها من رسمت قلباً، فرسم كلاً منهم واحداً، الأمر الذي أغضب (كريستينا)، حيث قالت: -سحقاً، يجب أن تقلدوا كل شيء هكذا؟ تحدثت (إيما) بضجر، قائلةً: -حسناً، ماذا بعد؟ أنا من خطر ببالي أن نكتب لهما، وأنتِ لم تفكري في ذلك قط. جرى (كريشتوف) بالكرة في الممر ووراءه (صامويل)، ونادا عليهما: -هيا! ائتيا بسرعة! سارت الفتاتان خلفهما. حملت (إيما) المفتاح، بينما تولت (كريستينا) أمر الساعة، وصاحت بصوت عال: -انتظرانا، إنها ليست كرتكم وحدكم. 7. نزلوا إلى الأسفل عبر السلم، في الطابق الأول سمعوا صوت طفل يبكي، كان ذلك (بافل) -طفل عمره عامان، كانوا غالباً ما يرونه على الرصيف أمام البيت. قالت (إيما) معبرة عن لسان حال الجميع: -يا إلهي! (بافل) يبكي ثانية! إنه يوم السبت بعد الظهر، يبدو الشارع الذي يقع فيه منزلهم خالياً تماماً. لم تمر حتى سيارة واحدة، ركضوا عبر شارع صغير ذاهبين إلى التلة حتى وصلوا إلى محطة الترام، والتي لم يجدوا عليه أحداً أيضاً، بينما كانت سيدة عجوز تتكئ على عكاز وتسير على الرصيف ببطء. عبروا الشارع واستمروا في طريقهم إلى التلة، إلى ملعب كرة السلة المعاد تصليحه حديثاً والمحاط بسياج، حيث كان يصطحبهم والدهم ويمرحون معاً. لا يوجد أحد في الملعب عدا مجموعة من الشباب والفتيات في متنزه مجاور، يدخنون السجائر، ويتناقشون بحماس حول أمرٍ ما. اندفع الأخوة الأربعة إلى الملعب، قال (كريشتوف): -سألعب أنا و (صامويل) ضدكما. اعترضت (إيما): -لا، أنا أريد أن ألعب مع (صامويل)! غضبت (كريستينا)، وقالت: -ليس أنتِ وحدكِ، أنا أيضاً أريد أن ألعب معه. قال (كريشتوف) بإصرار: -لا، هذا غير ممكن، لا يمكن لأي منكما أن تلعب معه، ستخسران. -ونحن نريد أن نخسر، ما المشكلة في ذلك؟ نادى (صامويل) الذي يقف بعيداً مقترحاً حلاً مرضياً، قائلاً: -سألعب أولاً مع (كريشتوف)، ثم نستبدل الأدوار، وألعب مع (إيما) وبعدها مع (كريستينا). تفاوضوا حول هذا الأمر، وأخيراً وافقوا عليه. ذهبت (كريستينا) ووقفت في المرمى، توجد خلفها تلك المجموعة السيئة من الشباب والفتيات، لم يعجبها كون الفتيات يدخنّ ويتكلمن بوقاحة. بدأ اللعب، كانت (كريستينا) تتابع (إيما) التي فقدت الكرة في الأمام، وكيف أن (كريشتوف) الذي لا يمكن إيقافه يقترب بالكرة. وفي هذه اللحظة سمعت (كريستينا) مقتطفاً من الحديث الدائر خلفها: -أيتها الحمقاء! والداي أيضاً مازالا نائمين كحال الجميع في العالم كله. توقفت (كريستينا) عن متابعة اللعب، شعرت بالذهول، وأنصتت: -أمي أيضاً معلمة مدرسية، كل المعلمين بالإضافة للعاملين على الحاسوب، تباً، لن تكون هناك دراسة! رد أحد ما: -يقولون إنه لن يكون هناك شيءٌ مطلقاً، وسيتولى الجيش زمام الأمور. أحرز (كريشتوف) هدفاً، صرخت (إيما): -لا، يا (كريستينا)! كان بإمكانك أن تمسكي بها! صاح (صامويل) فرحاً: -هدف! أحرزنا هدف! جلست (كريستينا) وأخذت تبكي، وهي لا تعلم سبب بكائها. لم تعرف من الأساس ماذا تعني تلك الكلمات التي سمعتها للتو، لكن ما عرفته فقط أن هذا أمر غريب، غريب جداً، ويتعلق هذا بوالديها، علمت أن والديها لن يستيقظا، لن تعود الأمور إلى طبيعتها، لن تعود مثلما كانت. قدم أشقاؤها بسرعة إليها وسألوها: -ماذا هناك؟ ما الذي حدث؟ دخل في مرماكِ هدف! هذا لا يهم! استمرت (كريستينا) في نحيبها، وضعت وجهها في كفيها، لا تملك ما تقوله. حاولت (إيما) تهدئتها والتخفيف عنها: -حسناً (كريستينا)، أنا آسفة. نظرت (كريستينا) حولها بحزن، لا تجد ما تعبر به عما سمعته وما يجول في رأسها. قالت في حزن: -أبوينا... هذا شيء مؤسف! تساءل الجميع باندهاش: -ماذا حدث لهما؟! وما هو ذلك الشيء المؤسف؟! كلما زادت أسئلتهم كلما ازداد إحساسها بالسوء، أشارت إلى مجموعة الشباب خلفها قائلة: -اسألوا هؤلاء. نهضت وركضت إلى المنزل، جرى خلفها أخوتها مندهشون، تساءل (صامويل): -ما بها؟! انفصلت إحدى الفتيات عن باقي المجموعة، تبدو في سن السابعة عشر، شعرها أسود مثل الغراب، ترتدي تنورة سوداء، نادت بصوت ليس بالرقيق جداً، لكن كان به بعض التعاطف: -أنتم، ألا تعلمون كل الآباء والأمهات ناموا؟ إنه مرض أو شيءٌ من هذا القبيل، إنهم ليسوا ميتون، لكن كل من لديه طفل ينام، لو تعرفون شخصاً ليس لديه أطفال وبإمكانه أن يعتني بكم، أسرعوا في إيجاده! صاح فيها أحد أفراد المجموعة بفظاظة: -أنتِ اعتني بهم! وأضاف آخر: -أو أرضعيهم! يمكنك تبني هذا الغلام الصغير. علق ثالث بسخرية: -أو ذلك الكبير. قالت الفتاة بفظاظة: -حسناً، اعتنوا بأنفسكم، هذا يكفي. لم تفهم (إيما) سبب قسوتها وتحولها، فقد كانت طيبة معهم. تساءل (كريشتوف) بحماقة: -ومتى سيستيقظون؟ في المتنزه دوى صوت ضحك صاخب، كذلك ضحكت الفتاة، وقالت: -ما أعرفه أن هذا ربما يستغرق لحظات وربما يستمر دوماً. كانت في طريقها للرحيل فاستدارت وقالت: -جدوا شخصاً ما خاصةً من أجل هذا الصغير، أتفهمون؟ لم يستوعبوا ذلك، لم يفهموا ولم يصدقوا ما سمعوه، وبطريقة عفوية تشابكت أيديهم ببعضهم البعض. في هذه اللحظة الغريبة في ملعب كرة السلة الأحمر وسط المتنزه المحاط بالبيوت المحلية، طلب الأشقاء من بعضهم البعض الحماية والدعم، فليس لديهم من أحد ليعتني بهم. قالت (إيما): -يجب أن نلحق بـ (كريستينا). نزلوا إلى الأسفل في الشارع عبر الرصيف الترابي ثم اتجهوا بعدها إلى شارع الترام الرئيسي. كانت كل المتاجر مغلقة ولا يوجد أية مارة في الشارع، لكن هذا لم يكن يعنيهم، كان هدفهم الرئيس هو اللحاق بـ (كريستينا)، وإنقاذ أبويهما. 8. وجدوا (كريستينا) عند مدخل العمارة، ترن الجرس، وتطرق الباب بقوة، وتنادى: -أمي! أمي! بدأت (إيما) تبكي بكاءً شديداً. لم يفهم (صامويل) شيئاً مما يدور حوله. كانت تزعجه طريقة تصرف أختيه، ولهذا بدأ هو أيضاً يبكي وقال: -ما الذي حدث لأمنا؟ ما الذي حدث لأبينا؟ أخبروني! لماذا لا تجيبونني؟! الوحيد الذي لم يبكِ كان (كريشتوف). وبدلاً من الشعور باليأس مثل أخوته شعر بالفراغ واللامبالاة، تمنى لو يكون مثلهم –يصرخ، يبكي، يعبر عن الخوف والحزن-صحيح أنه شعر بالأسى، لكن ظل في داخله ولم يقدر على البوح به. أخيراً فتحت (إيما) الباب، ذهبوا إلى المصعد عازمين على الصعود إلى الأعلى. وعندما أصبحوا داخل المصعد، قالت (كريستينا): -والآن بعدما علق بنا المصعد، لن نجد من يحررنا، فأبوينا نائمان. أصيبت (إيما) بالهلع وأخذ تنقر كل المفاتيح إلى أن فُتح المصعد، اندفعوا جميعاً إلى الخارج ليصعدوا عبر الدرج، انتظرهم (صامويل) حتى خرجوا جميعاً ثم خرج هو، ونادي: -لماذا لا تنتظروني؟ لماذا لا تريدون أن تخبروني؟! جلس على السلم وزاد في بكاءه. حثه (كريشتوف) ناظراً إليه من الأعلى: -(صامويل) لا تبكِ، يجب أن نوقظ أبوينا، أتفهم؟ لا يفهم (صامويل) لماذا كل هذه الجلبة في سبيل أن يوقظوا الأبوين؟ ألم تقل تلك الفتاة في الملعب أنهما لن يستيقظا؟ لم يرد أحد أن يبدد وقته في الشرح له ولا حتى (كريشتوف) الذي اختفى في الممر خلف الباب، نهض (صامويل) وأسرع خلفه. 9. بعد مرور ساعة تقريباً أصبحت الفتاتان مرهقتين جداً. رقدتا باكيتان على الأرض بجوار سرير أبويهما. كان نصف اللحاف الذي تتغطى به الأم متدلياً على الأرض، حاول الأولاد أن ينعشوا والديهم، بدأوا يضغطون عليهما ويهزونهما. كان (صامويل) هو الآخر يبكي، إلا أنه نسى حزنه قليلاً. وخطر بباله أن يشاهد فيلماً ما، من قبيل (عصر الجليد) أو غيره، طالما أن الأبوين مازالا نائمين، اللذان لا يسمحا له في الطبيعي بمشاهدة فيلم بعد الظهر. استمرت (كريستينا) في البكاء أكثر وأكثر، تسحبت ناحية أمها على السرير، وناحت بصوت عال: -أمي! يا أمي! لقد اعتادت (كريستينا) كثيراً على سوء حظها الكبير، إلا أنه هذه المرة هو الأول من نوعه والأكبر في حياتها، في الحقيقة بدت كما لو أنها خرجت منها روحها. حاول (كريشتوف) تهدئتها: -إن هذا لن يجدي نفعاً، لن يستيقظا. هاجمته (كريستينا): -أنت عديم الإحساس، أبويك لن يستيقظا وهذا لا يهمك! رد (كريشتوف) مدافعاً: -بالطبع هذا يهمني، لكن ما أراه هو أنهما لن يستيقظا. -لا يصح ألا يستيقظا، يجب ألا يفعلا بنا هذا! اعترضت (إيما) باكيةً: -ليس بيديهما شيء يا (كريستينا)! إنه مرض، لقد سمعتي ذلك، كل الآباء والأمهات نائمون. قالت (كريستينا): -إذن، طالما أن هذا مرض لماذا لا نتصل بالطبيب؟! قال (صامويل) فرحاً ظناً منه أن المشكلة قد تم حلها: -حسناً، فلنتصل بطبيب! أخرج (كريشتوف) هاتفه المحمول من جيبه وطلب الإسعافات الأولية، كان الخط مشغولاً، حاول عدة مرات. شعر باليأس فليس هناك مجيب، لذا توقف، لكن أخذت أختاه تصران على المحاولة مراراً وتكراراً، أخيراً رن الجرس، تقريباً في المرة الخامسة عشر، وأجاب جهاز الرد الآلي بصوت لطيف معتذراً: -أطفالي الأعزاء، لا تخافوا من شيء، أبويكما على قيد الحياة، هما فقط خلدا في نوم طويل، ولا أحد يعلم متى سيستيقظان، من الممكن أن يستغرق ذلك عدة أيام وربما أسابيع. من بعد ظهر اليوم ستجرى جهود لإنقاذكم، ارتدوا ملابسكم وانتظروا أمام المنزل إلى أن يأتي فريق إنقاذ من الصليب الأحمر، سيأخذكم إلى مكان آمن. وطلب الصوت بإلحاح: -لا تبقوا وحدكم بالبيت! سننقلكم إلى مكان آمن. تساءل الجميع: -ماذا؟ ما الذي تسمعه؟ أعطى (كريشتوف) الهاتف للفتاتين غاضباً من (صامويل) وقائلاً: -انتظر، يا (صامويل)! سمعت الفتاتان الرسالة كاملة، وقالت (كريستينا): -لا، لن أذهب إلى أي مكان. هنا تدخل (صامويل) قائلاً: -ماذا تسمعان؟ أعطياني إياه، أريد أن أسمع! أضافت (إيما): -وأنا أيضاً، لن أذهب. وهاجمت (كريشتوف)، قائلة: -أتريد أن نترك أبوينا هنا؟ رد (كريشتوف) غاضباً: -أنا لم أقل إنه يجب أن نذهب إلى هناك. وهو يقول ذلك تذكر تلك اللعبة التي لعبها معهم أبوه أثناء الاجازة الصيفية في العام الماضي، والتي تسمى (الطفل المفقود)، حيث يربط أحدهم عينيه بوشاح ويتم أخذه إلى الغابة، هناك يُخلع عنه الوشاح ويبدأ في البحث عن طريق العودة إلى البيت، حينها أخبرهم والدهم كم هو جميل أن يعتنوا بأنفسهم إذا أصاب أبويهما أي مكروه. قال (كريشتوف): -سنعتني بأنفسنا، هذا واضح. هلل (صامويل): -نعم! سنعتني بأنفسنا، إذن أيمكنني أن أشاهد (عصر الجليد)؟ تعجبت (إيما): -أبويك مريضان وأنت تريد أن تشاهد (عصر الجليد) ؟! توسل (صامويل): -رجاء! قالت (كريستينا) باحتقار: -أقترح أن تشاهد ربما (عصر الجحيم)، لا مانع لدي طالما أن أمر والديك لا يهمك. تدخل (كريشتوف): -حسناً، لن تشاهد شيئاً، سنتابع الأخبار، يجب أن نعلم ماذا يجرى. انفجر (صامويل) باكياً: -لماذا لا أستطيع أن أشاهد شيئاً وقد سمحت لي (كريستينا) بذلك؟! شعر (كريشتوف) أن هذا هو الوقت المناسب لفرض سيطرته؛ سيطرة الكبير فقال: -ببساطة لن تشاهد شيئاً، والآن كفى! 10. تحركوا إلى الأسفل إلى التلفاز، بالرغم من أنهم مازالوا قلقين وخائفين، إلا أنهم قرروا على ألا يتركوا والديهم النائمين مقابل أي شيء، لذلك يجب أن يتولوا أمر كل شيء منذ الآن. لا يوجد بث على القناة الأولى ولا الثانية. فقط ظهر في الثالثة، حيث يوجد استديو ليس بالجميل أو ربما لا يمكن تسميته استديو من الأساس. كان يقف كاهن وامرأة. أخذ الكاهن يتحدث بصوت فيه إلحاح، قائلاً: -أنتم جميعاً، يا من ليس لديكم أطفال، إن كنتم قادرين على المساعدة والاعتناء بالأطفال فسارعوا، فسارعوا من أجل إنقاذ الرُضّع الأبرياء من أجل الأطفال الصغار فهذه ساعات حاسمة، ابدأوا بأقرب المنازل، إذا كنتم تعرفون عائلة لديها طفل أو أطفال صغار فاذهبوا إليها في الحال، الآن هؤلاء الأطفال يحتاجونكم، أخرجوا إلى الشوارع وابحثوا عن الأطفال المنسيين من قبِل الآباء النائمين. أخذت المرأة الكلمة، كانت صغيرة وتبدو هادئة تماماً، ويبدو في عينيها العزم والذي رآه (كريشتوف)، و(إيما) و(كريستينا)، رأوه وصدقوه. تحدثت بسرعة وبطريقة مفككة: -أتعلمون؟ لقد خططنا كثيراً أنا وصديقي أن ننجب طفلاً لكن لم نرزق به وأنا الآن سعيدة بأنه يمكنني المساعدة. يبلغ عددنا الآلاف ومن الضروري أن نهتم بمئات الآلاف من الأطفال. انضموا إلى العمل التطوعي بالمدارس حيث يمكننا أن نجمع الأطفال ونعتني بهم، أي طفل تجدونه علقوا في رقبته بطاقة بالعنوان الذي تجدونه فيه ولو أمكن بالاسم أيضاً. المهم أن تبحثوا اليوم عن الأطفال حتى سن السادسة، تقدموا إلى أقرب المدارس، ولو بإمكانكم أن تعتنوا بهم وحدكم، فخذوهم إلى منازلكم واعتنوا بهم، لكن يجب ألا تأخذوهم إلى أي مكان آخر. تدخل (صامويل) بتأتأة: -تعتقدين الأطفال الصغار أو الأطفال حتى سن الثانية؟ في البداية لم يعلم أياً من أخوته ماذا يعنى بذلك، واصل (صامويل) كلامه: -أتعتقدون أنه من الممكن أن يموت (بافل) الصغير دون والديه؟ بمجرد أن سمعوا اسم (بافل)، فهموا ماذا يعني (صامويل) بذلك. إنه (بافل) البكّاء في الطابق الأول، قبل ذلك كانوا يعتقدون أن بكاءه من أجل حماقةٍ ما، أما الآن فمن الواضح أنه كان يبكي لأن والديه نائمان. صرخت (إيما): -يجب أن نساعد (بافل)! أراد (صامويل) أن يكمل كلامه: -نعم، اعتقد أن... لكن أخوته لم يستمعوا له واندفعوا نحو الباب. قالت (إيما): -لقد سمعتم ما قالوا، يجب أن نأخذه إلى أقرب مدرسة. 11. كان الهدوء يسود الطابق الأول. رنوا الجرس فترة طويلة، ثم طرقوا الباب، وأخذوا ينادون: -(بافل)! افتح يا (بافل)! نحن أطفال جيرانك، نريد أن نساعدك! لكن شيئاً خلف الباب لم يتحرك، ارتعدت (كريستينا): -ماذا لو كان قد مات؟ أمسك (كريشتوف) برأسه: -رجاء لا تقولي ذلك! يستطيع الإنسان أن يتحمل ثلاثة أيام دون ماء، لا يمكن أن يكون قد مات في الفترة من الصباح إلى الآن. قالت (إيما): -لكن من الممكن أن يموت من الخوف، تخيل ذلك طفل صغير فجأة لا يستيقظ أبواه، لن يفهم ذلك. بينما تقول (إيما) ذلك لم تكن يائسة مثلما كانت قبل لحظات. فبعيداً عن أمر (بافل) هي متأكدة أن أبويها أحياء، لكنهما فقط نائمان. الأطفال الكبار أمثال (كريشتوف)، (كريستينا) و(إيما) يستطيعون الاعتناء بأنفسهم، لكن الصغار من الممكن أن يموتوا. ماذا سيفعل الوالدان إذا استيقظا من نومهما ووجدا أطفالهما ميتين بجوارهما؟ تحرك شيءٌ ما خلف الباب. صاح الجميع: "(بافل)! افتح! نحن هنا، أطفال من الطابق الخامس. بدلاً من الإجابة سمعوا صوت بكاء بتشنج. -لا تبكِ يا (بافل)! نحن هنا لنساعدك. قال (صامويل): -سنعطيك حلوى إذا فتحت لنا. هنا سمعوا صوت مقبض الباب، يحاول (بافل) فتحه إلا أنه لم ينجح في ذلك، ربما يكون الباب مغلقاً بقفل، دفع (كريشتوف) الباب بكل قوته وصاح، قائلاً: -تعلق في المقبض بكل قوتك! قال (بافل) من خلف الباب: -براز. قالت (كريستينا) باستعجال: -لا يهم أنك تغوطت ( )، يجب أن تفتح الباب أولاً ونحن سنساعدك. دفع (كريشتوف) الباب مرة أخرى. فقدت (كريستينا) أعصابها: -يا إلهي! افعل شيئاً! لماذا لا تفتحه بالقوة؟ -وكيف سأفتحه بالقوة؟ أنا أحاول ولكن لا شيء. اقترحت (إيما) قائلة: -نتسلق وندخل عبر البلكونة، إنه الطابق الأول. وافق الجميع: -حسناً. ركضوا إلى أمام البيت، لم تكن البلكونة قريبة، فخطر ببال (إيما) ثانية، وقالت: -سلم نقال! لدينا سلمٌ نقال في شقتنا. أسرع (كريشتوف) لإحضار السلم ورجعت (كريستينا) إلى الباب لعل (بافل) يكون قد نجح في فتحه. 12. لم ينجح (بافل)، بل ازداد في بكاءه. اجتمع الأخوة في الخارج، فرد (كريشتوف) السلم، الذي يبدو قصيراً. مر عليهم رجل ما، يمشى في هرولة ويبدو وجهه مشدوداً بطريقة غريبةً. اقتربت (كريستينا) منه وقالت: -من فضلك! نريد أن ننقذ طفلاً. رد الرجل بشكل شرير: -تسلقوا على مؤخرتي أيها الحمقى! لديكم مدينة بأكملها، أنتم الآن وحدكم فيها، سيكون أفضل إذا متم. ارتعد الأطفال من الخوف، لم يقابلوا أحداً بهذا السوء من قبل. فقد نشأوا محاطين بالحب والنعيم، وأصدقائهم مؤدبون من عائلات محترمات. صمت الجميع وأخذوا ينظرون إلى بعضهم البعض باندهاش، أول من تخلى عن صمته كان (كريشتوف) الذي قال: حسناً، سأصعد بالسلم ثم أرفع أحدكم، امسكوه جيداً. قال (صامويل): -أنا، ارفعني أنا! قال له (كريشتوف): -لن تقدر على الوصول إلى هناك يا (صامويل). لكن يبدو أنه لن يقدر (سام) أو غيره. حثتهم (كريستينا): -فكروا في حل بسرعة! لن نتركه يموت. لحسن الحظ لم يكن الشارع خالياً من المارة تماماً مثلما كان وقت الظهيرة حينما ذهبوا إلى الملعب. كان يتنقل بعض الشباب بين المنازل، ربما سمعوا دعوة التلفاز. اختارت (إيما) شاباً وفتاة يمشيان، عزمت أن تذهب وراءهما وتحكى لهما عن أمر (بافل) لكن بعد تجربتهم مع ذلك الرجل الشرير لا تريد أن تذهب وحدها، ذهبت معها (كريستينا) وأسرعتا خلفهما. كانا ودودين معهما واستمعا لهما باهتمام، في النهاية أسرعا معهما إلى تحت البلكونة. تبدو الفتاة طويلة وممشوقة القوام، كذلك يبدو الشاب طويلاً ونحيفاً جداً. من الواضح أنهما يحبان بعضهما جداً، تستند عليه الفتاة لحظات أو تمسك بيده أخرى. في النهاية توصلا إلى أنهما لن يقدرا على التسلق والتسلل إلى داخل البلكونة، فقال الشاب: -يجب أن نجد رجل إطفاء، لقد رأيته في شارع مجاور، انتظري هنا يا (فلادكا)، وأنا سأذهب وأحضره معي بسرعة. ركض، لكن ربما ليس سريعاً كلاعب رياضي. بقيت (فلادكا)، نظرت إلى الأطفال بقلق للحظة وسألتهم: -ألستم جوعي يا أطفال؟ أجاب الجميع: -لا، لقد تناولنا فطورنا، وحينما ننهي هذا سنطبخ في بيتنا شيء ما. اقتربت (إيما) و(كريستينا) من (فلادكا) كلٌ من ناحية ومسكاها من يديها. واصلت (فلادكا) أسئلتها: -أين تسكنون؟ ألديكم من يعتني بكم؟ -نحن نعتني بأنفسنا. -أتريدون أن أأخذكم إلى أقرب مدرسة، هناك يوجد أطفال كثيرون مثلكم وأناس طيبون، كذلك سيطبخون لكم ويعتنون بكم. بررت لها (كريستينا): -لا، لا، يجب أن نبقى مع والدينا، ماذا لو استيقظا فجأة ولم يجدانا؟ حذرتهم (فلادكا): -حسناً، فقط كونوا حذرين! سمعتُ أنه توجد عصابات مختلفة تسرق الشقق والمحلات، ليس الجميع طيبين. رد عليها (صامويل): -لقد رأينا واحداً منهم، قال إنه يجب أن... تلعثم (صامويل)، ولم يتمكن من الحكي. فسألت (فلادكا): -ماذا قال يا فتيات؟ قالتا باستغراب: -قال إنه يجب أن نموت! ظلوا يحكوا معاً دقائق طويلة، أخبرتهم (فلادكا) أنها تعيش مع صديقها في منزل والديه في فيلا في الأعلى على التلة، كما أن والديه أيضاً نائمون. كانت درس هي وصديقها في كلية الطب وعندما سمعوا بدعوة إنقاذ الأطفال، لبّوا النداء فوراً. أخيراً ظهرت في الأعلى من بعيد عربة الإطفاء وخلفها أتوبيس يقل أطفال صغار مرسوم عليه الصليب الأحمر. فرد رجال الإطفاء الصغار السلم، وطلب (كريشتوف): -أيمكنني أن أتسلق؟ جرت العملية بسرعة، صعد شخص ما السلم، كسر زجاج النافذة ودخل إلى الشقة وبعد قليل ظهر و(بافل) الصغير في حضنه. نزلت من الأتوبيس بسرعة امرأة مفعمة بالحيوية، ونادت: -نحتاج أدوات صحية، حفّاظات، فوط وملابس أطفال. سلم رجل الإطفاء الطفل إلى زميله وعاد إلى الشقة، في هذه الأثناء وضعوا حول رقبة الطفل خيط معلق به بطاقة، بعد لحظات ظهر رجل الإطفاء بمناشف وملابس، وتمت العملية بنجاح. بينما كانت سيدة عجوز تمر في الشارع ومعها كلب، كانت تنادى من بعيد: -هناك فوق، تعالوا بسرعة، هناك تسكن عائلة بها رضيعين، هيا بسرعة! استعد الجميع للرحيل، نظرت (فلادكا) إلى الأخوة الأربعة وقالت: -أنتم حقاً رائعون يا أطفال! لقد أنقذتم روحاً بشريةً، ألا تريدون أن تذهبوا معهم؟ على الأقل هذا الصغير. أحاط بـ(صامويل) أخوته بشكل لا إرادي، فجأة خافوا عليه كثيراً. أجابت (كريستينا): -لا، لا، نحن سنعتني به. وكذبت قائلةً: -كما أنه لدينا عمة، ليس لديها أطفال لذلك فهي ليست نائمة. ودعتهم (فلادكا)، قائلة: -كما تريدون، إذا احتجتم أي شيء اسألوا عنى في أقرب مدرسة. أثناء الوداع عانقت الفتاتان (فلادكا)، بدا كما لو أنهما لن يتركاها، بعد ذلك احتضنت (فلادكا) (صامويل)، وقالت له: -لديك أخوة رائعون، حافظ عليهم. استدارت ونظرت إلى الجميع مرةً أخيرة: -شكراً لكم على (بافل)، شكراً جزيلاً. 13. صعدوا عبر الدرج إلى الأعلى. كانوا فخورين جداً بأنفسهم، بدا لهم أنهم قادرون على السيطرة على كل شيء، ولا يخافون شيئاً، لكن كان ذلك فقط قبل أن يصلوا أمام باب شقتهم، حيث بدأت قلوبهم الصغيرة تدق بسرعة وأصبح كل تفكيرهم مرة ثانية في والديهم، أما زالا نائمين؟ ركضوا إلى الأعلى في صمت، كانت (كريستينا) يائسة كحال الجميع كون والديها لم يستيقظا حتى الآن، قالت متذمرة: -سحقاً كيف هذا؟ كيف لم يستيقظا إلى الآن؟ الوحيد الذي لم يشعر بالأسى كان (صامويل)، سمع أنهما سينامان فترة طويلة فوضع ذلك في حسبانه. مالت أشعة الشمس على السقف وبدأ الجو يسخن في الغرفة العلوية، قالت (إيما): -يجب أن نهويها. ثم فتحت النافذة. قالت (كريستينا) متخوفة: -لكن ستصيبهما نزلة برد هكذا. ثم غطت والديها حتى أكتافهما، بعدها خطر ببالها شيء ما فقالت: -يجب أن أذهب إلى الخارج. تعجب (كريشتوف): -إلى الخارج؟! لقد عدنا تواً من هناك! -لا يهم، فقط يجب أن أذهب. وذهبت. شعرت (إيما) بالخوف عليها فقالت لها: -(كريستينا)! لا يجب أن تذهبي وحدك، ربما يصيبك مكروه. -سأعود حالاً، لا تخافي. مسكت (إيما) بيدها واحتضنها (صامويل) حول خصرها قائلاً: -لا تذهبي، ماذا لو توهتِ؟ حذرها (كريشتوف): -لقد سمعتي، يجب أن نأخذ الحذر. -لن أذهب بعيداً، والآن اتركوني. وانطلقت. أخفت (إيما) وجهها بكفيها، وقالت: -يا لها من حمقاء! أتى من الخارج صوت صفارة إنذار مما زاد من مخاوفهم. كان يمر في الشارع الرئيسي موكب من السيارات العسكرية وبعض الأتوبيسات. وبعد قليل قبل ظهيرة هادئة حيث بدا كما لو أن الأرض كلها نائمة، بدأت عمليات الإنقاذ، وعمليات فحص الشوارع من قبل المتطوعين، وسمعوا صوت إطلاق أعيرة نارية وتكسير زجاج. قال (صامويل): -أنا جائع. رد (كريشتوف): -وأنا أيضاً، جائع بشدة. اقترحت (إيما): -حسناً، فلنجهز شيئاً، ربما فطائر محلاة. يمكنهم عمل الفطائر المحلاة، كانوا يصنعونها حتى عندما كان أبويهما مستيقظين. فتحوا الثلاجة، وجدوها ممتلئة بالأطعمة التي اشترتها الأم أمس. يوجد الكثير من اللبن، والزبادي، والجبن والبيض الذي يحتاجونه لعمل الفطائر. توجد كذلك المربى التي أحضرتها الجدة. -جدتنا! تذكروا جميعاً في نفس اللحظة: -ما الذي حدث لها؟ أجاب (كريشتوف): -إنه واضح ما الذي حدث لها، تنام أيضاً. تعجب (صامويل): -الجدة؟! لكنها ليست أماً إنها جدة! شرح له (كريشتوف): -جدتنا هي أم أمنا، الجدة هي أيضاً أم، كل من أنجب، ينام. قالت (إيما): -ماذا لو سرقها أحدهم طالما أنها وحدها الآن؟ في هذه اللحظة عادت (كريستينا)، اطمأن الجميع وجروا ناحية الباب. تحمل (كريستينا) بملء ذراعيها نبات الهندباء البرية، تغيرت بلوزتها الحمراء إلى اللون الأصفر. سألها (كريشتوف) مستغرباً: -ماذا ستفعلين بكل هذه الهندباء؟! قالت (كريستينا) ساخرة: -سأصنع لكم منها شربة. واتجهت بها إلى الأعلى، هنا فهم أخوتها مرادها. اقتربت من سرير والديها بحرص وبدأت تُزينه. في الغرفة فاحت رائحة الزهور المثيرة للنشوة. وما هي ألا لحظات حتى تحولت الألحفة البيضاء إلى اللون الأصفر. أضاءت أشعة الشمس مئات من الشموس الصغيرة على السرير بدا كما لو أنه احتفال الشمس. أثر ذلك على (كريستينا)، ركعت وأخذت تصلى، تصلى مثلما علمتها الجدة قائلة: -أحييك أيتها العذراء، أيتها المتسامحة... انضمت إليها (إيما) و(كريشتوف) ثم (صامويل) الذي ركع وقبض يديه مثلهم، ولأنه لا يعي ما يقولون من ترانيم كان فقط يُحرك شفتاه مثلهم. 14. نجحوا في عمل الفطائر، أكل الجميع حتى ملئوا بطونهم. بعد الأكل أرادوا أن يشاهدوا فيلماً لكن الكهرباء انقطعت، شعروا جميعاً بالأسى وقالوا متذمرين: -سحقاً! تجمعوا حول المنضدة وبدأوا يلعبون لعبة الورق، لكن لم تعجب أحدهم. تركت (كريستينا) اللعب قائلة: -يجب أن يكون هناك علاج! ألا يمكنك أن تكتشف كيف يمكن معالجة ذلك يا (كريشتوف)؟ -ولماذا أنا؟ كيف يمكنني معرفة ذلك؟! بدت (كريستينا) غير عادلة حيث قالت: -لأنك أكبرنا. -حسناً، أنا أكبركم ولكن لا يمكنني أن أعالج ذلك ولا أحد يمكنه. -لكن ربما يمكنك أن تكتشف ذلك. لاحظت (إيما) أن (كريشتوف) حزين، ولهذا حاولت الدفاع عنه: -لا يمكنه معرفة ذلك (كريستينا)، فلو عرفه ربما سيكون الأشهر في العالم، أتفهمين هذا؟ لم تفكر (كريستينا) في ذلك، ليس لديها أية أفكار، هي فقط مشاعر، شعور بأنها لا تريد القبول بما حدث اليوم. لا تستطيع ولا تريد أن تقبل بعدم قدرتها، مازالت صغيرة على أن تقرأ ما في روحها فهذا لا يقدر عليه البالغون أحياناً، لذلك بحثت عند الآخرين. نهضت من الطاولة بغضب إلى الأعلى إلى والديها. اقترب (صامويل) من (كريشتوف)، مال إليه، أراد أن يخبره شيئاّ فقال له: -أيمكنني أن أهمس لك عن شيء؟ -ولماذا لا تقول ذلك بصوت عال؟ تدخلت (إيما): -نعم، قل بصوت عال! الآن لا يجب أن تكون هناك بيننا أسرار. لكنه لم ينصت لها، نظر إلى (كريشتوف) بابتسام، وضع يده على وجهه: -أيمكنني أن أهمس الآن؟ رجاء! -حسناً، لكن حقاً ليس هناك من داع لذلك يا (صامويل)! لكنه لا يبدو همساً، سمعت (إيما) كل ما قاله من الناحية الأخرى من الطاولة، همس (صامويل) قائلاً: -لما لا تبحث على الإنترنت؟ ربما يكتبون شيئاً عن هذا المرض. -وكيف سأبحث ولا توجد كهرباء؟! رد (صامويل): -أها! لم يكن (صامويل) متأكداً من فكرته، لكن بدا له أنه من المنطقي فعل ذلك طالما أنهم يبحثون هناك عن كل شيء؛ تبحث الأم عن البرامج المسرحية، ويبحث (كريشتوف) عن نتائج مباريات كرة القدم ويتراسل مع أصدقاءه، ويبحث الأب عن الأخبار، وتبحث الفتاتان عن أجوبة على الأسئلة التي يحصلان عليها كواجبات منزلية، لذا اعتقد أنه من الغريب كونهم لم يتوصلوا إلى ذلك. علمت (إيما) و(كريشتوف) أنه على حق وسيبحثان عن ذلك حالما تأتى الكهرباء. 15. استمر انقطاع الكهرباء ما يقرب من ساعة. ظلت (كريستينا) الغاضبة في الأعلى، بينما كان يلعب (كريشتوف)، (إيما)، و(صامويل) لعبة (لا تغضب يا رجل). أخيراً دارت غسالة الأطباق التي ملئوها بالأطباق وأدوات المائدة من قبل، وعاد التيار الكهربي. أسرع (كريشتوف) إلى الحاسوب، وشاهد (صامويل) و(إيما) (عصر الجليد). في الإنترنت تبدو المعلومات كثيرة حتى أنه لم يعرف أياً منها يختار في البداية. إنها أكبر كارثة في التاريخ. نهاية الحضارة البشرية، هكذا جاءت العناوين. للاتصال بالمؤسسات الكاثوليكية والصليب الأحمر تجدون هنا: الإنسان في حصار... الرهبان البوذيون والكهنة الكاثوليك ينقذون الأطفال. أهو تدخل حضارة من خارج الأرض؟ وزير التعليم المؤقت يتولى شئون الحكومة في الجمهورية التشيكية. أخيراً توصل (كريشتوف) إلى معلومات متعلقة: ظاهرة غريبة، كل من نقلوا جيناتهم لم يستيقظوا اليوم من النوم، يتعلق كذلك أيضاً بمن لديهم أطفال بطريقة غير مباشرة وهم هؤلاء من وهبوا منيهم إلى بنك الحيوانات المنوية. إن هذه الظاهرة الغامضة أصابت البشرية كلها. أصبح الموت يهدد بشدة حياة الأطفال الصغار، فقط يتبقى عدة ساعات لمحاولة إنقاذهم، يُتوقع النجاح في إنقاذ ثلث الأطفال إلا أن هذا العدد سيقل بالطبع في الدول النامية. حالة من العجز التام

Years of experience: 9. Registered at ProZ.com: Jul 2014.

N/A

Adobe Acrobat, Microsoft Excel, Microsoft Office Pro, Subtitle Editor, Trados Studio, Translation Workspace

Bio

Translator, Proofreader for English, Arabic and Czech languages

I am a native Arabic speaker with C1 English level and C2 Czech.

I have 6+ years in Translation as a freelance translator, many jobs i have done in all fields of translation with many translation agencies in Czech and Egypt. I translated 1 book, legal documents, website translation: from English into Arabic and into Czech.

Feel free to contact me, and you will get a prompt reply.

Profile last updated
Nov 16, 2021

More translators and interpreters: English to Czech - Arabic to Czech - Czech to Arabic More language pairs

Translator, Proofreader for English, Arabic and Czech languages

Your current localization setting

Select a language

Translator, Proofreader for English, Arabic and Czech languages

You have native languages that can be verified

Your current localization setting

Select a language